กล้าตะวัน

ดวงตาปรือปรอยจากความเหนื่อยล้ากลับต้องเบิกกว้าง ร่างอ่อนเปลี้ยเกร็งแข็งค้าง ภาพร่างที่คร่อมค้ำชะโงกอยู่เหนือตัวเธอไม่ใช่เพียงปิศาจหล่อเหลา ใบหน้าคมเข้มเชิดหงายเล็กน้อย ตาหลับพริ้ม แต่แขนกับอกที่เคยเกลี้ยงเกลากำยำแปรเปลี่ยนปกคลุมด้วยขนสีขาวยวงยาว  

กะ...กรี๊ด! 

“เป็นคุณที่โอนเงินมาเมื่อเช้า” 

“แน่นอน ฉันพูดคำไหนคำนั้น ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ไม่เลวร้ายเอาเปรียบใครหรอกน่ะ” 

แป้งเหลือบมองค้อนหมั่นไส้เสียบเรียบๆ นั่น  

“หวังว่ามันจะไม่ถูกโอนออกจากบัญชีฉันหลังจากที่คุณหายไปแล้วกัน เอ๊ะ รึฉันกำลังฝันอยู่นะ ตื่นๆ นังแป้ง เช้าแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”  

เธอยกมือตบหน้าตนเองเบาๆ ทำทีเรียกสติ แต่ค่อนขอดคนข้างๆ ออกไปบ้าง  

กล้าปรายตามอง สัญญาณไฟเปลี่ยน เขาหยุดรถ หันมาคว้าคางมนเข้าหา ก้มหน้าลงประกบปากเบียดเม้มจูบแรงๆ 

“ฝันกลางวันด้วยไหม” 

กลางสี่แยกนราธิราชเลยล่ะ! 

แป้งค้อนตาแทบคว่ำ ผลักกายแกร่งออกห่าง ก่อนจะกวาดมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมทางที่ติดไฟแดงด้วยกัน แม้ไม่มีใครจ้องมองมา เธอก็ยังร้อนผ่าวไปทั้งหน้า  

กล้าหัวเราะชอบใจ สัญญาณไฟเปลี่ยนอีกครั้ง เขาพารถยนต์คู่ใจมุ่งไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง 

“คุณจะพาฉันไปไหน” 

“ห้องฉัน” 

“ไป ทำไม...”  

แป้งหันขวับ เนื้อตัวรุ่มร้อนไม่มีเหตุผล ไม่อยากคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องนั้น  

“หิว” เขาหันมาบอกเสียงเรียบ ไม่บ่งอารมณ์ 

เธอคงถอนหายใจโล่งอกได้เต็มปอดหากไม่มีประโยคขยายความ 

“ไปกินกัน!”