ลิขิตรักพันปีไม่ลืมเลือน

รัชศกไท่จง ปีที่14

เด็กหนุ่มวัย10และ13ขวบปีนั่งอยู่บนต้นไม้ ณ หน้าผาเฝยจ้าว กำลังนั่งชมวัตถุสีแดงยักษ์ใหญ่ ลาลับขอบฟ้าไป

"สวยหรือไม่" เด็กชายในวัย10ปีเอ่ยถามเด็กชายอีกคนที่บังเอิญเจอกันที่ชายป่า

"อืม"เด็กหนุ่มพูดออกมาเบาๆก่อนจะหันหน้าไปมองเด็กชายหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่ข้างๆเขาโดยที่เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

"ข้าชื่อ หยวนซีเฉิน"เด็กชายร่างเล็กพูดออกมาพร้อมกับยิ้มบางๆ

สำหรับเด็กหนุ่มแซ่นี้ช่างคุ้นหูยิ่งนักแต่อย่างไรก็คิดไม่ออก

"เจ้าหล่ะนามว่าอะไร"

"จ้าวเฟิง"เด็กหนุ่มตอบไปเบาๆแต่ก็พอที่เด็กชายตรงนั้นจะได้ยิน

"ตอนนี้นับว่าพวกเราเป็นสหายกันใช่หรือไม่"เด็กชายถามด้วยหน้าตาใสซื่อดวงตาใสประกายเนื่องจากเขาอยู่กับปู่ที่เป็นหมอมาแต่เล็กในป่าเเห่งนี้ ทำให้เด็กน้อยไม่มีแม้แต่เพื่อนเลยซักคน

เด็กหนุ่มครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป

"อืมข้ากับเจ้าต่อแต่นี้จะเป็นสหายกัน"

"ดี ดี นี่ข้าให้เจ้าถือเป็นของขวัญที่เราเป็นสหายกัน"เด็กชายพูดพร้อม มอบถุงหอมสีแดงปักดิ้นทอง กลิ่นหอมอ่อนๆช่างชวนหลงใหลแต่กลิ่นในถุงหอมนั้นจะหอมเท่าตัวของเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาได้อย่างไรเล่า กลิ่นดอกท้อที่หอมอ่อนๆที่ลอยออกมาจากตัวเด็กชายช่างหอมหวนชวนหลงไหลยิ่งนัก

"อันนี้ ข้าให้เจ้าเป็นการตอบแทน" เด็กหนุ่มยื่นป้ายหยกสลักลายนกเฟิ่งหวง (风皇) หลังป้ายหยกสลักคำว่า จ้าวเฟิง

"ข้าต้องไปแล้ว ลาก่อนสหาย"

"อ๊ะ เดี๋ยวก่อน"

เด็กหนุ่มนั้นหายไปในแค่ชั่วพริบตา แค่พริบตาเดียวเท่านั้น ...

.

.

.

รัชศก จิงไท่ ปีที่15

"เฉินเอ๋อร์ เจิ้นตามหาเจ้าแทบ ผลิกแผ่นดินตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหนกันแน่ " ร่างสง่าของ ชายหนุ่มยืนอยู่ริมหน้าต่าง พร้อมกำถุงหอมนั่นไว้ที่อกข้างซ้าย อาภรณ์ของเขา เป็นผ้าแพรชั้นดีสีนิลปักลายมังกร ด้วยดิ้นทองทอง กลิ่งหอมอ่อนๆ จากอำพันทะเลที่สตรีผู้ใดย่อมต้องอยากครอบครองเป็นแน่แท้

เวลาผ่านมานับ10ปี เป็นเวลาที่ว่ายาวก็แสนยาว สั้นก็เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น แค่ความคิดถึงของร่าง อาภรณ์สีนิลนั้นกลับไม่ลดลงแม้แต่น้อยกลับคิดถึงคะนึงหามากขึ้นเป็นเท่าตัว

.

.

.

ปลายรัชศก จิงไท่ปีที่ 15

"เฉินเอ๋อร์ รอข้า หลังจากข้าสะสางทุกอย่างเสร็จสิ้นเราจะไปอยู่ด้วยกันในที่ๆไกลแสนไกล ดีไหม"

ร่างสูงประคองใบหน้าของร่างระหงที่เปรอะเปรื้อนน้ำตามาจุมพิตที่หน้าผากเบา ๆ

"..." ไม่มีคำตอบจากร่างเล็ก เขาครุ่นคริด ความคิดในหัวมันตีกันไปหมด ว่าจะเชื่อเขาผู้นั้นที่ทำให้หัวใจของข้าแหลกลานละทิ้งการแก้แค้นปล่อยวางทุกอย่างแต่กลับโดนหักหลัง จากคนที่เขารักสุดหัวใจ 'ข้าจะเชื่อท่านได้จริงหรือจ้าวเฟิง' 'ตลอดมาเจ้าเอาแต่หลอกข้า' 'ไม่ต่างกลับการตบหัวแล้วลูบหลังเลยด้วยซ้ำ' ความคิดของร่างเล็กโจมตีกันไปมาแต่ลึกๆ แล้วในนั้นก็ยังเชื่อบุรุษตรงหน้าสุดหัวใจ

"ข้าเชื่อท่านได้ใช่ไหม จ้าวเฟิง "ร่างเล็กระหงถามเพื่อความแน่ใจ "แน่นอนข้าสัญญาไปเจอกับข้าที่ผาเฝยจ้าว เข้าใจมั้ย"

"อืมข้าจะรอท่าน" 'ข้าจะเชื่อท่านอีกสักคราจ้าวเฟิง'ร่างเล็กคิดในใจก่อนจะถูกบุรุษตรงหน้าเข้าสวมกอดและพาส่งขึ้นรถม้า มุ่งไปที่ๆมีความทรงจำในวัยเด็กของเรา

.

.

.

'สุดท้ายท่านก็กลับมาแต่ท่านกลับมาพร้อมนางๆที่ท่านบอกข้าเสมอว่าคิดกับนางแค่น้องสาวบัดนี้อาภรณ์ของนางคือฉลองพระองค์ของฮองเฮานี่หรือที่ท่านบอกกับข้าสัญญาว่าจะกลับมาใช้ชีวิตด้วยกันน่าขันสิ้นดี....ในเมื่อท่านทำลายหัวใจข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าข้าก็จะถือว่าเป็นเคราะห์กรรมลิขิตสวรรค์ไม่อาจขัดขืน ท่าพเทพชะตาท่านเล่นตลกอะไรอยู่กันแน่' ...น้ำใสๆไหลอาบแก้มร่างระหงที่ยืนรออยู่ที่หน้าผาทุกๆวันรอเขากลับมาบัดนี้หัวใจดวงน้อยๆแหลกลานความหวังดับสลายสิ้นมลายหาย

"เฉินเอ๋อร์!!!!!"ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจอย่างสุดขีด ภาพตรงหน้าคือร่างเล็กที่ยิ้มบางๆให้เขาทั้งน้ำตา ก่อนจะทิ่งร่างกายลงดิ่งสู้ก้นบึ้งข้างล่าง

.

.

.

พอกันทีกับความรักแสนงมงาย พอกันทีกันทีกับการที่ถูกหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอกันทีกับการถูกหลอกลวงพอกันทีกับการรักท่านอย่างสุดหัวใจต่อแต่นี้นับว่าหมดเคราะห์กรรม ข้าและท่านอย่าได้มาพบพานกันอีกเลย....

.

.

.

สวรรค์9ชั้นฟ้า..

.