แม่งเข้ากรุงเทพวันแรกก็เล่นกูซะแล้ว ผมติดแหงกอยู่บนรถมาจะสองชั่วโมงแล้ว และดูท่าคงจะไม่ขยับง่ายๆ ถ้าเป็นที่ภูเก็ตนะผมลงเดินแล้ว จะไปไหนก็ได้ไม่ต้องกลัวหลง แต่นี้ดิกรุงเทพชีวิตดีๆที่ลงตัวไหมละมึง
“หนุ่มลุงว่าอีกนานแน่เลย หนุ่มรีบหรือเปล่าถ้ารีบหนุ่มลงเดินมั้ยเดี่ยวลุงบอกทางให้”
โหลุงพูดแบบนี้ก็ง่ายสิครับถ้าไม่ติดว่าไม่ชินทางและเป็นตอนกลางคืนด้วยนะผมลงแน่แม่งจะเดินให้ถึงเชียงใหม่เลย
“ไม่อะครับลุงผมว่ารออีกหน่อยก็ได้”
“แต่หนุ่มมันน่าจะนานมากเลยละ เหมือนจะมีอุบัติเหตุนะนั้น”
“จริงหรอลุง งั้นเดี่ยวผมลงไปดูหน่อยดีกว่าเผื่อช่วยอะไรได้”
“เอางั้นหรอ โอเค”
ปิ๊ด!
“357บาท” ฉิบหาย!! ลืมสนิทเลยว่านั่งแท็กซี่อยู่ เวรเอ้ยค่ารถจะแพงอะไรขนาดนี้ ดีนะที่ลงก่อนโอ้ยคราวนี้ต่อให้โรงพยาบาลไกลแค่ไหนกูก็สู้คร้าบ ไอ้มิวคนนี้จะสู้แบบพี่ตูนเลยคร้าบ
ผมเดินตามทางที่ลุงแท็คซี่บอกมาจนถึงแยกไฟแดงก็เจอที่เกิดเหตุจริงๆ มีรถกระบะชนกับมอไซที่คิดว่าจอดรอไฟแดงอยู่หลายคันล้มกระเด็นไปทั่ว ผมด้วยความที่เคยทำกู้ภัยมาก่อนเลยรีบวิ่งเข้าไปดู คนบาตเจ็บสาหัสหลายราย ดูเหมือนมีคนเรียกรถพยาบาลแล้ว ผมที่อยู่ตรงนั้นเลยเข้าไปหาคนเจ็บที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด
“พี่ๆ ได้ยินผมมั้ย พี่บอกชื่อพี่ได้มั้ย?” ผมถามเขาเพื่อเช็คการกระทบกระเทือนของสมอง ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาปิดห้ามเลือดบนตัวพี่เขา และเริ่มเช็คส่วนอื่นๆ
“เห้ย! คนนี้หัวใจหยุดเต้น ช่วยด้วย!” ชาวบ้านที่ลงมาช่วยดูคนเจ็บตระโกนขึ้น ผมเลยรีบวิ่งไปดูผมไม่ใช่หมอหรอกนะก็แค่คนที่ทำซีพีอาเป็น
ผมเริ่มทำซีพีอาให้เขาจนรถพยาบาลมา
“คุณอย่าพึ่งหยุดนะครับ เดี่ยวผมจะรับช่วงต่อ” ชายคนนึงพูดขึ้นดูเหมือนจะเป็นหมอ ผมว่าหน้าที่ของผมคงหมดแล้ว คงได้แต่ภาวนาให้ทุกคนปลอดภัย
“เดี่ยวก่อนครับคุณ คุณเป็นญาติคนเจ็บใช่มั้ยครับ ไปกับผม” ยังไม่ทันได้ปฏิเสธก็โดนหมอคนเมื่อกี้ลากขึ้นรถมาด้วยซะแล้ว
“ขอทราบชื่อด้วยครับ”
“เอ่อ..ธนากร”
“โอเค นายธนากรบาตเจ็บสาหัสจาก...”
“ไม่ใช่ครับนั้นชื่อผม
Guest
