อะไรใครหึง?

‘ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณครับ’

ผมโค้งลาทีมงานทุกคนก่อนจะเดินออกจากบริษัทที่ทุกคนรู้จักกันดี

‘CUBE entertainment’

‘จุนฮยองอ่า!’

ผมหันไปมองตามเสียงเรียก อ่า.. ฮยองโปรดิวซ์นี่เอง

‘ว่าไงครับฮยอง’

‘ป่าว ฉันแค่จะมาขอบคุณที่นายแต่งเพลงประกอบซีรี่ส์หน่ะ’

‘อ่อ เรื่องแค่นี้เอง นี่มันงานที่ผมถนัดด้วย ยิ่งซีรี่ส์ของเมมเบอร์ในวงทำไมผมจะทำไม่ได้หล่ะ’

‘เออหน่า ... อ่อ! นี่ๆ สติ๊กเกอร์ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ ฮยองไปละ ต้องรีบไปที่กองต่อ บายย’

ผมโค้งลาฮยองโปรดิวซ์แล้วก้มมองสติ๊กเกอร์  นี่หรือคือของขวัญ... สติ๊กเกอร์หน้ายุนดูจุนกำลังยิ้มแป้น เอาคืนได้ไหม? -_- แต่ช่างเถอะ รีบกลับบ้านไปนั่งทำงานต่อดีกว่า ช่วงนี้งานเยอะจนจะทับตัวผมตายแล้ว เห้อม...

‘อรั้กกกกกกก ปวดหลังชะมัด’

ผมบิดขี้เกียจหลังจากนั่งทำงานหลังขดหลังแข็งมาสองชั่วโมง ไม่มีอะไรจะเมื่อยไปกว่านี้แล้วให้ตายเถอะ ผมวางแมคบ๊คตัวโปรดลงบนโต๊ะตัวเตี้ยๆหน้าทีวีก่อนจะเอนตัวนอนลงบนโซฟาพร้อมกับหยิบรีโมตมาเปิดทีวีจอแบนเครื่องใหญ่หน้าห้อง

‘วันนี้มีอะไรดูไหมเนี่ย’ ปากก็บ่นนิ้วก็ไล่ช่องในทีวีไปเรื่อยๆ ช่วงนี้ผมไม่ได้ดูรายการทีวีซักเท่าไหร่เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่แต่กับการแต่งเพลงทั้งเพลงในอัลบั้มคัมแบค ไหนจะแต่งเพื่องานอื่นๆอีก จ้องอยู่แต่กับจอของแมคบุ๊คจนไม่มีเวลาได้มองหน้าใครเลย คนในวงก็แยกย้ายไปทำงานแล้วก็พักผ่อนของตัวเอง

‘เห้ย!!’  ผมมองหน้าจอที่กำลังแสดงซีรี่ส์สายแดกที่ดูจุนเล่นเป็นพระเอกแล้วก็ต้องตกใจ อื้ม... ใกล้มากไปนะ ไม่จูบๆกันไปเลยหล่ะ ยุนดูจุน .. จะเอียงหน้าไปถึงไหน แต่นี้ก็หายใจรดกันละนะ... ผมจ้องมองฉากเลิฟซีนเล็กๆระหว่างนางเอกและพระเอกที่รู้จักดีก่อนจะกดรีโมตเพื่อนปิดโทรทัศน์

‘ไม่ดูแม่งละ!’  อะไร กำลังคิดว่าผมกำลังหึงดูจุนอ่ะดิ บ้าป่าววววววว ใครจะหึง โห่วววว ไม่มีหรอกใครจะหึง ไม่มีอ่ะ อย่ามั่วหน่า  -3-

ผมลุกเดินไปหาฮยองนิมแล้วตาก็ไปสะดุดอยู่ที่แผ่นสติ๊กเกอร์ที่ผมเหน็บมากับสมุดงาน ก่อนจะเดินอุ้มฮยองนิมมาหยิบสติ๊กเกอร์นั่น

‘ฮยองนิมอ่า ติดรูปพ่อมึงไว้ที่ไหนดีหื้ม’

‘โฮ่งๆ!’

‘ตรงหน้าผากมึงหรอ’

‘โฮ่งๆๆๆ!’ ฮยองนิมเห่าแล้วสะบัดหัวไปมา ไอ่หมาแสนรู้เอ๊ยยยย

‘ละจะติดที่ไหน ติดที่ใจกูไง ไม่เอาอ่ะ’

‘งิ้งง~~~’ นั่นน มีเอาหัวถูด้วย พ่อมึงจ้างมากี่บาทห๊ะ

‘ไม่ต้องติดหรอก ไม่ติดมันก็อยู่ในใจกูอยู่แล้ว’

‘โฮ่งๆๆ!!!’ นั่นน ดูมัน กระโดดออกจากมือผมไปเห่าแล้วหมุนตัวอีก นี่กูถามจริงเถอะไอ่หมาไม่รักดี พ่อมึงจ้างมึงมากี่บาท?

