ภูวรินไม่สิ้นรัก

+++ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายของเสกสรรค์พรรณา +++ 

  เจ้าของลิขสิทธิ์ต้นฉบับ : เสกสรรค์พรรณา 

ผู้เขียน : เสกสรรค์พรรณา 

บรรณาธิการ : TOKIENSMITH 

ภาพปก : TOKIENSMITH 

นิยายเรื่องภูวรินไม่สิ้้นรักเป็นนิยายที่แต่งขึ้นมาอย่างพิถีพิถันเต็มความสามารถโดยผ่านการเรียบเรียงและกลั่นกรองด้วยความตั้งใจของผู้แต่ง เพื่อให้ท่านได้รับความเพลิดเพลินอย่างถึงที่สุด

เสกสรรค์พรรณาหวังเป็นอย่างยิ่งว่านิยายจะเติมเต็มความปรารถนาของผู้อ่านทุกๆ ท่านได้อย่างพอใจ และหวังว่าท่านจะสนับสนุนนิยายของเรา เพื่อเป็นกำลังใจในการแต่งนิยายเรื่องอื่นๆ ของเราต่อไปในอนาคต

ถ้าหากท่านบเห็นนิยายของเสกสรรค์พรรณาถูกนำไปเผยแพร่อย่างผิดลอขสิทธิ์ สามารถเเจ้งกับเราได้ในทุกช่องทางการติดต่อ

ขอขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนจากนี้เเละต่อไปในอนาคต

คำโปรย 

  เสียงนาฬิกาปลุกส่งสัญญาณหกโมงเช้าพอดีหญิงสาวบิดกายไปมาอย่างเหนื่อยล้าก่อนพลันลุกขึ้นนั่งจุดมุ่งหมายของหล่อนก็คืองานเงินสักก้อนเพื่อเยียวยาครอบครัวของหล่อนแม่ที่รออยู่ที่บ้านแม่ที่แก่แล้วก็ยังทำงานอยู่เพื่อหล่อน

ตอนนี้หล่อนเรียนจบแล้วหล่อนคิดแต่ยังหางานทำไม่ได้เลยผู้คนมากมายซึ่งแข่งขันกันสอบอย่างมืดฟ้ามัวดินหล่อนไม่ใช่คนเก่งสมองสมองปราดเปรื่องเหมือนนางเอกในนิยายว่านางเอกจะต้องดีทุกอย่างมันไม่ใช่เลยมันไม่ใช่อย่างนั้นหล่อนคิด

ขณะนั้นหล่อนหันไปหยิบปากกาสีทองด้ามงามขึ้นมาไว้ในมือพร้อมสมุดบันทึกกล้อง แคนน่อนคู่ใจสะพายขึ้นสะพายจัดเตียงได้มองอย่างหวังดีดีร่างเล็กๆของเพื่อนที่นอนอยู่ใกล้ๆแต่หล่อนคิดขึ้นมาเพื่อจะทำอาชีพใหม่ให้เกิดขึ้นมา

สิ่งเดียวตอนนี้ก็คืออาชีพใหม่ที่โลกโซเชียลเขากำลังนิยมกันอยู่หล่อนก็เช่นเดียวกันหล่อนหวังไว้ว่าอาชีพนี้คงเป็นแรงบันดาลใจให้หล่อนได้เงินมาสักก้อนเพื่อการเยียวยาของหล่อนกับแม่ในภายหน้าหล่อนคิดว่าหล่อนต้องสู้ตอนนี้หล่อนยังไม่มีงานที่จะทำเลย

หล่อนเปิดห้องพักลงไปด้านล่างหล่อนเดินช้าๆเพราะว่าเหมือนหล่อนจะลืมอะไรสักอย่างคือหมวกกับผ้าคลุมผมหล่อนคิดในใจกลับไปเอาผ้าคลุมผมกับหมวกน้ำค้างแรงหล่อนคิดจึงหยิบหมวกปีกเล็กๆกับผ้าคลุมผมและใช้หมวกปิดบังใบหน้าอันงดงามของหล่อนไว้เดินลงมาอย่างรีบร้อนไม่ใยดีกับเพื่อนรักที่นอนอยู่

หล่อนสาวเท้าลงจากบันไดอย่างมั่นใจเบื้องหน้าของหล่อนเป็นสะพานเล็กๆเบื้องล่างเป็นน้ำใสใสสะอาดหล่อนเดินข้ามสะพานไปหยุดนั่งลงที่ใต้คนไม้ที่มีโต๊ะกับเก้าอี้อยู่แล้วพอดีเลยหล่อนคิดว่าจะวางสมุดไว้ตรงนี้กับกล้อง

เสียงลมหวือหวาแสงไฟเรืองๆหล่อนคิดว่าเราน่าจะหยิบกล้องแล้วก็หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายภาพเบื้องหน้าพร้อมกับบันทึก