มาลินอยู่ในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเสื้อสีขาวกระโปรงสีดำเข้ารูป เดินเอากระดาษแผ่นเล็ก ๆ สีเหลืองมอบให้กับ พอใจเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมที่อยู่คนละคณะกับเธอแต่อยู่คณะเดียวกันกับวสันต์ รุ่นพี่คนหนึ่งที่เธอแอบปลื้ม
“พอใจเธอช่วยฉันหน่อยนะ เอาเบอร์โทรของฉันให้พี่วสันต์ที”
“จะดีหรอ ผู้หญิงให้เบอร์โทรผู้ชายนะ”
“เถอะน่า ไม่เป็นไรหรอก แค่ลองดูว่าเค้าจะโทรหาฉันหรือเปล่า แต่อย่าบอกเค้านะว่าใครให้”
“อ้าวแล้วถ้าพี่เค้าถามหละ”
“ก็บอกไปว่าเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยนี่แหละแต่ไม่รู้เป็นใคร นะ ๆ”
“อืม ก็ได้”
วสันต์ได้เบอร์มาแบบงง ๆ แต่ก็โทรไปหามาลินตามเบอร์ที่ให้ไว้โดยที่ยังไม่รู้ว่าเจ้าของเบอร์เป็นใคร และหน้าตาเป็นยังไง
“สวัสดีครับผมวสันต์ครับ มีรุ่นน้องให้เบอร์นี้มาครับ”
“สวัสดีค่ะสบายดีไหมค่ะ” มาลินเขินไม่รู้จะคุยอะไรดี
“สบายดีครับ แล้วมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” วสันต์ชวนคุย”
“คือพอดีเคยเห็นพี่นานแล้วแต่ไม่เคยคุยด้วยก็เลยฝากเบอร์ไปค่ะ ไม่คิดว่าจะโทรมา” มาลินพูดไปยิ้มไปกับโทรศัพท์
วสันต์กับมาลินคุยกันถูกคอ แต่เมื่อวสันต์อยากจะเจอกันกับมาลินเพื่อที่จะได้เห็นหน้ากัน มาลินกลับไม่ยอม
“อย่าเลยค่ะ เราคุยกันแบบนี้ไปก่อนดีกว่านะคะ เพราะถ้าเจอหน้ากันพี่อาจไม่อยากคุยกับมาลินอีกเลยก็ได้”
“ทำไมหละ พี่กับน้องมหาวิทยาลัยเดียวกันคุยกันได้อยู่แล้ว” วสันต์พูดไปตามที่ควรพูด แต่ในใจก็หวั่น ๆ กับหน้าตาของมาลินเล็กน้อย
มาลินเป็นคนหน้าตาดี ผิวขาว ผมยาวสลวย จริง ๆ แล้วเธอมั่นใจว่าถ้าวสันต์เห็นเธอแล้วต้องชอบเธอแน่ ๆ แต่เธออยากแกล้งเขาก่อน
มาลินรู้ว่าวสันต์ยังไม่เคยมีแฟน และเธอเองก็ยังไม่เคยมีแฟนเหมือนกัน หน้าตาก็คล้าย ๆ กันด้วย ‘เราช่างสมกันจัง’ เธอคิด
หลังจากวันนั้นสองคนก็คุยกันทางโทรศัพท์ทุกวัน บางวันคุยกันจนฝ่ายนึงเผลอนอนหลับไปเลยก็มี
หนึ่งเดือนผ่านไป มาลินคิดว่าเธอควรจะให้วสันต์ได้เจอตัวได้แล้ว เธอจึงให้พอใจจัดงานปาร์ตี้ที่บ้านแล้วชวนวสันต์ไปด้วย
“พี่วสันต์ไปงานปาร์ตี้บ้านพอใจรึเปล่าค่ะ” มาลินคุยทางโทรศัพท์กับวสันต์
“ไปจ๊ะ แล้วมาลินหละ”
“ไปค่ะ งั้นเรามาเจอกันนะคะ มาลินจะรอพี่ที่ชิงช้าหลังบ้านพอใจนะ”