‘ละติดที่ไหนดีหว่า...?’ ผมมองไปรอบๆห้อง ติดกำแพงหรอ... ไม่เอากูกลัวมันเลอะ ติดกับไอร่อนแมน.. ไม่เอาเดี๋ยวโยมาฆ่ากู ติดกับกรงฮยองนิม.. นี่ยิ่งไม่ใช่เลย เดี๋ยวฮยองนิมแม่งจงรักภักดีกับมึงมากไป แค่นี้กูก็เหมือนคนแปลกหน้าละ ตอนนี้ผมก็ยังคิดเลยนะว่าใครเป็นเจ้าของฮยองนิมกันแน่วะ? -_-

‘อะไรฮยองนิม คาบรีโมตมาทำไม’

‘โฮ่งๆๆๆๆ!!’

‘ให้ติดบนรีโมตเนี่ยนะ’

‘โฮ่งๆๆๆๆ!!!’

‘เอออๆ’ ผมติดสติ๊กเกอร์ลงบนรีโมตแล้วมอง

‘มึงอย่ามาทำยิ้มไอ่หน้าแก่ จู๋จี๋กับผู้หญิงดีนัก เห็นหน้ามึงละหงุดหงิดหว่ะ’ ผมด่าสติ๊กเกอร์แล้วนั่งยิ้มคนเดียว ไหนมึงว่ามึงหงุดหงิดไงวะแล้วยิ้มทำเหี้ยไร...?

ผมวางรีโมตหน้าเหี่ยว(?)แล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาถูๆไถๆทวิตไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะทวิตไหนๆก็พูดถึงแต่ภาพของดูจุนที่จู๋จี๋กับแม่นางเอก บิวตี้นี่ก็ขยันฟ้องกันดีจังวุ้ย ผมอ่านทวิตไปเรื่อยๆก่อนปิดแอพทวิตเตอร์ลงแล้วเปิดแอพใหม่ที่ชื่อว่า อินสตราแกรม ขึ้นมาพร้อมกับกดตรงรูปกล้องแล้วหยิบรีโมตขึ้นมาถ่ายรูปพร้อมกับพิมพ์แคปชั่นแล้วอัพขึ้นไอจี...

Bigbadboii : ทุกครั้งที่ฉันเปิดTV จะเจอนายคนที่กำลังยิ้มอยู่เสมอ

ผมบอกแล้วไง ผมไม่ได้หึงไม่ได้หวงไม่ได้งอนดูจุนที่ไปเล่นเลิฟซีนกับใครนะ ไม่เลย ไม่มีเล๊ยยยยยย ที่ผมอัพเพราะบิวตี้มาฟ้องต่างหากหล่ะ....

ครืดดด~

ไอโฟนของผมกำลังสั่นพร้อมกับข้อความจากคาทกของคนที่ผมเพิ่มอัพรูปสติ๊กเกอร์ไป

DUJUN : อัพรูปอะไรของมึงหน่ะ

DUJUN : หึงกูหรอ?

DUJUN : ไม่งอแงดิ

DUJUN : เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะครับ

ใครหึงมึงห๊ะ ดูจุน.. กูไม่หึงมึงกับเรื่องแค่นี้หรอก ผมพิมพ์ตอบกลับไปพร้อมกลับเดินยิ้มไปอาบน้ำ

JUNHYUNG : มาง้อกูเร็วๆด้วย

JUNHYUNG : ตั้งใจทำงานนะครับ :)

ก็บอกแล้วว่าไม่หึง

talk สักนิด

ฟิคตอนนี้เกิดจากความต้องการของหัวใจล้วนๆ โมเม้นท์ทูจนเล็กๆแต่การมโนที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นได้แม้เหตุการณ์จะผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วก็ยังคงไม่ลืม 555555555555555555555 ดีไม่ดียังไงช่วยกันเม้นต์ด้วยนะ เป็นฟิครีบๆที่นึกได้ก็แต่งเลย อาจจะไม่เพอร์เฟคแต่ก็อยากแบ่งปันความฟินกันไป ถึงจะไม่อินไม่ฟินกับฟิคก็ฟินกับโมเม้นท์ก็ยังดี เอิ้กกกก ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนนะะ~

*แก้คำผิดแล้วนะ ㅜ^ㅜ

ขอบคุณที่รักทูจุนนะคะ :)