ผมไม่รู้ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ผมยังคงไปสู่สุขติไม่ได้
สวัสดีครับ ผมมีชื่อว่านายโกศล หรือเรียกชื่อเล่นสั้นๆว่าแดนเนียล ก็ได้ ผมเกลิ่นหัวข้อมาแบบนี้ก็คงไม่ต้องเดากันเล่นๆแล้วนะครับว่าผมน่ะไม่ใช่คนใช่หรือเปล่า
ผมจะอธิบายสั้นๆให้ฟังนะครับ ตัวผมเองเป็นผีหน้าตาดีเร่ร่อนที่มีอายุเพียงยี่สิบสามปีเท่านั้น มันแย่มากที่ต้องมาตายไปตั้งแต่อายุยังน้อย อ่อ ผมพึ่งตายไปได้ไม่นานหรอกนะ จวบนับถ้ารวมวันนี้แล้ว ก็ครบร้อยวันเข้าพอดีที่โลกจะต้องเสียคนหน้าตาดีมากๆคนหนึ่งไปจากโลกใบนี้ มันเป็นอะไรที่หน้าเศร้าใจ
ส่วนสาเหตุการตายของผมน่ะหรอ
“ ฆ่าตัวตาย “
ใช่ครับ พวกคุณฟังไม่ผิด เด็กหนุ่มดาราชื่อดังที่อนาคตกำลังจะเป็นดาวรุ่ง ต้องมาฆ่าตัวตายไปอย่างน่าเศร้าใจ อันที่จริงแล้วผมจำอะไรเกี่ยวกับตัวเองแทบจะไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าคืนของวันใดสักวันหนึ่ง ผมรู้สึกเศร้าและเสียใจมาก หัวใจของผมมันแทบจะแตกสลายเหมือนกับโดนมีดเล่มคมทิ่มแทงลงไปกลางหัวใจ แล้วหลังจากนั้น ผมก็ค่อยๆทิ้งตัวลงไปจากตึกที่สูงมาก แล้วภาพมันก็ดับวูบไป ทุกๆอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จนบางทีผมก็คิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน
แต่มันกลับไม่ใช่ เพราะผมจะต้องทำแบบนั้นวนไป .. วนไป.. แล้วก็วนไปในช่วงตีสามในแต่ละวัน และเมื่อเหลือบมองดูนาฬิกาปลายทางบนท้องถนนที่ไร้จุดมุ่งหมายนี้ มันก็นับเที่ยงคืนแล้ว แล้วผมก็กำลังหลงทาง..แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวช่วงเวลาตีสาม ตัวผมมันก็จะวาร์ปกลับไปยังที่เก่าที่ผมตายไป แล้วกลับไปทำแบบเดิมซ้ำซ้ำเหมือนเดิมนั่นแหละ
ผมเป็นวิญญาณที่ไร้ความทรงจำ แล้วถ้าทุกคนกำลังสงสัยว่าผมรู้เรื่องตัวเองมากขนาดนั้นได้ไงน่ะหรอ ก็นั่นไง โปสเตอร์หน้าของผมแปะอยู่ตัวเท่ายักษ์เต็มเกลื่อนบนท้องถนนไปหมด บวกกับการที่ผมไปสอบถามพวกวิญญาณผีเร่ร่อนที่พึ่งตายที่บังเอิญเป็นแฟนคลับผมพอดี เออ อย่างน้อยก็โชคดีที่ก่อนตายกูมีอาชีพเป็นดาราแหละวะ ผมไปสอบถามพวกวิญญาณพวกนั้น ต่างก็ตอบกลับมาเป็นเสียงเดียวกัน ว่าสาเหตุที่ผมฆ่าตัวตายน่ะ เพราะโดนBULLY บวกกับที่ผมมีอาการเป็นโรคซึมเศร้า ผมจึงทนรับบาดแผลทางคำพูดไม่ไหว นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมต้องทิ้งตัวดิ่งลงมาจากคอนโดห้องพักของผมชั้นที่สิบ และตายอย่างอนาถ มันใช่จริงหรอวะ... ทำไมตัวกูตอนยังมีชีวิตอยู่มันถึงได้โง่แบบนี้
คำพูดของคน มันทำให้หัวใจของผมมันเจ็บแปล๊บถึงเหมือนกับโดนมีดแทงขนาดนั้นเลยหรอ..
