จะกี่ปี รักนี้ก็คือเธอ

“แม่คะ หนูหิวน้ำ”

“เดี๋ยวพี่หยิบให้นะ”

“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวแม่จอดรถแปปเดียว เดี๋ยวแม่หยิบให้” แพรพรรณจอดรถข้างทางเพื่อหยิบขวดน้ำให้ลูกสาว

วันนี้เขาก็ออกมารับลูกที่โรงเรียนตามปกติ ช่วงนี้งานที่ฟาร์มก็ไม่ค่อยมีปัญหา ตั้งแต่เธอพาเพื่อนมาอยู่ด้วย เธอก็สบายขึ้นเยอะ มีคนช่วยทำงานเกี่ยวกับพวกเอกสาร ออเดอร์ส่งออกผลไม้ก็มีคนช่วยเช็ค

“อ่ะนี่ ได้แล้วจ้า ฮาร์เปอร์ เปิดให้น้องสิลูก”

“กินน้ำบ่อย เดี๋ยวก็บ่นปวดฉี่อีกนะยัยตัวเล็ก”

“ก็หนูคอแห้ง อ๊อกๆ” เด็กหญิงชอบแกล้งพี่ชายของเขา เพราะพี่ชายไม่ชอบยิ้มหรือหัวเราะ เขามักจะทำให้พี่เขาหลุดขำบ่อยๆ

ทันใดสายตาของเด็กชายก็หันหน้าเข้าหากระจก แต่แล้วก็มีรถบรรทุกพุ่งมาทางนี้อย่างเร็ว 0_0 !!

เอี๊ยดดดดด โครมมมมม !!

ข่าวหน้าหนึ่งวันนี้

“ช็อก !! ภรรยาเจ้าของ HP ฟาร์ม ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ลูกสองคนอาการสาหัส”

“ด่วน !! แพรพรรณ นายหญิงของ HP ฟาร์ม โดนรถชนเสียชีวิต”

“พ่อครับ !! เมียผม ฮึกๆ”

“ใจเย็นๆ ชาญ ไป รีบไปโรงพยาบาล แกยังเหลือลูกอีกสองคน แกจะอ่อนแอไม่ได้”

“ฮือๆ ยัยแพร ไม่น่าเลย แล้วฉันจะอยู่ยังไง” ลียาเพื่อนสนิทของแพรพรรณที่เธอให้มาพักที่ฟาร์มด้วย เอาแต่ร้องห่มร้องไห้

“คุณพี่คะ ฮือๆ ไปหายัยแพรกับเด็กๆกันเถอะค่ะ เข้มแข็งไว้นะคะ”

“ใหญ่ !! เอารถออก ไปโรงพยาบาลด่วน !!” คำสั่งของผู้เป็นประมุขของบ้าน เธอรักลูกสะใภ้คนนี้มาก เธอเป็นคนดี เอาใจใส่ครอบครัว เธอจากไปในอายุเพียงแค่สามสิบกลางๆ ทำไมถึงอายุสั้นแบบนี้นะ

ทุกคนมาถึงโรงพยาบาลเพื่อรับศพของแพรพรรณ และพาลูกๆกับบ้าน เด็กสองคนบาดเจ็บเล็กน้อยเพราะรถชนเข้าที่ด้านหน้าฝั่งคนขับ

“ยัยแพร ฮือๆ ทำไมเธอถึงจากฉันไป ฮือๆ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะดูแลเด็กๆเอง”

ทุกคนร้องห่มร้องไห้ เด็กๆทั้งสองก็พอรู้ความแล้วเอาแต่ร้องไห้เรียกหาแม่ ผู้เป็นพี่ชายได้แต่กอดปลอบน้อง ปู่ที่รักหลานๆมากเอาแต่กอดหลานทั้งสองไว้แน่น หลานชายคนเดียวของเขาอายุแค่ 12 ขวบ หลานสาวก็พึ่ง 7 ขวบต้องมาเสียแม่ที่รักไปแบบนี้

“ไม่ร้องนะยัยเด็กดื้อ แม่แค่ไปเที่ยวอยู่บนสวรรค์ แม่เที่ยวเสร็จแม่ก็จะกลับมาหาเรานะ”

ฮาร์เปอร์ Part

หลังจากจัดงานศพแม่เสร็จ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พ่อเปิดตัวนายหญิงคนใหม่ของบ้าน นั่นก็คือเพื่อนของแม่ที่ชื่อลียา หึ ความโศกเศร้ายังไม่หายไป แต่พ่อกลับมีรักใหม่กับคนสนิทของแม่ นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเกลียดพ่อ

ตอนนี้เรามาที่สุสานของแม่ คุณปู่เสียใจมากเลยมาไม่ได้ ท่านเป็นความดัน ท่านเลยรออยู่บ้านสวนที่ฟาร์ม

“ต่อไปน้าลียาจะเป็นคนดูแลลูกทั้งสองคนเองนะ ห้ามดื้อหละ เข้าใจที่พ่อพูดไหม”

“ไม่ !! หนูไม่รับเธอเป็นแม่ หนูมีแม่คนเดียว ฮึก แม่แค่ไปเที่ยว ทำไมพ่อเอาคนนี้มาเป็นแม่หนู ไม่เอาๆ !! ฮึก”

“พ่อ งานศพแม่พึ่งเสร็จนะ แล้วตอนนี้เราก็อยู่ที่หลุมฝังศพแม่ ทำไมพ่อพูดเรื่องนี้ !!”

