ข้อเสนอ บำเรอเสน่หา

โปรย... 

“ผมว่าคุณน่าจะทดลองงานดูก่อน ลองดูสิว่าคุณจะทำหน้าที่บำเรอผมแทนสาวๆ พวกนั้นได้ดีสมราคาหรือเปล่า?”  

คนยอมรับข้อเสนอเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย นึกอยากแกล้งเมื่อเห็นใบหน้าสวยนั้นซีดเผือด ผิดกับตอนที่เธอทำตีฝีปากกล้าขอมาเป็นนางบำเรอในทีแรก 

“หมายความว่า...” ญาณิดาเสียงสั่น 

โธ่...นึกว่าจะแน่แค่ไหน ที่แท้ก็อ่อนหัด!  

เด็กเอ๊ย...เด็กน้อย  

“ทำให้ผมเสร็จ เดี๋ยวนี้!!” เสียงต่ำเข้มสั่งสั้นๆ แต่ได้ใจความ ปรายตามองคนทำตาโตกลมแป๋วอย่างค้นหา  

ลักษณะของเธอไม่ใช่ผู้หญิงก๋ากั่นที่จะไปนอนกับใครก็ได้ หญิงสาวคงแค่อยากหาเงินไปช่วยครอบครัวเท่านั้น เธอดูสดใสน่ารัก เหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาและนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาพอใจในตัวเธอมากและดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทุกครั้งที่ได้รับการดูแลจากเธอ  

ใจจริงเขาอยากช่วยเธออย่างไม่มีข้อแม้ เหมือนเพื่อนที่คอยช่วยเพื่อน ในเวลาที่อีกฝ่ายมีเรื่องเดือดร้อนใจเหมือนกับที่เธอเคยช่วยประคับประคองดูแลเขาในเวลาที่เขาเดียวดาย ถูกทอดทิ้งจากแฟนสาว คนรอบข้างที่พอรู้ว่าเขาต้องกลายเป็นคนพิการ แต่เธอกลับดื้อรั้นดึงดันไม่ยอมรับความช่วยเหลือโดยไม่ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน เขาจึงใช้โอกาสนี้รวบรัดเธอเอาไว้เสียเอง 

“ว่าไง จะทำได้หรือเปล่า หรือว่าจะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะ นางบำเรอต้องเจองานหนักกว่านักกายภาพมากนะจะบอกให้” ได้ทีคนตัวโตก็เริ่มขู่ 

“ได้สิคะ ฉันเป็นคนรักษาคำพูดอยู่แล้ว ในเมื่อฉันเป็นคนเสนอแล้ว คุณก็รอรับการบำเรอได้เลย” ถึงจะกลัวเพราะยังไม่เคยแต่ก็ไม่ชอบให้ใครมาท้าทายเหมือนกัน  

อวดเก่งเสียด้วย เสียงใสๆ บอกเขาอย่างมาดมั่น เขาจะรับมือจากเธอไหวไหมนะ ศิวดลแอบคิดชอบใจ 

“ดี ถือว่าครั้งนี้เป็นการซ้อม เพราะหลังจากที่คุณย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เป็นการถาวร ผมเอาจริง!!”