เต้นอนอยู่บนเตียงขนาด3.5นิ้วในห้องอพาร์ทเม้นท์ที่เต็มไปด้วยโปสเตอร์ของนักบาสเกตบอล โคบี้ เลบอนด์เจมส์ ไมเคิลจอแดน ในห้องมีขวดเหล้ากระจัดกระจายอยู่ตามพื้นเต็มไปหมด เต้มองบนเพดานที่มีพัดลมอันใหญ่ๆหมุนติ้วๆ ยิ่งมองยิ่งเวียนหัว
“วันนี้วันเสาร์ รึเปล่านะ”
เต้พึมพึงกับตัวเอง ต่อให้ไม่ใช่วันเสาร์ก็คงไม่เป็นไร เพราะงานที่ทำก็ไม่อยากจะทำแล้ว วันวันนั่งโดนผู้จัดการไร้ความสามารถ บ้ากาม ให้ท้ายผู้หญิง งานทุกอย่างโยนให้ลูกน้องชายทำหมดด่า อยู่มาถึงทุกวันนี้ได้เพราะอยู่บริษัทนี้มานานแล้ว ใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรกับปรสิตที่คอยอาศัยอยู่ในสิ่งมีชีวิตอื่น ดูดกินเลือดเนื้อจากสัตว์อื่น
“ดื่มไปเยอะขนาดไหนนะ”
เต้นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนที่นอน นึกถึงตอนเด็กคุณพ่อของเขาให้ดื่มเหล้าลองดูรู้สึกว่าขม ไม่อร่อย แต่พอโตขึ้นถึงเข้าใจว่าทำไมคนถึงได้ชอบดื่ม เพราะช่วงเวลาที่ดื่มเหล้านั้นลืมความทุกข์ ลืมปัญหา ลืมความหลังต่างๆจนหมดสิ้น เหลือเพียงตัวเองกับเพื่อนๆ ที่ดื่มร่วมกัน ถึงจะบอกว่าเพื่อนก็เถอะ แต่จะมีสักกี่คนที่เป็นเพื่อนจริงๆไม่ใช่แค่คำพูดบนวงเหล้า
“ชีวิตมันพลาดไปตอนไหนนะ”
คำถามที่ดังกังวานในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา ไม่ว่าจะเป็นมหาลัยกีฬา ซ้อมจนเกือบติดทีมชาติบาสเกตบอล เกิดอุบัติเหตุในการซ้อม ตกงาน เรียนคอมพิวเตอร์ กลายเป็นกราฟ์ฟิคที่มีชื่อเสียงระดับนึง เลิกวีถีชีวิตฟรีแลนซ์แล้วมาทำงานบริษัท สูญเสียไฟในการทำงานแล้วเป็นคนตายที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกที่เน่าเฟะใบนี้
น้ำตาค่อยๆไหลผ่านแก้มของเต้ ยิ่งคิดก็คิดรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเมื่อเทียบกับโลกใบนี้ ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ไม่ต่างกับตัวเองยืนอยู่กับที่ วิ่งจนเหนื่อย กระโดดให้สูงแค่ไหนก็ไม่มีทางกระโดดถึงห่วงบาสเกตบอลที่ใฝ่ฝัน เต้ลูบแผลเป็นบนเข่าของตัวเอง คิดถึงคนที่จากไปแล้ว พ่อ แม่ ที่เกิดอุบัติเหตุ เหลือเพียงแค่เต้ไว้กับคุณยาย
“คุณยาย...”
ความทรงจำที่แสนดีของคนยายที่ดูแลเต้ในวัยเด็ก ชนบทที่ไร้มลพิษ ที่นาที่เขียวขจีสุดลูกหูลูกตา ตอนนี้เหลือเพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น หลังจากคุณยายเสียทุกอย่างก็ถูกหลานๆคนอื่นแย่งสมบัติของยายอย่างกับหมาไฮยีน่าย่าแย่งเนื้อ เต้ที่ทนรับไม่ได้เลือกที่จะเดินออกมาตัวเปล่าพร้อมกับความทรงจำดีๆที่มีอยู่กับญาติถึงจะรู้ว่าเบื้องหลังรอยยิ้มซ่อนมีดเอาไว้ก็เถอะ
ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปหมด ความเบื่อและหดหู่ถาโถมเขามาในจิตใจ หากพยายามแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น งั้นคนเราจะพยายามไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายชีวิตก็จะจบลงโดยที่เราเอาอะไรไปไม่ได้เลย
ติ๊ดติ๊ด.......
เสียงข้อความมือถือดังขึ้นจนทำให้เต้สะดุ้งตื่นจะความคิด
“สงสัยตามไปทำงานมั้ง”
เต้ที่สะลึมสะลือหยิบมือถือขึ้น แสงของมือถือสว่างจนต้องหรี่ตา บนมือถือไม่ได้มีข้อความจากหัวหน้าอย่างที่เขาคิด ข้อความมีปรากฏบนหน้าจอนั้นแปลกมาก เหมือนMMS แต่มีคำถามให้ตอบYes กับ No
“อยากมีรู้สึกว่ามีชีวิตอยู่ไหม?”
แน่นอนว่าเป็นข้อความขยะแน่ๆอยู่แล้ว ตอบแล้วก็คงเป็นเข้ากลุ่มลับไลน์ หรือไม่ก็พวกเชิญชวนอะไรพวกนั้น ต่อให้ตอบYes หรือNo ก็คงมีค่าเท่ากันสุดท้ายพอพวกมันได้เบอร์ไปแล้วก็จะมีข้อความแบบนี้ตามมาเป็นร้อย เต้ที่กำลังครุ่นคิดชีวิตตัวเองไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก เขาขว้างมือถือไปชนกับกำแพง
“ถ้ามันง่ายแบบนั้นจะมาเครียดอยู่แบบนี้ไหมล่ะ” เต้สบถออกมาก่อนที่จะหลับต่อ
มือถือที่กระแทรกกำแพงมีแสงติดๆดับๆอยู่สักพักก่อนที่หน้าจอจะสว่างขึ้น โดยมีข้อความแสดงบนหน้าจอ
“Answer Received”
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...............
Guest