“พวกแกยังเด็ก พอโตแล้วจะเข้าใจเอง เชื่อฟังน้าลียา ฉันไม่มีเวลาดูแลแกทั้งสองเท่าไร อยู่กับน้าเขาเข้าใจไหม”

“คุณพี่คะ อย่าพึ่งเร่งเร้าเด็กๆเลยนะคะ เดี๋ยวค่อยอธิบายให้พวกแกฟัง”

“ไม่ !! ผมมีแม่คนเดียว ผมไม่มีทางรับคนอื่นมาแทนแม่ ไม่มีทาง” ผมพูดจบก็รีบวิ่งออกจากตรงนี้ ราเชลกำลังจะวิ่งตามผมมาแต่ก็โดนพ่อจับไว้ ผมเกลียดพ่อ !!

“แม่ครับ ทำไมแม่ทิ้งพวกเราไป ฮือๆ พ่อจะหาแม่ใหม่ให้ผมกับน้อง ผมไม่เอา แม่ครับ กลับมาหาผมกับน้องนะครับแม่ ฮือๆ” ผมเดินเหม่อลอยไปตามถนน ไม่รู้จะไปไหน ผมอยากไปอยู่กับแม่ แม่ครับ เอาผมไปอยู่ด้วยนะ

ปี๊กกกกก เอี๊ยดดดดด

ฟึบ !! ฟิ้วว พลั๊ก ผมโดนดึงออกมาจากกลางถนนแล้วล้มทับเด็กผู้หญิงคนนึงอยู่

“อ๊ะ นาย ลุกออกจากตัวฉันหน่อย หนักนะ”

“...” ผมเอาแต่จ้องมองหน้าเธอ เด็กน้อยผมถักเปียร์ ดวงตากลมโตดำสนิท มีลักยิ้ม แววตาสดใส น่ารัก

“ทำไมเดินไม่ดูรถหละ เดี๋ยวรถก็ชนหรอก เจ็บไหม ไหนดูหน่อย แขนนายเป็นแผล อ๊ะ มีเลือดออกด้วย” เธอทำหน้าตกใจแล้วจับแขนผมไปดู เธอเป็นใครกันนะ แม่ส่งเธอมาช่วยผมเหรอครับ

“เดี๋ยวฉันปิดแผลให้นะ พลาสเตอร์หมีน้อยจะช่วยให้นายหายเจ็บ ฉันใช้ประจำเวลาหกล้ม ติดแล้วหายเจ็บทันทีเลย ฉันมีเหลืออีกหลายแผ่น อ่ะ ฉันให้นายไว้ติดวันหลังนะ”

“...” ผมเอาแต่มองหน้าเธอ เหมือนโดนมนต์สะกดเลยครับ แต่ก่อนเวลาผมกับน้องหกล้ม แม่ก็จะติดพลาสเตอร์ให้แบบนี้เสมอ

“พลาสเตอร์หมีน้อย รักษาเขาให้หายด้วยนะ” ฟู่วๆ เธอเป่าแผลที่แขนให้ผมเบาๆ ยัยเด็กนี่เป็นใครกันนะ

“เจ็บไหม นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ แล้วนายจะไปไหน เป็นผู้ชายห้ามร้องไห้นะ เดี๋ยวไม่หล่อนะ” เธอยังคงพูดกับผมต่อ เธอพูดเก่งจัง ยิ้มเก่งด้วย

“~_~)(~_~” ผมส่ายหน้าไปมาแต่ไม่ได้ตอบเธอ

“กำลังเศร้าสินะ อ่ะนี่ ฉันให้นาย ฉันทำเองสองตัว ให้นายตัวนึง ให้หมีน้อยอยู่เป็นเพื่อนนายนะ เวลาฉันเศร้าหมีน้อยก็จะช่วยปลอบฉันทุกครั้ง หมีน้อยพูดได้ นายกดตรงนี้นะ ‘อย่าเศร้า เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น’”

“...” ผมรับตุ๊กตาหมีน้อยมาจากเธอ

“ฉันเรียกมันว่าหมียิ้ม เวลาฉันเศร้าฉันก็จะกดฟังเสียงของหมียิ้ม เดี๋ยวนายก็หายเศร้าแล้ว ไปก่อนนะ อย่าเดินไปให้รถชนเข้าหละ บ๊ายบาย”

ผมก้มหน้ามองหมีตัวที่เธอให้ หมียิ้ม งั้นเหรอ

‘อย่าเศร้า เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้น’

หึ ผมเผยยิ้มออกมาให้กับเสียงที่เธอพูดลงไปในตุ๊กตาตัวนี้และความเชื่อตลกๆของเธอ ว่าแต่ เธอชื่ออะไรนะ ผมเงยหน้ากำลังจะถามเธอ แต่เธอหายไปแล้ว

“เธอ เธอ ยัยหมียิ้ม เธออยู่ไหน” ไม่ทันแล้วเธอไปแล้ว “ยัยหมียิ้ม” หวังว่าฉันจะได้เจอเธออีกนะ