Sweet blood นักล่ารัตติกาล
10
ตอน
2.32K
เข้าชม
14
ถูกใจ
1
ความคิดเห็น
13
เพิ่มลงคลัง

Sweet Blood นักล่ารัตติกาล

หลายพันปีที่ผ่านมาบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่มนุษย์อย่างที่ทุกคนเข้าใจ ตามตรอก ซอก ซอยล้วนเต็มไปด้วยพวกเหล่าอมนุษย์ ที่นับวันพวกเขาต่างใช้ชีวิตเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์ หากแต่บนโลกนี้ยังคงอยู่ในสายตาของพระเจ้า พระเจ้าจะประทานของขวัญให้กับเหล่าอมนุษย์ในทุกๆ 1,000 ปี ซึ่งของขวัญที่พระเจ้าประทานมานั้น กลายเป็นชนวนของสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน และต่างเผ่าพันธุ์ นั้นคือ

แคสตาร์

มนุษย์ผู้ที่ให้กำเนิดสายพันธุ์บริสุทธิ์

​“เฮ่อ อีกตั้งสองร้อยปีกว่าเธอจะเกิดบนโลกนี้” โทมัสบ่นพึมพรำ “ฉันฟังเรื่องนี้มาเกือบสองร้อยปีแล้วนะ” โทมัสพูดกับโคลด์ แวมไพร์อาวุโสที่ดูแลเขา

​“ท่านหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะท่านเป็น…” โคลด์ยังพูดไม่จบก็ถูกตัดบทเสียก่อน

​“ถ้าจะให้ฉันฟังเรื่องแคสตาร์อีก” เขาเดินถือแก้วไวน์ที่ในนั้นเต็มไปด้วยเลือดส่งให้โคลด์ “ฉันไปล่ะ” โคลด์โค้งคำนับให้ก่อนที่โทมัสจะเดินออกไปจากห้องห้องหนึ่งในแมนเนอร์หลังใหญ่ หลังจากที่เดินออกมาจากห้องเขาก็เจอกับแวมไพร์หลายตนที่ใช้ที่แมนเนอร์เป็นที่หลบของแสงอาทิตย์ที่ขึ้นในตอนเช้า เขาหยิบเสื้อฮู้ดสีดำขึ้นมาใส่ปิดบังใบหน้าเพื่อไม่ให้เหล่าแวมไพร์พวกนี้มองหน้าตน และก็เป็นที่รู้กันดีว่าแวมไพร์ชั้นกลาง หรือชั้นต่ำไม่มีสิทธิมองหน้าผู้นำของเหล่าแวมไพร์โดนตรง เขาออกมาจากแมนเนอร์ท่ามกลางแสงแดดก่อนจะถอดฮู้ดออกแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

​วันนี้เป็นวันแข่งขันกีฬา

S&N Castle Convent Games

ซึ่งเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจของบรรดาเหล่านักเรียน เพราะว่าเป็นกีฬาสานสัมพันธ์ระหว่าง

North Castle Convent

และโรงเรียนแห่งนี้คือ

South Castle Convent

ซึ่งเป็นประเพณีมาหลายร้อยปีแล้ว

​“ทำไมนายพึ่งมาฮ่ะ มีปัญหาอะไรที่แมนเนอร์หรือป่าว” มาร์คถามพร้อมกับถือกระเป๋าไม้แลคเก็ตเดินตามมาติดๆ

​“ป่าว ก็มีแต่เรื่องเดิมๆ” โทมัสนั่งลงเพื่อเปลี่ยนรองเท้าสำหรับการแข่งขัน “ฉันจะรีบจบเกมให้มันไว้ๆ” พูดจบเขาก็หยิบเอากระเป๋าที่มาร์คสะพายอยู่แล้วเดินออกไป

​“ก็ใช่หนิ นายแข่งกับมนุษย์”

20 นาทีต่อมา

​“เรื่องที่ฉันให้นายทำเป็นไงบ้าง” โทมัสถามมาร์คพร้อมกับการเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

​“ยังไม่ได้อะไรเพิ่ม” มาร์คตอบพร้อมกับยื่นจดหมายน้อยให้ “นายไม่ควรจะให้เกมจบเร็วแบบนี้นะ มันจะน่าสงสัย”