วสันต์ตื่นเต้นและดีใจเป็นที่สุดที่จะได้เจอมาลิน ผู้หญิงที่เขารู้สึกว่าใช่เลยคนนี้ แต่เขาก็แอบกังวลกับหน้าตาของมาลินว่าเขาจะรับเธอได้ไหม
และแล้ววันงานก็มาถึง มาลินตั้งใจมาถึงบ้านพอใจก่อนวสันต์เพราะจะมารอเขาตามที่นัดกันไว้ มาลินนั่งรอที่ชิงช้า สักพักวสันต์พร้อมช่อดอกไม้ก็มาถึง วสันต์รีบตรงไปที่ชิงช้า เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มให้เขาอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วยื่นดอกไม้ให้
“สวัสดีครับมาลินใช่ใหมครับ”
มาลินรับช่อดอกไม้แล้วกล่าวทักทายเขา “สวัสดีค่ะมาลินเองค่ะ”
วสันต์ยิ้มดีใจ เขาจำเสียงนี้ได้และมั่นใจว่าเป็นมาลินแน่นอน ทันใดนั้นเขาต้องหุบยิ้มไปชั่วขณะ เมื่อมาลินยืนขึ้น
‘มาลินสูงกว่า!!!’ เขาตกใจ
เมื่อมาลินเห็นหน้าเขาเธอก็หัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วรีบถอดรองเท้าส้นตึกออกทันที เธอแอบรู้สเปคของวสันต์ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่สูงกว่า เธอทำเซอร์ไพรส์แกล้งเขานั่นเอง วสันต์หัวเราะแหะๆ กับเซอร์ไพรส์ของมาลิน จริง ๆ แล้วมาลินเตี้ยกว่าวสันต์นิดนึง
วันนี้เป็นวันที่มาลินทำงานเป็นวันแรกหลังจากเรียนจบมาได้สักพัก วสันต์นัดกินข้าวกับมาลินหลังเลิกงาน
“พี่ดีใจที่มาลินเรียนจบทำงานแล้วนะ”
“พี่วสันทำงานก่อนมาลินเป็นงัยบ้างเบื่องานมั้ยค่ะ”
“พี่ไม่เบื่อหรอกครับ พี่ต้องทำงานหาเงินเพื่อเราจะได้มีครอบครัวที่พร้อมทุกอย่างงัย และตอนนี้พี่คิดว่าพี่พร้อมทุกอย่างแล้ว แต่งงานกับพี่นะครับ” แล้ววสันต์ก็หยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาเปิดให้มาลินดู เป็นแหวนเพชร 2 กะรัต
มาลินดีใจมาก “ตกลงค่ะ มาลินก็พร้อมที่จะใช้ชีวิตกับพี่ค่ะ” มาลินน้ำตาซึม พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้วสันต์
มาลินกับวสัตน์นัดกันไปสั่งพิมพ์การ์ดแต่งงาน พ่อของทั้งสองฝ่ายเสียชีวิตไปแล้ว มีเพียงแม่เท่านั้นที่เลี้ยงพวกเขามา มาลินกับวสันต์ไม่รู้ว่าควรจะใส่ชื่อพ่อลงไปหรือไม่ แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้จักชื่อจริงของพ่อกับแม่ทั้งสองฝ่ายเลย
“พ่อมาลินชื่อ ธเนศ วงศ์สุขใจกุล ค่ะ แล้วคุณพ่อพี่วสันต์ชื่ออะไรคะ”
วสันต์นึกว่ามาลินทำเซอร์ไพรส์เขาเพราะชื่อพ่อที่มาลินพูดออกมานั้นเป็นชื่อพ่อของเขาเอง “มาลินเซอร์ไพรส์พี่อีกแล้วนะ” วสันต์หัวเราะแหะ ๆ
“เซอร์ไพรส์อะไรคะ เปล่านะคะ”
Guest