ก่อนที่ตัวผมจะล่องลอยสู่อากาศ และตรงดิ่งลงสู่พื้นไปของแต่ละทุกๆคืน ผมรู้สึกแค่ว่าหัวใจของผมมันเจ็บปวดมาก ทั้งรู้สึกอึดอัด เสียใจ ผิดหวัง ทุกๆอย่างมันเป็นอธิบายเป็นคำพูดได้ไม่หมด...คือเจ็บจนใจจะขาด
หรือการที่ผมยังไม่ไปสูสุขติกับเขาสักที จะเป็นเพราะผมเคียดแค้นพวกคนที่มาพูดจาบูลลี่ผม...ผมควรไปไล่ฆ่าพวกเขาทั้งหมดดูดีมั้ยนะ ผมชักจะเบื่อที่จะต้องกระโดดตึกซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้นแล้ว
ว่าแต่ก่อนตายผมมีทรัพย์สมบัติเยอะมั้ยนะ แล้วพินัยกรรมมันตกไปเป็นของใคร เป็นดาราดังระดับประเทศแบบนี้ก็น่าจะหาเงินได้มากดิ กูพอมีญาติมั้ยวะ เข้าสิงให้มันซื้อไอโฟนสิบเผามาให้ใช้เล่นยามเวลาว่างๆดีมั้ย ไอโฟนสิบตอนนี้มันกำลังดังสุดๆไปเลยใช่มั้ยวะ หรือว่าการที่กูตายไปแค่ร้อยวันเนี่ย แม่งออกสิบเอ็ดสิบสองมาอีกแล้ว ไม่ได้นะ เป็นผีอย่างน้อยมันก็ต้องตามเทรนด์ให้ทัน
เพราะพี่แจ็ค ผีน่าโง่ๆที่โดนแฟนตัวเองฆ่าตายข้างข้างห้องผมมันยังมีไอโฟนแปดเอาไว้รูดเล่นแก้เซ็งเลย
แล้วดาราแบบผมอ่ะจะตกเทรนด์ได้ไง บ้าไปแล้ว
“แล้วนี่กูมาอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย “
ผมบ่นพึมพัมออกมา หลังจากที่เดินร่อนเร่มาจากสถานีรถไฟได้มานับชั่วโมงแล้ว ผมเป็นผีที่สามารถไปที่ไหนได้อย่างตามใจ ต่างจากพวกผีเพื่อนๆของผมที่อยู่ที่คอนโดของผม พวกเขาออกไปไหนไม่ได้เลย อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาได้รับบุญไม่พอล่ะมั้ง ส่วนผมน่ะ เป็นดาราดังไง แถมหล่อ ก็เลยได้รับบุญที่ส่งถึงไวยิ่งกว่ารถพิซซ่าทุกวัน บุญผมน่ะเยอะจนแสงกายรอบตัวผมน่ะแทบจะเป็นสีทองอยู่แล้ว แต่ผมไม่ค่อยชอบสีทองอ่ะ มันเชยไป เลยขอไม่รับไว้ดีกว่านะ
ผมขอเดินไปนั่งตรงริมฟุตบาทตรงนั้นแปป เดินคุยมานานแล้วมันเมื่อย แล้วเดี๋ยวจะมาเล่าเกี่ยวกับทุกอย่างของตัวผมและโลกหลังความตายที่ผมพอจะรู้ให้ฟังคร่าวๆนะ
เริ่มจากเรื่องไหนก่อนดีวะ อ่ะ เอาที่พอนึกได้ก่อนแล้วกัน
“ วิญญาณน่ะ มีอยู่สี่ประเภท และแบ่งแยกสีและจำพวกอย่างเห็นได้ชัด อย่างเช่น อ่ะ ลองมองไปที่ไอ้หัวล้านที่จ้องมาที่ผมตาไม่กระพริบดูดิ”
ผมพูด พลางกวาดสายตาหยุดค้างนิ่งที่ชายหนุ่มวัยกลางคนที่เอาแต่จ้องมองผมไม่หยุด
“ ไอ้หน้าหล่อ กายมึงเป็นสีขาว บุญเยอะหรอวะ เอามาแบ่งให้กูบ้างดิ “
ไอ้ผีหัวล้านมันพูดออกมา พร้อมกับพยายามยื่นมือของมันมาสัมผัสร่างกายของผม คือจะบ้าหรอวะ บุญนะเว้ยไม่ใช่ป็อบคอร์น บาปใครบุญมันดิวะ ของแบบนี้มันจะมาแบ่งกันได้ไง พูดไม่คิด มันน่าตบให้หัวล้านกว่าเดิม
“ หลบไปเลยมึงอ่ะ ไม่ต้องมาแตะกู แฟนคลับกูเยอะนะเดี๋ยวพ่อก็เรียกมารุมกระทืบซะหรอก”
“ โห่ ขอแตะแค่นี้ก็หวง หน้าตาดีนิดหน่อยทำเป็นหยิ่งเล่นตัวเลยนะมึงอ่ะ โว้ะ”
ผมส่านหัวอย่างเหนื่อยหน่ายใจ เพราะไอ้ผีแก่หัวร้านมันบ่นออกมาเป็นชุด ผมไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรจึงขู่ไล่มันไป
กลับมาต่อที่เนื้อเรื่องเดิมกันดีกว่า เมื่อกี้ถึงไหนแล้วนะ อ่อ ถึงเรื่องสีกายของวิญญาณใช่มั้ย เอาล่ะ ตั้งใจฟังให้ดีๆ เพราะเรื่องนี้สำคัญมาก เพราะถ้าหากคุณเผลอไปพบเจอวิญญาณที่มีสีกายที่บ่งบอกถึงความชั่วร้ายเข้า ชีวิตของคุณก็อาจจะจบลงได้เช่นกัน