​“ฉันคิดว่าพวกนั้นไม่มานั่งดูฉัน กลางแสงแดดหรอก” ก่อนจะเปิดจดหมายอ่าน “ฉันมีคนต้องไปเจอ” ตบไหล่มาร์ค “ไปล่ะ” โทมัสเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านักกีฬา ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้จากห้องน้ำหญิง ซึ่งอยู่ห่างจากเขาประมาณ 100 เมตร มันเบามากจนมนุษย์ไม่สามารถจะได้ยินซึ่งต่างจากเขาที่ได้ยินเสียงมันจะสะดุดหู

​“ผู้หญิงนี่ร้องไห้น่ารำคาญจริงๆ” เมื่อพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปโดยที่ไม่ใส่ใจอะไร

โทมัสเดินไปยังอาคารที่กำลังมีการแข่งขันบาสเกตบอลที่มีคนพุ่งพล่านและเสียงดังอยู่ภายใน เขาเดินเบียดผู้คนเข้าไปข้างใน ก่อนจะมองเห็นเกมการแข่งขันที่เหนือเกมทั่วๆ นักกีฬาทีมSCC หมายเลข 6 ใช้พลังกับทีมฝ่ายตรงข้ามจนกระเด็นไปไกลจนครึ่งสนาม มันทำให้เขารับรู้ถึงพลังที่อีกฝ่ายมีไม่น้อย

“นี่น่ะหรอ? นักบาสที่เก่งที่สุดในคอนแวนต์” เขาพูดดูถูกเล็กน้อยที่เห็นอีกฝ่ายใช้พลัง และคนๆนั้นไม่ใช่แวมไพร์ แต่เป็นหมาป่าคู่ปรับต่างเผ่าพันธุ์ และเมื่อทันใดนั้นเขาก็ส่งสายตาสีแดงเลือด ไปยังอีกฝ่ายที่มองมาทางเขาก่อนจะได้พลังตอบกลับที่ส่งมาด้วยสายตาประกายหิมะมาทันท้วงที โทมัสกระตุกยิ้มเล็กน้อยที่ได้สัมผัสพลังที่ส่งมา “เฮ้อออออ ฉันอยากรู้จักนายจริ๊งเลย ‘ยูดาย’ ” หลังจากที่เขาพูดจบก็เดินขึ้นไปด้านบนของสนามที่ขั้นสองเพื่อพบกับใครบางคนที่นัดเขาไว้

โทมัสยืนพิงผนังห้องทางมุมมืดที่ไม่มีคนเดินผ่าน

“ตอนนี้ทางนั้นเริ่มเคลื่อนไหวมากขึ้นกว่าเดิม อยากให้ท่านระวังตัว” อีฟแวมไพร์สาวจาก NCC กล่าวเตือน เธอเป็นคนที่โทมัสไว้ใจอีกคนหนึ่ง แต่ทั้งสองอยู่คนล่ะคอนแวนต์กัน ซึ่งทั้งสองคอนแวนต์นั้นเป็นปรปักษ์ต่อกันมาหลายร้อยปีแล้ว ส่วนเกมการกีฬาที่จัดขึ้นนั้นก็ไม่ได้ช่วยสานสัมพันธ์ใดๆทั้งสิ้น เนื่องจากทางตอนเหนือนั้นเป็นแวมไพร์ที่หยิ่งในสายเลือด ไม่ยอมญาติดีกับหมาป่าโดยเด็ดขาด ต่างจากทางตอนใต้ที่มีการทำสัญญาการอยู่ร่วมกันอย่างชัดเจนของทั้งสองเผ่าพันธุ์นั้นเป็นชนวนทำให้แวมไพร์ทางตอนเหนือมีแผนการจะโค่นล่มแมนเนอร์ทางใต้ และประกาศสงครางกับหมาป่า นั้นเป็นเรื่องที่เขาจะต้องหยุดมันให้ได้

“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องติดต่อกลับมาอีก จนกว่าฉันจะติดต่อกลับไป” หลังจากสิ้นเสียงของโทมัสอีฟก็ออกไปอย่างรวดเร็ว โทมัสเดินออกมาจากมุมมืด ก่อนจะเดินลงไปที่สนามบาสเช่นเดิม แต่ตอนนี้การแข่งขันได้จบลงแล้ว

“เสียดายจริงๆ ฉันอุตส่าห์อยากเจออนาย” โทมัสส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากอาคาร

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว