รัตติกาลดำมืดทุกหย่อมหญ้าเป็นเวลาของปิศาจร้ายย่ำเท้าเข้ามาเยือน...
สองร้อยปี... ใจหนึ่งดวงนี้ไม่เคยลืมเลือน
ความรักและเจ็บปวดกลับกลายเป็นไฟร้อนเร่าแผดเผาหัวใจ
---ยามรัก...
“เต้นรำกันไหมคะ”
เธอยิ้มน่ารัก พูดเสียงหวานน่าฟัง ไฉนเลยคนฟังจะปฏิเสธได้
“ไม่หนาวหรือพริซซี่”
พริซซิลล่าหัวเราะคิก ช้อนตาคู่สวยประกายวาววามมองสบตาคมกล้า เคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะช้าๆ แม้นไม่มีดนตรี หากเพลงบทหนึ่งขับขานก้องในหัวใจ เรือนกายเบียดเข้าแนบชิดดังหาไออุ่นจากเรือนกายแกร่ง
“คุณล่ะ หนาวมั้ย”
ดีแลนด์คลี่ยิ้ม โน้มมากระซิบชิดแก้มนวลใสเสียงทุ้มแผ่ว
“หนาวสิเน่หามากกว่า ช่วยทำให้อุ่นหน่อยได้มั้ย”
---ยามแค้น...
“แพศยา!”
พริซซิลล่าเหยียดยิ้ม เชิดหน้า ส่งสายตาท้าทาย
“เอาสิที่รัก คุณกล้าพอที่จะฆ่าฉันด้วยมือของคุณงั้นเหรอดีแลนด์ คุณฆ่าพริซซี่ได้ลงคอจริงๆ หรือคะ”
ดีแลนด์หน้าตาดุกร้าว บีบนิ้วเข้าหากันอีกนิด ลำคอเล็กๆ นี่ก็คงป่นปี้คามือ ตาคมกล้าจับจ้องดวงหน้างดงามอย่างเคียดแค้น เสียงกรีดร้องด้านนอกดังแว่วมา...
“เธอจะต้องตายอย่างทรมานที่สุด ผู้หญิงแพศยาสารเลว เธอจะตายก็ต่อเมื่อฉันอนุญาต เธอต้องได้เห็นวินาทีสุดท้ายของคนชั่วช้าอย่างพ่อเธอ มานี่!”