หนึ่ง ... วิญญาณที่มีกายสีเหลืองอ่อน คือวิญญาณปกติ ก็เหมือนกับมนุษย์ปกติทั่วไปนั่นแหละแค่จิตใจและบุญของเขาที่ทำมา อยู่ในระดับปานกลาง ว่ากันว่าจะตายแบบสงบ และไม่มีความเคียดแค้นใดๆ สีกายนี้มักพบเจอได้ทั่วไป
สอง... วิญญาณที่มีกายสีแดง ก็คือวิญญาณที่ชั่วร้าย มีแต่ความเคียดแค้นอยู่ในสุมอกดวงวิญญาณเหล่านี้ มักจะเจอบ่อยกับวิญญาณที่ถูกฆ่าตายอย่างทรมาน อะไรทำนองนั้น ส่วนตัวผมยังไม่เคยเจออ่
สาม... วิญญาณที่มีกายหยาบสีขาวนีออน ตัวอย่างเช่น ผมเป็นต้น สีนี้ได้มาโดยติดบัพ เนื่องจากก่อนตายได้สร้างบุญไว้เยอะ และหลังตายก็ดันได้รับบุญมาเยอะอีก สีกายนี้ค่อนข้างที่จะหายาก เพราะมนุษย์สมัยนี้ชอบทำบาปมากกว่าทำบุญ
สี่.. วิญญาณที่มีกายหยาบสีดำ แม่งเอ้ย พูดแล้วก็ขนลุกซู่ขึ้นมาติดๆ คือผมจะเรียกมันว่าวิญญาณได้มั้ยวะ .. หรือเลี่ยงไปก่อนได้ป่ะไม่อยากพูดถึง ... ก็คือผมจะอธิบายให้พวกคุณฟังคร่าวๆนะ ถ้าหากคุณตายไปแล้ว แล้วพบเจอพวกกลุ่มคน หรือไม่ว่าจะเป็นร่างของวิญญาณ ถ้าหากมีประกายสีดำวนอยู่รอบๆน่ะ ทำใจไว้ได้เลยแหละ เพราะพวกมึงจะโดนลากเอาตัวไปลงนรกแล้ว แต่ผมยังไม่เคยพบเจอนะ วิญญาณที่ต้องชดใช้กรรมวนรอบฆ่าตัวตายไปเรื่อยๆแบบผม โดยที่ยังไม่รู้สาเหตุของการตายจริงๆว่ามันคืออะไรแบบผมอ่ะ พวกเขาไม่มายุ่งด้วยหรอก นรกยังไม่พร้อมที่จะต้อนรับคนดีย์ๆแบบผม
ตึ๊ง...ดึ่งงง
เสียงสัญญาณของนาฬิกาดัง เป็นที่ย้ำเตือนว่าถึงเวลาชดใช้กรรมของผมแล้ว ร่างกายของผมค่อยๆล่องลอยสู่ห้วงอากาศของอีกมิติหนึ่งไปอย่างช้าๆ และเร็วขึ้น จนรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ระเบียงที่เก่าที่เดิมที่ผมคุ้นเคยแล้ว..
อึก...
นี่ไง ไอ้อาการบ้านี่มันกลับมาอีกแล้ว..
ผมค่อยๆยกมือข้างขวาของผมมากุมที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง แล้วกุมมันไว้ด้วยความรู้สึกทรมาน ร่างกายของผมถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตรงริมระเบียงชั่วครู่ ช่วงที่ผมมีชีวิตอยู่เพียงครู่สุดท้าย ก่อนที่ผมจะตัดสินใจโดดลงไป ผมคงยืนคิดอะไรอยู่เป็นแน่ ร่างกายของผมมันจึงถูกกำหนดให้อยู่ค้างไว้นับห้านาที ก่อนที่จะกระโดดลงไป ผมรู้สึกได้ แต่คิดและพยายามนึกเท่าไหร่มันก็นึกไม่เคยออก
ผมใช้ฝ่ามือขยุ้มลงไปที่หน้าอกซ้ายให้แน่นกว่าเดิม เพราะช่วงระหว่างห้านาทีที่ผมยืนค้างไว้นั้น หัวใจของผมมันจะค่อยๆรู้สึกเจ็บมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้นจนผมรู้สึกว่ามันกำลังจะแตกสลายไป... ก่อนที่ความเจ็บมันจะเลือนหายไปในพริบตา ... และ ณ ที่เวลานั้น ร่างกายของผมก็ตรงดิ่งมาสู่พื้นดินแล้ว...
นิยายเรื่องนี้ สำหรับผู้ชมที่มีกรุ๊ปเลือดวาย อาจจะมีรูปภาพ เสียง หรือเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมทางด้านพฤติกรรม เพศ และความรุนแรงทางด้านการใช้ภาษา และบุคคลในรูปภาพไม่เกี่ยวของกันกับเนื้อหาใดๆทั้งสิ้น เสพเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะเจ้าคะ 🦄💕
Guest
