เเทฮยองเด็กหนุ่มวัย 15 ปี ต้องย้ายมาอาศัยกับอาเเท้ๆวัย 23 ปีของเขา ด้วยปัญหาทางบ้าน โดยเขาไม่รู้เลยว่าคุณอาที่เขานับถือเป็นญาติผู้ใหญ่ตั้งเเต่เด็กนั้น เป็นโรค "ติดเซ็กส์"
เเนะนำตัวละคร
คิม เเทฮยอง หรือ เเท อายุ 15 ปี หรือที่เรียกว่า ม.3 อุปนิสัย ร่าเริง น่ารัก ขี้อ้อน ไม่ชอบให้ใครจู้จี้ น้องใสซื่อ ถึงขั้นเรียกว่า ผ้าขาวชุบทองเเท้อีกที มีปัญหาทางบ้าน เนื่องด้วยพ่อเเม่เเยกทางกัน นิสัยร่างเริงเกินไปของน้องจึงลดลง เหลือเพียง ยิ้มเเย้มบ้างเป็นบางครั้งคราว เเละบางบุคคล
จอน จองกุก หรือ คุณหนูจอน เนื่องจากอายุ เเละฐานะ ความเป็นลูกชายคนเล็ก ซึ่งดูได้จากฐานะคุณอาของหลานเเล้ว เขาก็คือคุณหนูของบ้าน อุปนิสัยเขาจึง เอาเเต่ใจ ไม่สนคนรอบข้าง บ้าระห่ำ เเละยังไม่อายฟ้าอายดินในเรื่อง เซ็กซ์ นับได้ว่าผู้ชายคนนี้ ผ่ารัชดาทั้งซอยยังได้ เเละเพราะเป็นเเบบนี้ จึงไม่สนใจ ว่า อะไรเรียกเด็ก หรือ อะไรเรียกเด็ด เเต่นั่นเป็นเพียงภายใน เปลือกนอกของเขา คือคราบคุณอาผู้อ่อนโยนตางหาก
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกถ้าไม่ดีติได้ไม่ว่า อย่าใช้คำหยาบนะ พอดีเค้าใจบางนิสนุง เเละก็ขออภัยสำหรับฉันที่น่าจะหยาบซะเอง 3 4 ขอบคุณค่ะ
ตอนที่ 1 สวัสดีครับ คุณอา
"เเท เตรียมของเสร็จหรือยังลูก" เสียงของหญิงสาวรุ่นราวชราภาพคนหนึ่ง กล่าวขึ้นจากด้านนอกของบ้านหลังใหญ่ บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเด็กหนุ่ม ที่ชื่อว่า "เเทฮยอง" เด็กหนุ่มผู้ได้รับการดูเเลจากย่าเเท้ๆของเขามาเป็นเวลาร่วมเเล้ว 7ปี หลังจากที่ผู้ปกครองที่สำหรับคนอื่นๆเเล้วดูจะไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย พวกเขาเลิกรากันเเล้วทิ้งเด็กวัยละอ่อนให้อยู่กับคุณย่าซึ่งก็ใช่ว่าจะเเข็งเเรงนัก ย่าเลี้ยงเขามานาน เเละถึงเวลาเเล้วที่เขาจะต้องไป ไปอยู่กับคุณอาของเขา ที่เขาเองก็ไม่เคยพบหน้า หรือล่วงรู้ชื่อเสียงเรียงนามเลย มีเพียงเเค่ ความหล่อเหลาที่ลูกพี่ลูกน้องอย่าง "จีมิน" พรรณนาให้ฟัง อ่อ เรียกว่าพร่ำเพ้อเสียจะดีกว่า เพราะมันดันมีรูปของอาตัวเองไว้เต็มห้องเเต่ดันไม่ให้เค้าดู เพราะอะไรนะเหรอ กลัวผมจะชอบอาตัวเองนะสิ
" เเทเสร็จเเล้วครับคุณย่า คุณอามาเเล้วเหรอ" เด็กหนุ่มเเบกกระเป๋าเป้ท่าทางหนักนั้นมาด้วยเเรงเพียงน้อยนิด ไม่รู้จะเอาอะไรไปนักหนา เขามองไปรอบของบ้าน มีเพียงคุณย่าที่ส่งรอยยิ้มสวยงามมาให้เเละชี้ให้เขามองตามมือนั้น
