ท่ามกลางสายฝนในหมู่บ้านบนภูเขา เด็กชายและเด็กหญิงผมสีดำสนิทนั่งกอดกันตัวกลมแยู่มุมในสุดของบ้าน ขณะที่ด้านนอกนั้นก็มีเสียงการปะทะเข้ามาเรื่อยไป
เด็กทั้งสองที่ไม่อาจทำอะไรได้ก็ได้เพียงแต่นั่งกอดกันข้ามคืนจนกระทั้งเสียงการต่อสู้เงียบลงและทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
เช้าวันต่อมาเด็กชายก็สะดุ้งตื่นขึ้นทันทีที่แสงอาทิตย์แยงตาก่อนจะเขย่าตัวเพื่อปลุกน้องสาวแล้วเดินออกมาด้านนอก
"ท่านแม่" เด็กทั้งคู่เรียกด้วยความดีใจก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งพิงต้นไม้อยู่
"อาอิง เหมยเอ๋อร์ พวกเจ้าไม่บาดเจ็บใดๆ ใช่หรือไม่" หญิงสาวรีบตรงเข้ามารวบตัวบุตรทัเงสองไปกอดอย่างรักใคร่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง
"อาอิง เหมยเอ๋อร์ หลังจากวันนี้นั้น เห็นทีพวกเจ้าคงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว แม่จะพาพวกเจ้าไปฝากกับสหายของแม่คนหนึ่ง เข้าใจหรือไม่" หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบก่อนจะจ้องไปที่หน้าของบุตรฝาแฝดที่จวนเจียนจะร้องไห้
" ทำไมกันคะท่านแม่ เหมยจะอยู่กับท่านแม่ ไม่มีแต่ใดๆทั้งสิ้น แม่คงไปส่งเจ้าไม่ได้ คงทำได้เพียงนำเจ้าไปส่งที่เมืองที่สหายของแม่อยู่ แม่จะติดต่อไปหาเขาให้"
หลังจากจัดการทำให้บุตรทั้งสองหลับไป ร่างของหญิงสาวจึงเร่งรีบเดินทางไปที่ท่าเรือสัตตบงกชในทันที ถึงแม้จะลำบากไม่น้อยแต่ก็ไม่ยากเกินไป
หลังจากเดอนทางก็ว่าสองวัน เด็กน้อยทั้งสองก็ถูกนำมาทิ้งไว้ที่ใต้ร่มไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะหายไป
Guest
