“อย่างนาย...มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน ก็แค่ บอดีการ์ดกระจอกๆถอยไป”
หญิงสาวผลักร่างสูงที่ใหญ่กว่าตัวเธอเกือบเท่าตัวที่ยืนขว้างทางออกอย่างไม่กลัวเกรงในใจนึกเป็นห่วงเพื่อนครามครัน เธอจะทำยังไงดีหนอ
“วิ่งตามจับผู้ชายแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับคุณหนู เข้าบ้านกับผมดีกว่า”
ร่างสูงในชุดสูทสีดำพูดอย่างราบเรียบ นัยน์ตาคมแข็งกร้าว พยายามข่มใจกับคำว่ากระจอกลงอย่างยากเย็น.ให้ตายเถอะเธอกำลังทำให้เขาหมดความอดทนกับแผนการที่เธอกับเพื่อนวางเอาไว้ เขากำลังโกรธจัดและยอมรับว่ากำลังผิดหวังกับการกระทำของเธอ
“แล้วผู้ชายอย่างนายมีเงิน 100ล้าน ให้ฉันหรือป่าวล่ะฉันจะได้ไม่ต้องวิ่งไล่จับผู้ชายคนอื่นถ้า.....ไม่มีก็ไม่ต้องมาสั่งฉัน”
อิษฎาเชิดหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำดูถูกจากคนที่เป็นเพียงลูกจ้างของพ่อเธอเท่านั้น หญิงสาวอายแสนอายกับคำว่า ไล่จับผู้ชาย จากปากเขาคำนี้ที่มันเป็นความจริงแต่จะทำเช่นใดได้เมื่อเธอจำเป็นต้องทำแล้วตอนนี้เธอก็รู้สึกกำลังร้อนรุ่มแปลกๆ ใช่ที่เธอเพิ่งดื่มไปมันไม่ใช่ไวน์อย่างเดียว แมลงวันสเปน คือชื่อของมันแล้วตอนนี้มันกำลังแทรกซึมไปทั่วร่างกายของเธอหญิงสาวเหงื่อแตกพลั่กอย่างห้ามไม่อยู่พยายามเดินหลีกแต่คนขวางทางอยู่นี่สิไม่ยอมหลบเสียเลย เพียงแค่อึกเดียวเท่านั้นแต่ทำไมร่างกายของเธอถึงได้มีปฏิกิริยากับมัน
“แล้วถ้าผมมี....คุณหนูจะยอมเป็นผู้หญิงของผมหรือเปล่าล่ะครับ”
ร่างสูงหรี่ตาลงพร้อมกับพูดออกมาอย่างนิ่งๆพร้อมกับสบตาสวยที่มองเขาอย่างตกใจและโกรธเคืองปนแววตาบางอย่างที่กำลังเริ่มออกฤทธิ์อย่างช้าๆ ชายหนุ่มมองตอบไปด้วยสายตาดูถูกและเหยียดหยาม เงิน ผู้หญิงคงขาดไม่ได้สินะอย่างร่างบางตรงหน้าที่เขาคิดว่าเธอคงไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นแม้บุคลิกภายนอกเธอจะเป็นแบบนั้นก็ตามแต่สุดท้ายเธอก็เหมือนผู้หญิงทุกคนที่ต้องการ เงินทอง ความสบาย
“นาย.....ไปหามาให้ได้ก่อนไปแล้วค่อยสะเออะมาเจอฉัน”
เธอพูดอย่างแรงๆเพราะความโกรธและด้วยความร้อนใจเพราะเป็นห่วงเพื่อนพยายามข่มใจไม่ให้ กรี๊ดออกมาก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคงอิษฎาคิดอยากจะกลับเข้าไปในบ้านและเธอจะขังตัวเองอยู่ในนั้น อย่างน้อยมันคงปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอกกับเขาแบบนี้
“งั้นผมก็ขอมัดจำก่อนแล้วกันนะครับ”
......เรื่องนี้เขียนไว้นานแล้วปกติลงที่เว็บนิยาย....กานฝากผลงานด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนห้ามคัดลอกเลียนแบบ
Guest