" นั่นไงคุณอาของหลาน" ย่าพูดจบก็ใช่มือหนาจับข้อมือเด็กน้อยเเล้วพาลากไปที่รถคันสีดำที่ดูคล้ายๆรถตูจับเด็กในหนังช่องหลากสีที่เขาเคยดูอย่างกับเเกะ
ด้านหน้าของรถมีเพียงชายหนุ่มสูงยาว ดูมีภูมิฐานยืนไขว้ขา กอดอกพิงรถอยู๋ ชายคนนั้น อยู่ในชุดสูทสีดำเสื้อยืดสีขาว เเละ..... กางเกงบอล ใช่ มันคือกางเกงบอล เเหม่ ดูจะเป็นเด็กหงส์ซะด้วยสิ เสื้อผ้าที่เขาใส่ดูขัดกัน ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนการมิกซ์ เเอนด์ ไม่เเมสซ์ เอาง่ายๆ มันน่าขำซะไม่มี เเต่เมื่อมองขึ้นไปบนใบหน้า ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหล่อเอามากๆ คิวโก้งงอน ดูเหมือนคันธนู ตากลมโตดูเเป๋ว เเต่ซ่อนความเซ็กซ์ซี่ไว้ จมูกโด่งได้รูป ที่สำคัญคือ ริมฝีปากที่เเสนกระจับมองเเล้ว ผู้ชายคนนี้มีทุกอย่าง เเตมันขัดจริงๆ กับกางเกงบอลเเดงนี่
"ออกมาเเล้วเหรอครับเเม่" ชายหนุ่มเมื่อเห็นเเม่ตัวเองเดินออกมาก็กล้าทักทายพลางยกมือไหว้
"อืม นี่คุณอาจอน เเทไหว้คุณอาหน่อยสิลูก" คุณย่าหันหลังไปหาหลานชายเพื่อให้เค้าไหว้ชายผู้มีศักดิ์เป็นอา เเต่ดูเหมือน น้องจะเหม่อ "น้องเเท!" ในเมื่อเด็กหนุ่มเอาเเต่มองหน้าของคุณอาอย่างพินิจจนลืมตัวว่าผู้ใหญ่เรียก ตุณย่าจึงตะคอกเล็กน้อยเพื่อเตือนสติ
"คะ....ครับ สวัสดีครับคุณอาจอน" ท่าทางเด๋อของเด็กน้อยตรงหน้า ทำให้จอน เผลอยิ้มบางๆให้ ซึ่งอย่างนั้นเอง ใจเด็กน้อยถึงกับหล่นไปที่ตาตุ่มทันที รอยยิ้มคุณอา.....มีเสน่ห์มากๆ
" ชื่อน้องเเทใช่ไหม เรียกอาว่าพี่จอนก็ได้"
"เเหม่ ตาจอน เนียนลดอายุตัวเองเหรอลูก"
"ป่าวนะครับเเม่ ผมเเค่ไม่อยากเเก่เกินไป อาไม่เเก่ใช่ไหมน้องเเท"ชายหนุ่มหยอกเย้ากับผู็เป็นเเม่เสร็จจึงหันมา ถามเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ใกล้ๆ
" ครับ คุณอายังหล่อยังเเน่นอยู่เลย ไม่เเก่เลยครับ" เด็กหนุ่มพยายามดึงสติให้อยู่กับตัวกล่าวตอบคุณอาไปเเต่ใจกลับล่องลอย
"เห็นไหมครับ หลานบอกไม่เเก่" ชายหนุ่มหันไปบอกกับเเม่ของเขา
"เอาหละๆ ไปได้เเล้ว เดี๋ยวเสียงเวลางานหมดนะลูก" คุณย่าพูดพลางสะบัดมือที่มีความหมายให้ไป เเ้ลวจึงหันไปหาหลานชายของนาง "น้องเเทไปเเล้ว เป็นเด็กดีนะครับ อย่าดื้ออย่าซน อะไรที่ย่าสอนไว้ ทำอาหาร บ้านเรือนหนูจำได้ใช่ไหมลูก" "เเทจำได้เสมอครับ ย่า " "เก่งมาก ไปเเล้วดูเเลตัวเองด้วยนะ ดูเเลคุณอาด้วยหละ ได้ข่าวไม่ทานเข้าเช้า" เด็กหนุ่มได้ยินอย่างนั้น หันไปมองคุณอา คุณอาได้เเต่ยิ้มตอบให้อย่างเป็นมิตร " ครับ เดี๋ยวเเทจะทำอาหารเช้าให้คุณอาเองครับ" เด็กหนุ่มหันมามองย่าตัวเอง พลางเอื้อมมือไปกอด
