"เหตุใดเจ้าต้องทรยศข้า บอกข้ามา เพราะเหตุใด"บุรุษผู้หนึ่งที่ตอนนี้เขากำลังคั่งและโกรธมากเนื่องจากคนที่เขารักและไว้ใจมากที่สุดกลับมาหักหลังทรยศเขา
"ฝ่าบาทข้าไม่เคยคิดทรยศท่าน ข้าภักดี ข้าซื่อสัตย์ต่อท่าน"บุรุษอีกคนที่ตอนนี้อยู่ในคมดาบของชายที่ตนเองอยากปกป้องได้เอ่ยขึ้น
"ถ้าเจ้าซื่อสัตย์ต่อข้าเหตุใดวันนั้นเจ้าถึงเลือกที่จะเข้าปกป้องกบฎและร่วมมือกับกบฎเพื่อสังหารข้า"ชายหนุ่มได้เอยขึ้นโดยไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังจะเข้ามาถึง
"ข้า...ข้า...บอกไม่ได้"ร่างบางปฎิเสธที่จะเอ่ย
"ทำไมบอกไม่ได้ ``ไป๋จวีอี้`` "ร่างหนาได้เอ่ยชื่อร่างบางออกมา
"ฝ่าบาท บางเรื่องท่านไม่ควรจะรู้ ข้าแค่อยากให้ท่านเชื่อใจข้า เชื่อในความรักที่ข้ามีต่อท่าน``จ้าวเสี่ยวฟาง``"เมื่อเสี่ยวฟางได้ยินเช่นนั้นจึงวางดาบลง
"สิ่งที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ มันทำให้ข้าไม่อาจเชื่อใจเจ้าได้อีก"ระหว่างนั้นทางด้านหลังของเสี่ยวฟางก็มีลูกธนูดอกหนึ่งที่มุ่งตรงมาที่เขาหมายจะสังหาร แต่จวีอี้เห็นจึงใช้แรงของตนดันอีกฝ่ายให้พ้นจากลูกธนูทำให้จวีอี้โดนธนูปักลงกลางหลัง"อึก..ฉึก"ร่างบางล้มลงต่อหน้าทำให้เสี่ยวฟางมองอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะเอาตัวมาบังลูกธนู ให้ตนเสี่ยวฟางกอดจวีอี้แน่น
"ไม่นะ...จวีอี้ ทำไมต้องปกป้องข้า"เสี่ยวฟางเอ่ยถามพร้อมน้ำตาที่ไม่สามารถกั้นได้
"ฝ่าบาท..อึก..ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าซื่อสัตย์ต่อท่าน..อึก.."เสียงหายใจรวยรินของจวีอี้ทำให้เสี่ยวฟางกลัว. จวีอี้ได้ยกมือขึ้นจับที่ใบหน้าของเสี่ยวฟางคนที่เขารักจนหมดหัวใจก่อนจะเอ่ยถ้อยคำออกมา
"ข้าอยากปกป้องเจ้า ดูแลเจ้า แต่ตอนนี้ข้าคงทำไม่ได้แล้ว"เสียงหายใจของจวีอี้เริ่มอ่อนลง
"ไม่...ไม่ จวีอี้เจ้าจะตายไม่ได้ข้าขอสั่งเจ้า"เสี่ยวฟางเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นพร้อมกอดร่างบางแน่น
"ความตายมันสั่งกันมิได้หรอก จ้าวเสี่ยวฟาง คำๆนี้ข้าอาจจะพูดไม่บ่อยแต่ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่า"ข้ารักท่าน ฝ่าบาทของข้า"จากนั้นมือของจวีอี้ก็ได้ล่วงลงสู่พื้น ดวงตาริ่ลงจนสนิทและลมหายใจที่หมดไป เสี่ยวฟางที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดคำว่า
"ไม่..จวีอี้เจ้าตายไม่ได้ไม่มมมมมมมมมมม"ตอนนี้เสี่ยวฟางได้เสียสิ่งสำคัญไปแล้ว เขามองคนรักที่จากไปอยู่ในอ้อมกอด
"ข้าขอโทษข้าก็รักเจ้าจวีอี้และข้าจะรักเจ้าตลอดไป"
ปล.อาจจะงงหน่อยนะคนแต่งก็งงเหมือนกัน😅😅😅😅
ปล.2 ถ้าไม่สนุกอย่าว่ากันนะ
Guest
