“พิมพิกา” (พริ้ง) หญิงสาววัย 30 ปี แต่ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องความรักเลยสักครั้ง ชีวิตของเธอมีเพียงแค่คุณนวลแขผู้เป็นยายเท่านั้นที่สำคัญที่สุดในชีวิต หลังจากที่เธอลาออกจากอาชีพแอร์โฮสเตสที่เธอรัก เธอก็กลับมาเปิดร้านดอกไม้เล็กๆ เพื่อพอเป็นค่าใช้จ่ายภายในบ้านได้ ไหนจะปัญหามือที่สามที่เธอถูกกล่าวหาว่าเป็นเมียน้อย ทำให้ทุกอย่างในชีวิตเธอแย่ลง แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของเธอก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อต้องพบกับหนึ่งสิ่งที่เธอคิดว่ามันน่าจะหมดไปแล้วในสังคมสมัยนี้ ‘การคลุมถุงชน’ เธอไม่เคยคิดว่าการแต่งงานและการเป็นเจ้าสาวครั้งแรกในชีวิตของเธอจะเกิดจากการเห็นดีเห็นงามของผู้ใหญ่แต่กลับไม่ได้เกิดจากความรัก!!
“อินทัช” (อัคร) ชายหนุ่มใบหน้าคร้ามคมอย่างเสือยิ้มยาก เป็นเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่ แม้วัยจะล่วงเข้าไป 35 ปีแล้ว แต่หน้าตา รูปร่างยังคงหล่อเหลาและมีเสน่ห์ดึงดูดหญิงแท้ชายเทียมอยู่เสมอ เขามีอดีตที่ยังฝังใจ และถึงแม้จะมีผู้หญิงวนเวียนเข้ามาในชีวิต แต่ชายหนุ่มกลับไม่เคยคิดจริงจังด้วย จะมีก็เพียงแต่หญิงสาวหน้าหวานคนเดียวเท่านั้นที่เขาคบหาได้นานกว่าทุกคน แต่ชีวิตของเขากลับต้องเข้าสู่มุมมืดอีกครั้ง เมื่อถูกบังคับให้แต่งงานกับหญิงสาวที่ผู้เป็นย่าเลือกให้!!
“นลินดา” (นลิน) หญิงสาวที่เพิ่งจบจากรั้วมหาลัย เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อินทัชคบหาได้นานกว่าทุกคน เธออ่อนหวาน ใจเย็น เข้าใจเขาทุกอย่าง ถึงแม้ว่าในหัวใจจะร่ำร้องขอความรักจากเขาอยู่ตลอดเวลา แต่ปากกลับไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้ เมื่อเธอรู้ดีว่าเป็นได้แค่ไหน เพราะทั้งหัวใจของอินทัชมีเพียงแค่อดีตคู่หมั้นของเขาเท่านั้น และเธอจะต้องเจ็บช้ำเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าชายที่เธอมอบใจให้กำลังจะแต่งงาน !!
คำโปรย....
“ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจข้อตกลงของเรานะ…แต่ถ้าคุณจะกลับไปติดต่อ คบหากับผู้ชายคนนั้นอีก คุณต้องเซ็นใบหย่าให้ผมก่อน เพราะตอนนี้ทุกคนรับรู้ว่าคุณคือภรรยาผม ฉะนั้นอย่าทำอะไรที่ทำให้ผมกับคุณย่าต้องอับอายเด็ดขาด” มือแกร่งบีบแขนเรียวบางแรงขึ้นเมื่อเอ่ยจบ จนพิมพ์พิกานิ่วหน้า
“คุณกำลังดูถูกฉันอยู่นะคุณอัคร”
“คุณกับยายคุณก็ดูถูกผมกับคุณย่าเหมือนกัน! คุณเองก็คงจะหาที่เกาะใหม่ล่ะสิ หลังจากที่ภรรยาของชู้คุณจับได้ คุณคงกลัวว่าสุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็จะเลือกภรรยาเขา อีกอย่างการแต่งงานครั้งนี้มันช่วยลบคำครหาและช่วยกู้หน้าให้คุณกับยายด้วยนี่ ว่าผู้หญิงอย่างคุณก็สามารถหาสามีเองได้โดยไม่ต้องแย่งของๆใคร…แต่ผมรับไม่ได้หรอกนะ และขอพูดไว้ตรงนี้เลยว่าคุณกับยายคุณดูถูกครอบครัวผมมากที่เอาของมีตำหนิมาใส่ตะกร้าล้างน้ำ แล้วเอามาประเคนให้แบบนี้ อีกไม่นานผมนี่แหละจะเป็นคนส่งของเก่าๆมีตำหนิชิ้นนี้คืนให้ยายคุณเอง” เพี้ยะ!!
“หยุดดูถูกฉันกับยายฉันสักที!”
“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้ามาตบหน้าผมแบบนี้!” อินทัชยกมือขึ้นลูบแก้มสากเบาๆ พลางส่งสายตาอาฆาตไปให้อีกฝ่าย หลังจากที่เธอประเคนฝ่ามือใส่ใบหน้าเขาเต็มแรง
“แล้วคุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาดูถูกคนอื่นแบบนี้!” พิมพ์พิกาตอบโต้กลับพลางจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่กลัวเกรง
“ผมไม่ได้ดูถูก! แต่ผมพูดความจริง ในเมื่อผมได้ของที่ย้อมแมวมาแบบนี้ มันไม่ผิดที่ผมจะส่งคืนแล้วเรียกเงินที่จ่ายไปอย่างมหาศาลนั้นคืนมา” อินทัชต่อว่าพลางเหยียดยิ้มหยันใส่พิมพ์พิกา
“สกปรก! คุณมันความคิดสกปรกและต่ำตมที่สุด” หญิงสาวยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ แต่อินทัชกลับไม่ได้สะทกสะท้านกับอาการของเธอเลยสักนิด
“มันก็คงจะไม่ต่างกันมั้งคุณพริ้ง…ความคิดผมสกปรก แต่ตัวคุณกับจิตใจคุณมันสกปรกยิ่งกว่า แย่งสามีชาวบ้าน ทำลายครอบครัวคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย คุณควรหัดละอายใจและเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันบ้างนะ”
“คุณยกระดับจิตใจคุณให้มันสูงขึ้นกว่านี้ก่อนเถอะค่อยมาสอนฉัน…ตอนนั้นฉันลังเลว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่จะแต่งงานกับคุณ แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด”
“คิดผิดเพราะว่าจะไม่มีโอกาสไปเริงรักกับผัวชาวบ้านอีกน่ะเหรอ…งั้นก็รีบๆหย่ากับผมซะ คุณจะได้กลับไปแรดไปร่านได้ตามสบาย” คำพูดสุดแสนจะหยาบคายหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า ทำให้ความอดทนของพิมพ์พิกาถึงขีดสุด หญิงสาวฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มสากอีกครั้งและแรงกว่าเดิมจนอีกฝ่ายถึงกับเซ
รีไรท์ให้อ่านกันอีกรอบนะคะ
มุกม่านแพร
Guest
