ตอนที่1 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว
แอ๊ด.................................
“หือ น่าแปลกแหะใครส่งจดหมายมาวะ” ชึก....ชึก
“หือ เราขอชวนมาที่คฤหาสแห่งนี้เพื่อมาตรวจสอบคดี” เป็นเรื่องน่าแปลกนักที่จะมีคนขอให้นักสืบเยาวชนไปสืบหาเบาะแสที่คฤหาส “ร้าง” เพราะปกติแล้วมักจะให้จักการเรื่องพวกโจรกระจอกมากกว่า แต่ด้วยความที่เป็นนักสืบเขาคงปฎิเสธไม่ได้หรอก
หลังจากนั้น 5 ชั่วโมงต่อมา
ฮึบ..ฮึบ..อะ”เห้ย เหนื่อยชะมัดเลยของพวกนี้” ตอนแรกเขากะจะไปแค่แปปเดียวแต่พออ่านสถานที่ก็คิดว่าคงไปไม่ต่ำกว่า 10 วันเป็นแน่เพราะมันอยู่ที่ประเทศจีน ซึ่งนั้นถือว่าไกลมากสำหรับนักสืบที่ไม่เคยได้ไปไหนไกลจากสำนักงานแต่มีคนขอมาก็คงต้องไป
.
.
.
.
บรื้น...บรื้น....บรื้น
เสียงรถที่กำลังขับมาสถานที่แห่งหนึ่ง....หลังจากนั้นสักพักรถก็หยุดชะงักโดยทันที เพราะตอนนี้เขามาถึง คฤหาสแล้ว!
“ให้ตายสิ ปวดหลังชะมัดกว่าจะมาถึงที่นี่ได้”
ตึก...ตึก ดูจากท่าแล้วคฤหาสแห่งนี้คงจะเป็นของพวกคนรวยเป็นแน่แท้
ดูจากเฟอร์นิเจอร์ และ ประตูเหล็กบานยักษ์แต่ตอนนี้เจ้าของคงไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้วคงประมาณสัก.....50 ปี ได้แล้ว
“นี่มัน......กรงเล็บไม่ใช่เหรอ?” เป็นรสนิยมที่แปลกดีแฮะที่จะมีรอยเล็บอยู่ในบ้านของคนรวยแต่....คงจะเป็นคนที่หัวร้อนใช่เล่น
แล้วทำไม? ความสงสัยของเขาไปอยู่ที่กระจกแปลกๆอันหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งของชิ้นเดียวที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนแต่กลับใสอยังกลับของใหม่ เป็นไปไม่ได้! มันจะเป็นไปได้อยังไงทั้งที่คฤหาสนี้อายุ 50 ปีแล้ว แต่เมื่อมองเข้าไปสิ่งที่เขาเห็นกลับไม่ใช่ตัวเขาเอง
แต่สิ่งที่เห็นคือ........”แก นี่แกอยังไม่หายไปอีกเหรอ!.....แกนะแก” เพล้ง! เมื่อกระจกแตกก็แสดงทุกอารมณ์ที่เขามีอยู่ในตัวแต่สิ่งที่ทำให้เขาโกรธจริงๆคืออารมณ์ที่ยิ้มตลอดเวลาแต่รอยยิ้มนั้นกลับกว้างและน่าสยดสยอง และเขาก็สังเกตคนวัยกลางคนหนึ่งที่ใส่เหมือนหน้ากากและพันหัวด้วยผ้าขาวแทบทั้งหมด มันทำให้เขาเริ่มปวดหัวและเริ่มจำอะไรได้บางอย่างด้วยความสงสัยนั้นเขาจึงลองไปดูสมุดที่อยู่บนชั้นหนังสือที่มีเรียงรายเต็มไปหมด เขาจึงลองหาข้อมูลที่มีอยู่เมื่อเขาเปิดดูเขาก็เจอบันทึก
อันหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันจึงทำให้ลายมือของเขาตวัดได้ขนาดนี้ดูราวกับว่าเขากำลังรีบทำอะไรบ้างอย่างแต่ถ้าดูจากลายมือแล้วไม่หมอก็คงจะเป็นพยาบาลข้อความที่เขียนไว้นั้นพูดถึง
.