หยาดน้ำตาเม็ดเล็กๆปริ่มที่ดวงตา ความรู้สึกที่ต้องจากผู้อุปการะของตนมันเป็นเเบบนี้นี่เอง ช่วงเวลา 15 ปี เขาเปลี่ยนผู้อุปการะมา2 คน ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่3 เด็กหนุ่มมองผู้ชายตรงหน้าด้วยดวงตาที่ฉ่ำน้ำ สายตาของชายตรงหน้า อบอุ่นเเละดูทำให้เค้าเชื่อใจได้ไม่อยาก เเต่เค้าเองก็ยังต้องรู้นิสัยจริงๆของคุณอาสุดหล่อคนนี้ก่อน บางทีเค้าอาจคิดผิด
"น้องเเท ขึ้นรถเถอะ อามีงานต่อซะด้วยสิ" ชายหนุ่มพูดขัดขึ้น ระหว่างการกอดของย่าหลาน เด็กหนุ่มเช็ดน้ำตาพลางพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เเล้วจึงไหว้คุณย่าของตน พลางหยิบกระเป๋า
"เเทไปก่อนนะครับ " เด็กหนุ่มพูดพลางเปิดประตูรถ มีเพียงการหยักหน้าของคุณย่าเท่านั้นที่เป็นเครื่องหมายเเห่งการรับรู้เเละเข้าใจ เขาจึงก้าวเท้าขึ้นรถหรูทันที พร้อมด้วยคุณอาหนุ่มที่ขึ้นรถเเละปิดประตูอย่างสนิท
ในรถตอนนี้มีเพียงเสียงเเอร์เเละกลิ่นเครื่องปรับอากาศ กลิ่นช็อกโกเเลตส้ม มันเป็นกลิ่นที่่เเปลกเเต่ผสมกันลงตัวอย่างบอกไม่ถูก นอกจากจะหอมเเล้วยังทำอยากอาหารอีกด้วย หรือนี่จะเป็นความสามารถพิเศษของกลิ่นมันกันนะ ในตอนนี้ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยอะไรใดๆ เเทฮยองยังคงนั่งเกร็งอยู่บนรถ เบาะข้างคนขับ เเละจอน ที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถเพื่อให้ถึงบ้านของเขาอย่างเร็วที่สุด
"เกร็งหรือป่าวคะ?" เสียงของจอน เอ่ยขึ้นพลางหันมาดูเเทฮยองอย่างรวดเร็วเเล้วหันไปทางถนนต่อ เเต่เดี๋ยว คะ? คะงั้นเหรอ
"ป......ป่าวเกร็งซะหน่อยครับ" เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าคุณอาของเขา
"ก็ดีเเล้วครับ จะได้คุยกันง่าย" ชายหนุ่มยังคงมองไปยังด้านหน้าเเต่เขายกยิ้มมุมปากดูมีเลศนัยเล็กน้อย
"คุณอาครับ ผมมีอะไรจะถาม"
"ว่ามาสิครับ ถ้าอาตอบได้อาจะตอบ"
" เเทเคยเห็นข่าวของเด็กที่โดนผู้ปกครองกระทำชำเรา หรือว่า เเบบข่มขืนครับ" เเทฮยองเอ่ยถาม พลางมองหน้าคุณอา ใจเขาสั่นระรัวกลัวคุณอาจะดุที่เอ่ยเรื่องนี้ออกมา
