"แบม อดทนไว้นะลูกใกล้จะถึงมือหมอแล้ว"เสียงแม่ของผมร้องบอกอย่างร้อนใจ
"แม่ แบมเจ็บ...ฮึก...แบมกลัว..."ผมปล่อยสะอื้นออกมาแล้วกำมือมือแม่ไว้แน่นเพราะตอนนี้ผมปวดท้องมากครับ
"อดทนไว้นะ เลี้ยวข้างหน้าก็ถึงโรงพยาบาลแล้วน้องแบมต้องเข้มแข็งไว้นะลูก"แม่ผมยังคงคอยพูดบอกเป็นระยะ เพราตอนนี้ผมเจ็บจนไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดยังไง
"แม่...ฮึก...ลูก...ลูกของแบมจะเป็นอะไรไหมครับ...แบมกลัว...ฮืออออออ"ผมร้องไห้ออกมาเหมือนจะขาดใจ แต่ผมจะตายไม่ได้เพราะตอนนี้เด็กน้อยที่แสนหน้ารักซึ่งเป็นลูกของผมกับคนใจดำคนนั้นกำลังจะได้ลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้แล้ว
"นี่คุณ เร็วกว่านี้อีกได้ไหม ลูกฉันกำลังจะไม่ไหวแล้วนะ"เสียงของแม่เริ่มห่างไกลออกไปจากผมมากขึ้นเหมือนผมได้ยินแม่พูดกับผมจากที่ไกลๆ เปลือกตาผมกนักอึ้ง เหมือนมันพร้อมจะปิดลงในทุกขณะ
นี่ผมกำลังจะตายเหรอ ผมกำลังจะตายใช่ไหม แล้วถ้าผมตายลูกของผมจะอยู่ยังไง ไม่นะม้ามีไม่ยอมให้หนูต้องกลายเป็นเด็กที่ต้องกำพร้าทั้งพ่อและแม่ไปพร้อมๆกัน มามี้จะสู้เพื่อหนูนะลูก
.
.
.
.
ไรท์ขอสปอยไว้ให้ก่อน เดี๋ยวมาแต่งต่อให้นะ
Guest
