หมู่บ้านคนบาป

"พวกคนคุกอย่างผมน่ะ มันถูกตราหน้าว่าเป็นคนบาป แล้วผู้กองอย่างคุณจะยอมลดเกรียติยศของตนเองเพื่อมาเกลือกกลั้วกับคนอย่างพวกผมเชียวหรือ" คนบาปเจ้าของเสียงจับจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาอันยากจะหยั่งถึงของนายตำรวจหนุ่ม 

"ผมไม่ขอให้พวกคุณทำอะไรเพื่อผมไปมากกว่าที่ซุกหัวนอน และข้าวกิน" ร้อยตำรวจเอกพิทักษ์พงศ์ตอบเสียงแข็ง เขายังคงสภาพความเป็นตำรวจไว้อยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะไม่มีที่ไป แต่ด้วยเกรียติของตำรวจแล้ว เขาจะไม่ยอมก้มหัวหมอบกราบให้กับคนขี้คุกเหล่านี้เด็ดขาด เพราะถ้าพวกเขาปฏิเสธ ชายหนุ่มก็พร้อมจะไป 

"คุณรู้ไหม โลกเราตีค่าความดี กับความบาปว่าอย่างไร" คนบาปไม่ได้ต้องการคำตอบแต่อย่างใด เขาชิงตัดบทพูดทันทีเมื่อถอนหายใจออกมา 

"คนมีอำนาจน่ะล้วนแล้วแต่มีเงินตรา และพวกเขาก็สามารถซื้อความดีเหล่านี้ได้ด้วยการโปรยเงินเท่านั้น แล้วคุณล่ะ นอกจากคุณธรรมและ

เกรียติของอาชีพตำรวจแล้ว คุณมีอะไรบ้าง ผมเตือนคุณเอาไว้ ในฐานะคนขี้คุก อย่างเสี่ยงเลย เพราะคุณนั่นแหละที่จะกลายเป็น

คนบาปไปซะเอง!"