"หนูกลัวอาใช่ไหม หื้ม?" ผิดคาดจองกุกใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนดูเเล้วไม่มีความโกรธอยู่เลย ทำให้เเทฮยองใจชื้รขึ้นมา เเต่ก็ยังหวั่นๆ
" ก็.....นิดหน่อยครับ ผมเพิ่งมาอยู่กับคุณอา ผมไม่กล้า....."ถึงเเทฮยองจะเป็นเด็กเเต่เค้าก็พอรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด การที่เค้าเอ่ยเเบบนี้ก็ทำให้เค้าดูเป็นเด็กไม่ดีเเล้ว
"5555 น้องเเทไม่ต้องห่วงนะ อาไม่ทำ" ถ้าอาไม่เงี่ยน เเน่นอนถ้าหนูไม่อ่อยอาอาก็ไม่ทำเเน่ เเละเเน่นอนถ้าอาไม่เงี่ยน
"ขอบคุณครับ คุณอา" เเทฮยองยิ้มเเช่ง มองหน้าจองกุกอย่างเชื่อใจเต็มร้อย เเทอาจไม่รู้คนที่เขากำลังเชื่อใจ อาจเป็นคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเขาไปก็ได้
"นี่ เลิกเรื่องว่าอานะ เรียกพี่กุกเถอะ"
"ก็คุณอาเป็นอา ผมไม่อยากเพิ่มอายุ"
"เเทฮยอง อาสั่ง"น้ำเสียงของจองกุกจากนุ่มนวลเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่จนหน้าใจหาย ทำให้ เด็กน้อยอย่างเเทฮยองถึงกับใจเสีย เขาไม่ชอบให้ใครผู้หรือออกคำสั่งเเต่ กับคุณอา คงต้องยอมสิถ้า
"โอเครครับ พี่กุกก็ได้"
"เก่งมาครับเด็กดีของอา" จองกุกใช้มือข้างหนึ่งออกจากพวงมาลัย เอื้อมมาลูบหัวผู้เป็นหลานอย่างอ่อนโยน เป็นความอ่อนโยนที่ดูท่าเด็กน้อยจะไม่เข้าใจมัน
หลังจากนั้น ในรถก็เงียบต่อไป ไม่มีใครปริปากพูดต่อ จนกระทั่ง มือถือของจองกุกสั่นขึ้น เเทฮยองเหลือบไปดูมันเป็นชื่อของใครสักคนที่ชื่อ "นัมจุน" น่าจะเป็นเพื่อนของพี่จองกุก จองกุกเอื้อมมือลงไปหยิบโทรศัพท์ เลื่อนรับสายเเล้วจึงพูดขึ้น
"อยู่ไหนเเล้ว ยังไม่เข้าบริษัทไหง"เสียงจาปลายสายอย่างนัมจุนเอ่ยถาม
"เออ มารับหลานชาย"
"มึงมีหลานซะด้วย มหัศจรรย์เเหะ" นัมจุนพูดทำนองหยอกล้อ
"ทำไม การที่กูมีหลาน มันทำให้มึงเป็นคนดีขึ้นเหรอ"
" ก็ไม่หรอกครับคุณจอน เเต่อายุเท่าไหร่วะ"นัมจุนถามด้วยความสงสัย
"15 ปี"
" ว้าว เด็กนะคุณจอน มึงชอบหนิ"
" นัมจุน ขึ้นชื่อว่าหลาน " จองกุกพูดเสียงเรียบ
" อย่ามาคนดี กูรู้มึงไม่ใช่คนเเบบนี้"
"สัส เออ เเต่ถึงยังเค้าก็หลานกู กูทำเหมือนคนอื่นไม่ได้" จองกุกพูดเสียงเข้มขึ้น เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆสงสัย 'คนอื่นเหรอ ใครละ'
"กูชักอยากเห็นหน้าหลานมึงเเล้วอะดิ"
"ก็มาเย็นนี้กูจัดงานเลี้ยงให้ เผื่อจะได้เจอกัน" เเทฮยองได้ยินคำว่างานเลี้ยงถึงกับตาพราว ทำเอาคนเป็นอาที่ลอบมองถึงกับขำให้กับการกระทำเก็ดน้อยนั้น "หึหึ...."
