รักหมดใจนายคู่หมั้น

☎️A B C D E F G☎️

“ค่ะ พี่ธัน” หญิงสาวสวมใส่ชุดเดรสสั้นเหนือเข่าประมาณ 2 นิ้ว สีดำ กำลังก้าวลงจากรถคันหรู พร้องทั้งหยิบโทรศัพท์มือถือ ขึ้นมารับ

‘ถึงไหนแล้วมีน’

“ถึงแล้วค่ะ กำลังจะเดินเข้าไปหา”

‘ให้พี่ออกไปรับมั้ย’

“ไม่เป็นไรค่ะ มีนเดินเข้าไปเองได้ค่ะ”

‘โอเค ครับ’

หญิงสาวกดวางโทรศัพท์ พร้องทั้งก้าวเท้าเดินเข้าไปยังสถานที่อะโคจรอันแสนคุ้นเคย ทั้งรูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ การแต่ตัว สามารถสะกดทุกสายตาที่เธอเดินผ่านได้อย่างง่ายดาย

“สวัสดีครับ มาคนเดียวเหรอครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเธอ ด้วยสายตาที่หยาบโลน เหมือนจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว

“เปล่าค่ะ พอดีนัดเพื่อนไว้ ขอตัวก่อนนะค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสุภาพ

“ดื่มด้วยกันสักแก้วก่อนสิครับ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่กลับเอามือมาจับแขนเธอ เพื่อไม่ให้เธอเดินหนี

“ขอโทษนะคะ รบกวนช่วยปล่อยด้วยค่ะ วันนี้ไม่สะดวกจริงๆ” หญิงสาวยังคงข่มอารมณ์ ตอบกลับด้วยความสุภาพเช่นเดิม เพียงเพื่อไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่ หากพี่ชายที่เธอมาหารู้เข้า คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“มีอะไรกันรึป่าวครับ” เสียงสวรรค์มาช่วยเธอแล้ว เธอคิดเช่นนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เธออาจจะต้องมีปัญหาแน่ๆ

“ไม่มีอะไรครับ พอดีแฟนผมงอลนิดหน่อย” ชายหนุ่มคู่กรณีของหญิงสาวตอบ ซึ่งทำให้หญิงสาวไม่พอใจกับคำตอบ

“นี่คุณ ฉันไม่รู้จักคุณ เราเพิ่งเจอกัน แล้วฉันไปเป็นแฟนคุณตอนไหน แล้วอีกอย่างผู้ชายที่คุณคุยด้วยนะ คู่หมั้นฉัน” หญิงสาวกลับไปด้วยอารมณ์โมโห ที่บังอาจมามโนว่าเธอเป็นแฟน พร้อมทั้งหันหน้าไปคุยกับชายหนุ่มผู้มาใหม่

“ไปกันเถอะค่ะ พี่พาว ขอตัวนะคะ” หญิงสาวกึ่งลากกึ่งจูงชายคู่หมั้นเพค่ะเกรงว่าจะมีเรื่องกัน หญิงสาวลากชายหนุ่มมาถึงที่หมายที่นัดกันไว้

“สวัสดีค่ะ พี่ธัน” มีนาทักทายพี่ชายอย่างสุภาพนอบน้อม

“จ๊ะ แล้วนี่ไปทำอะไรกันมาละ ไอ่พาวถึงหน้าเป็นตูดแบบนี้”

“มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก” ถึงสาวตอบพลางส่งยิ้มให้พี่ชาย

“นิดหน่อยอะไรมีน ไอ่หมอนั้นถึงขั้นจับแขนเราแล้วนะ แล้วถ้าพี่ไปไม่ทันจะเป็นยังไง” พาว ชายคู่หมั้นพูดขึ้นเสียงดัง เพราะยังโมโหกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ใจเย็นๆไอ่พาว น้องสาวกูแค่ไม่อยากให้มีเรื่องกันในร้านกูเท่านั้น ใช่มั้ยมีน”

“ใช่ค่ะ หนูก็ไม่ได้ชอบให้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาจับเนื้อต้องตัวหรอกนะ” มีน ตอบกลับชายทั้งสองอย่างใจเย็น “แล้วที่พี่ธันให้หนูมาหา มีอะไรเหรอค่ะ”

“ไอ่พาว อยากเจอเราอะ แต่ไม่กล้าโทรหา เลยให้พี่ช่วย” ธันวาบอก

“ก็ว่าอยู่แล้วว่าแปลกไหมปกติพี่ไม่ค่อยชอบให้หนูมาหาที่นี่หรอก ถ้าไม่จำเป็น” มีน ตอบพี่ชายพลางเบ้ปาก “แล้ว พี่พาวมีอะไรจะคุยกับมีนเหรอค่ะ เหมือนว่าเราคุยกันไปหมดแล้วนะ”

“พี่อยากคุยเรื่องหมั้นของเรา”

“ก็มีนบอกแล้วไงค่ะ ว่ามีนจะถอนหมั้นให้ แล้วมีนก็บอกคุณพ่อไปแล้ว ท่านก็เข้าใจค่ะ”

“พี่จะไม่ถอนหมั้น”

“เพื่ออะไรคะ ในเมื่อพี่ก็มีคนของพี่ มีไม่อยากเป็นมือที่สาม สี่ ห้า หรอกค่ะ”

“พี่ไม่มีใครและพี่ก็ไม่มีแฟน”

“แต่สิ่งที่มีนเห็น และสิ่งที่เจอ มันไม่ใช่อย่างนั้นนี่ค่ะ ตอนที่คุณป้านัดให้เรามาเจอกัน กินข้าวด้วยกัน พี่ก็ไม่มา ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะคะ แต่ทุกครั้ง แล้วครั้งที่มีนทราบว่าพี่เป็นผู้ชายที่เทมีนทุกรอบที่นัดกัน ก็คือวันที่พี่พาผู้หญิงไปกินข้าว แล้วอย่างนี้จะให้มีนคิดยังไงค่ะ ขนาดหน้ามีน พี่ยังไม่อยากมาเจอเลย” มีนาพูดด้วยความโมโห และน้อยใจ น้ำตาก็ไหลออกมา

“ใจเย็นก่อนนะมีน” ธันวาเข้ามาปลอบน้องสาว ที่ตอนนี้น้ำตาค่อยๆไหล เค้าก็ตกใจที่เห็นน้ำตาของน้องสาวสุดที่รัก เพราะที่ผ่านมา น้อยครั้งที่จะเห็นน้ำตาของเธอ

“มีน ไม่เป็นไรค่ะ มีนขอตัวกลับก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ พี่ธัน พี่พาว” หญิงสาวยกมือปาดน้ำตา แล้วยกมือไหว้ทั้งสอง