บทนำ
"น้องเกียร์สวยดีพี่ขอนะ"
พี่เขาคงเป็นผู้ชายที่แปลกมากอยู่ดีเดินมาขอเกียร์เนี่ยถึงจะหล่อขนาดไหนก็ควรมาแบบปกติเหมือนชาวบ้านมั้ยดีนะพิธีมอบเกียร์เสร็จแล้วไม่งั้นได้อายคนทั้งคณะแน่ๆ
"จะบ้าเหรอพี่เนี่ยมันของหนู"
ทิพาเธอจะทำยังไงกับผู้ชายหน้าหนาคนนี้ดีพูดก็ไม่ค่อยรู้เรื่องโอ้ยอยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นไบโพล่า
"ถ้ากลัวไม่ยุติธรรมเอาของพี่ไปแทนก็ได้นะ"
เหมันต์รู้สึกสนใจน้องเค้าจริงๆนะน้องเป็นคนน่ารักมันผิดเหรอที่เขาจะรู้สึกดีๆด้วยอีกอย่างตอนเขาทุกข์ก็ได้น้องค่อยให้กำลังใจหรือน้องจำเขาไม่ได้
"โอ้ยถามจริงพี่บ้าป่ะอยู่ดีๆเดินมาขอเกียร์คนอื่นพี่เรียนวิศวะต้องรู้ความหมายของมันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
น้องว่าเขาบ้านี้น้องจำไม่ได้จริงๆสินะว่าเขาเป็นใครทำไมกันลืมกันแล้วเหรอเมื่อเราสนิทกันมากไม่ใช่หรือ
"เพราะรู้ไงถึงเดินมาขอทีนี้ให้พี่ได้ยัง"
เพราะรู้ความหมายถึงอยากได้มาและทำไมน้องไม่เข้าใจอะไรเลยเขาทำอะไรผิดหรือเพราะอะไร
"ไม่ให้เด็ดขาด"
เธอจะให้คนที่รักและมั่นใจว่าคือคนที่ใช่และไม่ได้หวังอย่างอื่นเจอคนที่ว่าเมื่อไหร่เมื่อนั้นจะมอบให้
"ทำไมล่ะ"
น้องเห็นเขาเป็นอะไรสำหรับน้องนี้เขาไม่สำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ
"เรารู้จักฉันดีแค่ไหนถึงกล้ามาขอดีที่หนูไม่ด่าพี่ก็บุญแล้ว"
แค่รู้จักว่าผู้ชายคนนี้เป็นรุ่นพี่ในคณะเธอต้องยอมมอบเกียร์ให้เลยหรือไงบ้าไปแล้ว
"งั้นทำไงถึงจะให้"
น้องคงลืมแล้วจริงๆว่าเธอและเขาสนิทกันมากแค่ไหนไม่เป็นไรเขาจะสร้างความทรงจำครั้งใหม่เอง
"จีบหนูภายในสามเดือนถ้าจีบติดค่อยมาว่ากันใหม่"
เธอมั่นใจว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้เพราะเธอยังรอพี่ชายคนนั้นมาตลอดพี่ชายที่ทำเพื่อเธอไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้วจะเจอกันอีกมั้ยเขาจะจำเธอได้หรือเปล่าเขาจะหน้าตาเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน
"ได้พี่จะทำงั้นขอมือถือหน่อย"
ยังดีที่น้องเปิดโอกาสให้เขาแม้เธอจะจดจำเขาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนั้นน้องเด็กมากจริงๆ
"เอาไปทำไม"
"ขอเบอร์ไว้ติดต่อไงครับ"
"อะเอาไปเสร็จแล้วคืนด้วย"
ทิพาว่าพร้อมหยิบมือมือของตัวเองให้ชายหนุ่มที่ขอเกียร์กับเธอถ้ามีคนเสียใจโปรดรู้ไว้ว่าไม่ใช่ความผิดเธอ
"นี้ครับเสร็จแล้วพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวโทรหา"
เหมันต์คืนมือถือให้ทิพาและเดินกลับเข้าไปในมหาลัยอีกครั้งเพื่อช่วยงานคณะให้เสร็จ
"อยากโทรก็โทร"
พอผู้ชายประหลาดไปทิพาก็โทรหาทิวาทันทีเพื่อบอกให้พี่ชายมารับกลับบ้าน