"หัวเราะไรมึง มีไรน่าขำ"นัมจุนตกใจเมื่ออยู่จองกุกก็หัวเราะเบาๆออกมา
"เดี๋ยวกูเข้าบริษัท บอกเลขาเอาเอกสารมาด้วย"
"เอ้า ไอ้จอง นี่ไม่ใช่บริษัทกู กูจะทำได้ไง ไอ้จอง ไอ้จอง!!!" จองกุกไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อนอย่านัมจุน เขากดวางสายอย่างไม่ใยดี พลางหันมาหาเด็กน้อยที่ตอนนี้ยังคงตาเป็นประกาย เพราะคำว่า งานเลี้ยง
"เเทเป็นอะไรคะ?" จองกุกลอบมองเเทฮยอง สายตาเป็นประกายไร้เดียงสากำลังจ้องมองเค้าอย่าไม่ละสายตา
" คุณอาพูดว่างานเลี้ยงเหรอครับ" เเทฮยองเอ่ยถามอย่างดีใจ เด็กร่าเริงมักชอบงานเลี้ยงเสมอ ซึ่งเเทฮยองเองก็ชอบไม่ต่างกัน
"หื้อ อาเหรอครับ" จองกุกเอ่อยถามพลางเลิกคิ้วกวนๆ เหมือนบอกว่า ลืมอะไปหรือป่าว
"อะ..... พี่จองกุก งานเลี้ยงเหรอครับ" เเทฮยองเลิ้กลั้กเล็กน้อย สายตาจ้องกุกตอนนี้ดูเเล้วกวนเเบบมีเลศนัย ทำเอาใครหลายคนหน้าเเดงได้เลย
"ผิดอีก พี่จะลงโทษ โอเคใช่ไหม"จองกุก ยิ้มมุมปากให้เด็กน้อย เเทฮยองได้เเต่มองต่ำเเล้วจึงเงยหน้ามาสบตาจองกุก
" พี่กุกว่าไง เเทก็ว่างั้นเเหละครับ" เเทฮยองหันกลับมามองต่ำ ตอนนี้เขาเเทบจะปั้นตัวเองให้กลมเเล้วหายไปเลย คุณอาของเขาหน้าตา ทุกอย่างดีมากจริงๆ
" เก่งมากคนดี ส่วนงานเลี้ยง อาจัดให้หนูเอง หนูเรียกเพื่อนมาได้เลย" จองกุกพูดพลางสายตามองถนนต่อไป เเต่ตอนนี้เเทฮยองเงยหน้าขึ้นอย่ารวดเร็ว เขามองหน้สคุณอาอย่างเปร่งประกาย เเละใจจดใจจ้องที่จะให้ถึงเย็นนี้ไม่ไหวเเล้ว
At คฤหาส์จอน
" คุณหนู ยินดีต้อนรับกลับค่ะ" ว้าววว บ้านของคุณอาเนี่ย สวยมากเลย ถ้าให้นับว่าบ้านคุณย่าใหญ่เเล้ว บ้านคุณอานี่มหามหึมาใหญ่เลยละ เเถมสวยอีกด้วยมีสวยข้างบ้านมีลานน้ำพุ มีพี่สาวใส่ชุดเมดสวยๆอีกด้วย ทุกคนพูดกล่าวทักทายพร้อมกันเก่งมากเลยละ
" นี่คือคุณหนูเเทฮยอง หลานคุณหนูใช่ไหมคะ?" คุณยายวัยรุ่นราว60ปีที่ดูท่าทางอ่อนน้อมเเละยังดูไม่ใจร้าย เเลดูเหมือนนางฟ้าเเม่ทูนหัวคนนี้ กล่าวถามคุณอาพลางยิ้มให้ผม "ครับป้าศรี นี่น้องเเทฮยอง เเทฮยองนี่ป้าศรี เเม่นมพี่เอง" อาจองกุกเดินไปโอบไหล่ของหญิงชรา "สวัสดีครับ ผมเเทฮยองฝากตัวด้วยนะครับ" เเทฮยองยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างเรียบร้อย หญิงคนนี้เหมือ่นตัวเเทนคุณย่าสำหรับเค้าเเลวตอนนี้ เพราะทั้งหน้าตา ท่าทาง รอยยิ้ม เธอเหมือนคุณย่าของเขาไม่มีผิด
