สื่อรักเพชรฆาต

"เท็ตสึ ฝากด้วยนะ"
ชายชราในชุดยูกาตะ คาซึกิ เซย์นะ อดีตหัวหน้าตระกูล คาซึกิ นั่งท่าเซอิซะ (ท่านั่งคุกเข่าของญี่ปุ่น)กล่าวเสียงเบา แต่ก็ยังดูองอาจเสมอ
ต่อหน้าลูกน้อง นับสิบกว่าคน
ก็จำเป็นต้องวางมาดเพื่อทำให้ดูเกรงขาม สำหรับตระกูลนี้ นับเป็นเรื่องปกติมาก 
"ค่ะ ท่านปู่ วางใจเถอะค่ะ" 
คาซึกิ เท็ตสึโกะ ผู้สืบทอดตระกูล คาซึกิ กล่าว ผมสีแดงเพลิงมัดรวบอย่างสุภาพ สาวน้อยยิ้มย่อง 
"มันจะดีหรอครับ คุณพ่อ เท็ตสึ ยังเด็กอยู่เลยนะครับ " 
ทาซึกิ เรย์ พ่อของเท็ตสึโกะ หัวหน้าคนปัจจุบัน ทักท้วงขึ้นมา เพราะเป็นห่วงลูกสาวคนเดียวของเขา หากว่าเป็นอะไรไป ตระกูลของเขาต้องสลายเป็นแน่ 
"อะไรกัน เรย์ ตอนพ่ออายุ 17 เท่าๆเท็ตซึ ก็ฆ่าคนได้แล้ว ไม่ใช่เรอะ?!! ยังจะห่วงอะไรอีก!!"
เซย์นะเริ่มขึ้นเสียงแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เรย์เห็นท่าไม่ดีจึงก้มหัวลงเป็นเชิงขอโทษ ทั้งที่เขาอยากจะทักท้วงให้มากกว่านี้ แต่ก็ได้แค่เพียงเงียบไปเท่านั้น
"เท็ตสึ เรื่องเอกสารกับบัตรประจำตัวน่ะเตรียมไว้ให้แล้วนะ "
"ค่ะ งั้น...ขอตัว"
สาวหน้าหวานโค้งตัวอย่างสุภาพ ก่อนออกจากห้องโถงไปอย่างเงียบๆ พร้อมกับเลขาส่วนตัวของเธอ
"คุณหนูครับ ไหวแน่หรอครับ"
ไดกิ เลขาส่วนตัวของฉัน ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ไดกิเป็นผู้ชายร่างสูง ผิวสีขาว ใส่สูทตลอดเวลางาน และสวมแว่นหนาเตอะ เขาเคยบอกฉันว่า ถึงตระกูลของฉันจะมีธุระกิจส่งออกอาวุธ ทั้งใต้ดินและบนดิน แต่ก็มีคู่แข่งที่ไม่ควรมาเกี่ยวดองกันด้วยซ้ำ ตระกูลนั้นชื่อ เนโกซาว่า ทำธุระกิจส่งออก-นำเข้ายา วิตามิน และอาหารเสริม เป็นศัตรูมาตั้งแต่ก่อตั้งตระกูลเลยล่ะ ฉันได้รับภาระกิจสำคัญนั่นคือ การฆ่า ตระกูล เนโกะซาว่า ทั้งตระกูล โดยให้ฉันไปเป็นหนอนบ่อนไส้ เพื่อเปิดทางให้พวกของฉันฆ่าแต่ละคนได้สะดวกๆไงล่ะ
"ไดกิ ฉันเป็นทายาทอันดับที่ 34 แล้วนะ ไม่ไว้ใจงั้นหรอ? "
"เปล่าครับ คือ อีกฝ่ายเป็นคู่แข่งที่ร้ายกาจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมคิดว่า..."
"เอาน่าๆ เพราะเป็นศัตรูกันมายาวนานนี่แหละทำให้ฉันอยากที่จะปิดบัญชีด้วยตัวเอง "
คุยกันได้ไม่นาน ฉันก็หยุดเดินกระทันหัน เพราะไปสดุดตากับดวงดาวบนท้องฟ้า นั่นทำให้ฉันยิ้มโดยไม่รู้ตัว 
"คุณหนู ชอบดวงดาวสินะครับ"
"อืม ใช่ เพราะยิ่งมืดเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจนยิ่งขึ้นไงล่ะ "
ยิ่งมอง ก็ยิ่งเคลิ้ม จนทำให้ฉันลืมไปว่าอากาศตอนมืดค่อนข้างหนาวเหน็บ ลมเย็นพัดผ่านใบหน้า โห...หนาวเหมือนกันนะเนี่ย 
"คุณหนูเข้านอนได้แล้วนะครับ อยู่แบบนี้นานๆเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"
"อืม"
หลังจากแยกตัวออกจากไดกิแล้ว ฉันล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มนิ่ม ก่อนจะผลอยหลับไป
ขอให้ภาระกิจลุล่วงด้วยเถอะ...

"คุณหนูครับ ตื่นได้แล้วนะครับ"
"อืมมมม ขออีกแปปนึงงง"
"อาหารเช้าวันนี้ มี สปาเก็ตตี้ ส่วนของหวานเป็น บราวนี่ กับ มาการองครับ"
บราวนี่ เป็นตัวกระตุ้นอย่างดี ทำให้ฉันเด้งตัวออกจากที่นอน ให้ตายสิ นิสัยชอบของหวานนี่แก้ไม่หายเลยแฮะ พอฉันลุกออกจากที่นอน ฉันก็รีบไปอาบน้ำล้างหน้า แต่งตัว เอ๊ะ?? ท้องฟ้าที่เริ่มมืด ทำให้ฉันเผลอมองโดยไม่รู้ตัว เมฆสีดำค่อยๆเคลื่อนตัวปกครุมทั่วทั้งท้องฟ้า แสงสีขาวถูกกลืนกินไปจนหมด
ภาระกิจคงต้องเริ่มแล้วล่ะ...

////////////////////////

หวาดดดดดีฮะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรก ฝากด้วยนะ