ความทรงจำที่ผมไม่อยากลืม เพราะมันมีใครบางคนอยู่ในนั้น ... ต่อให้นานซะแค่ไหน เขาก็จะอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ
... ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน เราคอยเอาใจใส่กันและกันเสมอ แท้ที่จริงแล้วเราเป็นแค่เพื่อนบ้านที่รู้จักกันมานานก็แค่นั้นเอง แต่มีบางสิ่งที่ทำให้เราสองคน นั้นเปลี่ยนไป ..
'ไมมมมมมม้ อันได้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยแหละ ไม้ไปกันอันนะ ^^'
เสียงน่ารักๆของคนร่างเล็กเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มอันสดใสที่เจ้าตัวส่งมอบมาให้
'อันไปเที่ยวเถอะ ไปวันไหนบอกไม้นะ เดี๋ยวไม้ไปส่งอันเอง ^^'
เมื่อถึงวันที่อันต้องเดินทางไปต่างประเทศ ผมไม่ได้ไปส่งอันอย่างที่บอกเอาไว้ ใครจะกล้าไปละ ในเมื่อเขาไม่ได้ไปเที่ยวเหมือนที่เจ้าตัวเข้าใจ แต่ครอบครัวของอันย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ ทำให้ต้องย้ายกันไปทั้งครอบครัว ผมทำได้แต่ให้ของขวัญชิ้นเล็กๆกับอัน
แหละด้วยเหตุนี้เอง ทำให้ผมขาดการติดต่อกับอัน ผมได้แต่หวังลึกๆว่า
สักวัน ... ผมจะได้พบกับอัน
แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนั้นคือ ผมต้อง 'รอ'
รอวันที่ เราจะได้พบกัน .. อีกครั้ง
..
..
ตลอดเวลาที่ผมรอเจออันอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผม ดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ ..
แต่แล้วเย็นวันหนึ่ง .. ผมเดินไปยังสนามเด็กเล่นสาธารณะที่ผมกับอันเคยมาเล่นที่นี่ตอนเด็กด้วยกัน ผมกลับพบกับผู้ชายคนหนึ่ง ร่ายกายบอบบาง ผิวขาว ผมสีน้ำตาล นั่งร้องไห้อยู่ที่ชิงช้า
'รอใครสักคนให้เขากลับมาหา ไม่ใช่เรื่องง่าย' ผมเดินเข้าไปนั่งชิงช้าตัวข้างๆผู้ชายคนนั้น ทั้งที่ผมไม่เคยรู้จักเขามาก่อน กลับทำให้ผมคิดถึงอัน เพราะอันจะชอบมานั่งร้องไห้ที่ชิงช้า
'...'
'ผมเคยรู้จักกับคนๆนึง เขาทำแบบคุณเลย มันทำให้ผม .. นึกถึงเขา เมื่อผมยังเป็นเด็ก' ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไรมา ผมเลยระบายความรู้สึกออกมา
'แต่เขาได้ย้ายบ้านไป ไม่รู้เลยว่าผมกับเขาจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้' อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบ แต่ผมรู้สึกว่าเหมือรอีกฝ่ายจะมองผมอยู่
'ผมได้แต่หวังว่า .. สักวันผมจะได้พบเขาอีกครั้ง ... อัน' จู่ๆก็มีสายลมพัดเข้ามาที่หน้าผมวูบนึง พอสายลมพัดผ่านไป ผมกลับไม่เห็นเขาคนนั้นอีกเลย มีแต่ความว่างเปล่าที่หลงเหลืออยู่
'พ่อหนุ่มมมม มาทำอะไรแถวนี้คนเดียว' ยายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักถามผม
'แถวนี้มีผีนะพ่อหนุ่ม มานั่งร้องไห้แถวชิงช้าตลอดเลย' ผีนั่งร้องไห้แถวชิงช้า งั้น ... ที่ผมเจอเมื่อกี้ละ ??
'ผู้คนที่เดินผ่านแถวนี้ โดนหลายรายแล้วนะ ระวังด้วยละ เห็นชาวบ้านเขาลือกันว่า เขามานั่งร้องไห้รอคนหน่ะ สัก2ปีได้แล้วมั้ง' ยายคนเดิมเอ่ยเสร็จก็จากไป ทิ้งแต่คำถามไว้ให้ผมมากมาย
'ร้องไห้เหมือนรอใครมาหา? ... '
ตลอดทางที่ผมเดินไปนั้น เป็นหมู่บ้านที่ผมเคยอยู่ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมเดินมายังบ้านหลังนึง เป็นบ้านร้างก็ว่าได้อยู่สองหลังติดกัน ซึ่งบ้านหลังนึงเคยเป็นบ้านที่ผมเคยอยู่ ผมเดินไปยังตู้รับจดหมาย ... ในนั้นกลับทำให้ผมประหลาดใจ เพราะมีจดหมายจำนวนมากถูกใส่ไว้ในนั้น และจดหมายทุกฉบับล้วนส่งมาให้ผม ซึ่งชื่อผู้ส่ง คือ ชื่ออัน
ทำไมผมถึงเลือกเดินไปที่ตู้รับจดหมายก่อน เพราะผมรู้ไงละ ว่ามันจะมีจดหมายจำนวนมากอยู่ในนั้น
...
...
...
ช่อดอกกุหลาบสีขาว ถูกวางไว้บนหินอ่อน คุณคิดว่าผมอยู่ที่ไหนกันละ มันเป็นสถานที่ที่ผมไม่อยากมาเลย แต่ถ้าที่แห่งนี้ .. 'ไม่มีคนที่ผมรัก' อยู่ละก็นะ ผมไม่มีทางมาแน่
จดหมายที่อันเขียนมาให้ผมมากมายถูกนำมาที่นี้ด้วย
คำถามที่ว่า 'คนที่ตายแล้ว เขาไปไหน??' สำหรับผม เขาไม่ได้ไปไหนหรอกครับ เขาแค่อยู่ในความทรงจำของผมก็เท่านั้นเอง
.. อันอยู่ในความทรงจำของไม้เสมอ
จดหมายทุกฉบับที่อันเขียนถึงผมนั้น ไม่มีเลยสักฉบับที่จะไม่มีคำลงท้ายว่า 'อันรักไม้'
'ไม้ก็รักอันนะครับ' และเมื่อผมอ่านจบ ผมมักจะพูดแบบนี้เสมอ และนี่คงเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่อันส่งมาให้ผม ก่อนที่จะจากโลกนี้ไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์
ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านพ้นไปสักเท่าไหร่
...
ในความฝันของผม
...
มักจะมีเสียงเรียกชื่อผมอยู่ในนั้น
...
และผมได้แต่ภาวนาว่าสักวัน .. ผมจะได้เจอเขาอีกครั้ง
'ไมมมมมมมมม้ ! '
( THE END )
Guest
