เพลย์บอยร้ายจองรัก

“ลองจินตนาการสิว่าถ้าสิ่งที่อยู่ในปากเธอตอนนี้ไม่ใช่นิ้วแต่เป็นอย่างอื่นของฉัน

มันจะเต็มปากเต็มคำขนาดไหน”

เขา ...ชอบกินหญ้า! ...ต้นเล็กๆ ขาวอวบกำลังดี มีวิตามิน กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ!

คุณไม่สามารถปฏิเสธการจูบได้ไม่ว่าจะอยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทกับใคร!

เพราะธรรมเนียมปฏิบัติของวันคริสต์มาสทำให้ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าจำต้องจูบกับผู้หญิงแปลกหน้า

ที่บังเอิญมาอยู่ใต้ช่อมิสเซิลโทในช่วงเวลาเดียวกัน และ Just one kiss ชีวิตก็เปลี่ยนไปตลอดกาล!

เอลตัน  โอ'ดอนเนล ไม่เคยคิดรักหรือรับผิดชอบใคร และไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนผิดหวัง รวมทั้งไม่เคยปล่อยให้

เตียงคิงไซส์ว่างนาน เขาไม่โปรดปรานความเย็น สาวน้อยอินโนเซนต์อย่างไอยวรินทร์จึงเปรียบเสมือนสายน้ำเย็นเฉียบ

ที่ต้องหนีให้ห่างถ้าไม่อยากตัวแข็งตาย แต่ส่วนเว้าส่วนโค้งยั่วน้ำลายกลับทำให้ร่างกายเขาร้อนผ่าวไปทั่วสรรพางค์ สุดท้ายจูบตามธรรมเนียมจึงกลายเป็นจูบสูบวิญญาณจุดไฟปรารถนาให้พุ่งพล่านแต่ใบหน้าละอ่อนราวกับเด็กสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แถมยังตัวเล็กถนัดตาถ้าเทียบกับร่างสูงใหญ่ของเขาชายหนุ่มเลยต้องกัดฟันปล่อยเธอไป ให้โอกาสโต ...แต่ไม่ได้หมายความว่าให้โตนอกสายตา!  ตั้งแต่นั้นมาผู้ชายเย็นชาที่เคยคิดว่าจะไม่รับผิดชอบใครก็เริ่มตระหนักว่า

ถ้าเขาอยากมีเธอข้างกายต้องทิ้งไลฟ์สไตล์แบบเพลย์บอยซะ!

เธอ ...ชอบดูดบุหรี่! ...บ้องใหญ่กว่ากัญชา แม้จะคับปากไปหน่อย แต่ก็ ...โอเค!

ไอยวรินทร์ สาวน้อยนิสัยดีที่มีประสบการณ์บนโลกนี้เพียงน้อยนิด ...ถ้าเทียบกับเขา! แต่ความต่างของอายุ

ไม่สามารถหยุดความอยากของ เอลตัน  โอ'ดอนเนล ได้ ซึ่งตลอดเวลาห้าปีหลังจากจูบสะท้านทรวงวันนั้น

หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งเฝ้าดูการเจริญเติบโตของเธอตลอดเวลา แถมยังส่งคนมาเฝ้าไม่ห่าง ซึ่ง ‘บางคน’ หญิงสาวก็คิดไม่ถึง เธอจึงไม่เคยระแคะระคายอะไร จนกระทั่งวันที่อันตรายเริ่มกล้ำกลายและได้เจอเขาอีกครั้งที่ไมอามี่ ที่นี่ชีวิตเธอมีแต่ความสงสัยที่หาคำตอบไม่ได้และชายหนุ่มไม่เคยบอกอะไรมากไปกว่า‘ยังไม่ถึงเวลา’ ที่ต้องรู้ แล้วเขาก็เบี่ยงเบนความสนใจด้วยการทำให้เธอหลงเพริดไปกับบทเรียนเร่าร้อนที่เขาเป็นครูสอน  เพราะประกาศิตของชายหนุ่มที่ว่า  ‘เธอเป็นของฉัน’ ในวันที่โดนจูบยังดังก้องอยู่ในสมองของไอยวรินทร์ราวกับเพิ่งได้ยินเมื่อวาน การสอนของเขาจึงทำให้เธอ

คล้อยตามได้ไม่ยาก การเล่นกับไฟร้อนอย่างพยัคฆ์ร้ายแห่งไมอามี่อาจจะเสี่ยงแต่ไอยวรินทร์ไม่มีอะไรต้องเสีย

ยกเว้นสิ่งเดียวที่เคยคิดว่าไม่มีใครแตะต้องได้ ...หัวใจของเธอ!

"อยากปีนต้นไม้มั้ย?" เอลตันกลับย้อนถามด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย พอหันมองไปตามสายตาสีฟ้าเท่านั้นล่ะ! ...ถึงบางอ้อทันที! …ปีนไอ้โด่ไม่รู้ล้มนี่เอง!

“ไม่ กลัวตกลงมาตาย” หญิงสาวตอบทันทีแต่สายตายังจ้อง ‘ต้นไม้ใหญ่’ ราวกับกำลังครุ่นคิด

“ไม่ตายหรอกน่า ถ้าขึ้นไปถึงปลายยอดตัวเธอจะเบาราวกับปุยนุ่นตอนตกลงมานอกจากจะไม่ตายแล้วยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วย ถ้ากระโดดลงมาก็อาจจะจุกนิดหน่อย แต่รับรองว่าไม่ถึงตาย พอหายเหนื่อยก็ปีนได้ต่อ” ชายหนุ่มแย้งพร้อมทำตาเป็นประกายขณะบรรยายขั้นตอนการปีนต้นไม้

“ยังไงก็ไม่!” หญิงสาวบอกพร้อมขยุ้มผ้าในมือแน่น

“ลองหน่อยน่า รับรองว่าจะติดใจ แต่ถ้าไม่อยากสัมผัสผิวขรุขระของต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนี้โดยตรงใช้ผ้าผืนนั้นแทนมือเปล่าก็ได้”