.
.
.
.
.
วันแรกที่คฤหาสแห่งหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ได้อยังไง มันน่าแปลกใจมากที่เธอนั้นอยังคงอยู่ในชุดพยาบาลที่ไม่รู้ว่าเธอใส่ได้ยังไงทั้งมี่ก่อนหน้านี้เธอใส่เป็นชุดนอนอยู่ด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนมาหาเธอ
“สวัสดีครับคุณอมิลี่” เสียงที่ไม่เคยได้ยินทักเธอขึ้น
“ฉัน ฉันอยู่ที่ไหน” เธออยังคง งงอยู่ว่าที่นี่ที่ไหน ผู้ชายคนนั้นเข้ามาและช่วยอุ้มเธอขึ้นให้ลุกขึ้นด้วยความอ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วงไปครับ คุณอยู่ที่คฤหาสที่คุณต้องมาเล่นเกมแต่เดี๋ยวก็จะมีคนอธิบายให้คุณที่ห้องนะครับ ตามผมมาครับ”
ถึงเธอจะไม่ไว้ใจแต่ก็ไม่มีทางเลือกเพราะดูจากประตูใหญ่ข้างหลังเธอแล้วเธอคงเปิดไม่ได้แน่เพราะแรงน้อยเกินไป เธอจึงเดินตามไปอย่างระมัดระวังและไม่เข้าใกล้มากจนเกินไป เมื่อเธอมาถึงห้องก็พบว่าเป็นห้องที่มีไม่ได้แย่ดูมีความธรรมดาเป็นห้องที่มีเตียงและโซฟาแบบธรรมดาให้ไว้รวมถึงห้องน้ำที่ดูเรียบง่ายไม่ใหญ่เกินไป หลังจากนั้นเธอก็สำรวจห้องของเธอไปเรื่อยจนกระทั่งไฟดับลงและก็มีหน้าจอทีวีฉายภาพวัยกลางคนคนหนึ่ง........................................................................................
“สวัสดีครับคุณเอมิลี่ อย่างที่คุณเห็นว่าตอนนี้คุณเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่เข้ามาใหม่ตอนนี้มีผู้เล่นทั้งหมด 4 คนรวมคุณด้วยในแต่ละเกมคุณจะได้รับบทเป็นผู้รอดชีวิตที่ต้องหนีจากผู้ล่าให้ได้โดยในหนึ่งเกมจะมีผู้เล่น 4 คนที่ต้องรอดอย่างน้อยต้องรอดให้ได้ 2 คนเพื่อให้ได้ผล เสมอ แต่หากคุณรอดได้คนเดียวฮันเตอร์สามารถเลือกผู้รอดชีวิตจากพวกคุณหนึงคนทำอะไรก็ได้เป็นเวลา 1 ชั่วโมงไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ส่วนพวกคนที่ถูกเลือกในแต่ละอาทิตย์จะเข้าไปในห้องเกมที่พวกคุณต้องใส่เครื่องเชื่อมต่อให้คุณเป็นเหมือนตุ๊กตาเพื่อไม่ให้บาดเจ็บในโลกจริงแต่ความเจ็บปวดจะเหมือนจริง ขอให้คุณโชคดี” หลังจากสิ้นเสียงเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะอยังไงซะนี่มันก็แค่เกม.....แต่เธอลืมบางอย่างไปหรือเปล่า......เธออยังไม่รู้เลยว่าเธอนั้นกำลังจะเป็นเหยื่อเสียแล้ว////
ขอขอบคุณคนที่เข้ามารับชมนะครับพอดีพึ่งเขียนครั้งแรกเลยอยังไม่ได้อะไรมากนะครับ อยากหาอะไรสบายสมองทำบ้างนะครับ ตอนหน้าอาจจะมาช้าค่อข้างนานนะครับไม่ค่อยว่างคาดว่านิยายจะมาทุกวันอาทิตย์นะครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
Guest