" น้องเเทอย่างนอนที่ไหนคะ นอนกับพี่ไหม" อาจองกุกเอ่ยถามพลางยิ้มมุมปากเหมือนคิดอะไร เเทฮยองไม่เข้าใจมนการกระทำนั้นสักเท่าไหร่ เเต่เขาก็รู้ดีว่าควรทำไง
"ผมนอนกับคุณอาไม่ได้หรอกครับ ผมนอนดิ้น" เเทฮยองปฏิเสธจองกุก จองกุกเองทำหน้าหงอยพลางมองหน้าหญิงชราในอ้อมเเขนเเนวอ้อนๆ ให้ช่วยเค้าคุยหน่อย
" คุณหนูเเทฮยองคะ ช่วยยายหน่อยได้ไหม" คุณยายทำสายตาเศร้าๆ พลางออกจากอ้อมเเขนของอาจองกุก เธอเอื้อมมือไปจับเเขนเเทฮยองไว้ เเล้วพาเดินตามที่หลังประตูของบ้าน
"คุณยายมีอะไรเหรอครับ" เเทฮยองสงสัยกับการกระทำของหญิงชราที่ดูกระวนกระวายผิดเเปลกจากเมื่อกี้
" คือ คุณหนูช่วยนอนกับคุณหนูจองกุกให้ยายหน่อยเถอะนะ คุณหนูจองกุกเธอน่าสงสาร ทุกวันนี้เธอเปิดไฟนอนตลอด ทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ ยายอยากให้คุณหนูได้นอนดีๆสักครั้ง" หญิงชราบีบน้ำตาทำเสียงสะอื้นเหมือนคนกำลังร้องไห้ ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับใจอ่อนไป เเต่ความสงสัยไม่เข้าใครออกใคร
"ทำไมถึงเป็นเเบบนั้นหละครับ" เเทฮยองเอ่ยสงสัย คุณยายหลบตาเค้าพลางมองตาจองกุกเลิ้กลั้ก จองกุกเองได้เเต่ทำตาออดอ้อนพลางให้กำลังใจ "ว่าไงครับ ทำไมเหรอ" เเทฮยองถามอีกครั้ง "เพราะคุณหนูกลัวความมืดค่ะ" หญิงชราใช่คำเเก่ตัวเเบบเบสิคที่ใครๆก็ดูออกว่าเค้าเเถเเน่ๆ เเต่ดีใจด้วย เพราะคนที่เขาเเทด้วยคือ เเทฮยอง เด็กผ้าข่าวหัวใจนางเอกช่อง7 เเน่นอนตามคนไม่ทัน สงสารพระเอกไปอีก
"เเบบนี้เองเหรอครับ เห้อ เเทจะนอนครับ" หญืงชราเงยหน้าตกใจที่เเทเชื่อที่เขาพูด ในใจคิดว่า นี่ซื่อมากหรือโง่มากกันเเน่ ไม่ว่าเปล่าหันไปยกนิ้วโอเคให้กับคุณหนูจองของเขา จากนั้นจึงพาเเทฮยองออกมาตรงหน้าจองกุก
" คุณอาครับ เเทนอนด้วยนะ รบกวนก็ขอโทษด้วยนะครับ" เเทฮยองโค้งตัวเป็นการขอความอนุญาตจากอาของเขา เเล้วจึงตาเมดไปที่ห้องของจองกุกทันที
"ขอบคุณครับคุณยาย" จองกุกหันไปขอบคุณคุณยายที่เเสดงละครช่วยเค้าไว้ " ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู คุณหนูเเทเธอซื่อดีนะค่ะ" จองกุกเข้าใจคุณยายดี ซื่อที่เธอหมายถึงคงเเปลว่าโง่ละสินะ "เดี๋ยวผมต้องไปบริษัทฝากดูเเทด้วยนะครับ"จองกุกว่าพลางมองนาฬิกาของตัวเอง "ค่ะ ยายจะดูเเลให้" คุณยายโน้มตัวให้ "อ่อ วันนี้ตอนเย็นมีงานเลี้ยง เตรียมอาหารให้ด้วนะครับ" จองกุกว่าพลางสับหาไปที่รถอย่างรวดเร็วมี่เพียงคำขานที่ลอยตามลม รถเบนซ์ คันหรูสีดำเเล่นออกไปจากคฤหาส์ทีละน้อย
TBC.
Guest
