ฉันได้ย้ายมาเรียนในโรงเรียนดังในจังหวัดแห่งหนึ่ง ที่ผู้คนใฝ่ฝันอยากจะเข้ากันมากและวันนี้เป็นวันแรกของฉัน
06:30น.
“เห้อ” ฉันถอนหายใจก่อนที่จะก้าวขาเข้ามาในรั้วโรงเรียน
“ฉันต้องไปดูบอร์ดสินะว่าอยู่ห้องไหน” ฉันสบถกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินไปดูบอร์ดที่มีคนยืนมุงกันเป็นมดแตกรัง ฉันแทรกตัวเข้าไปด้วยความยากลำบากจนถึงหน้าบอร์ด
“เอ...ณัฐวี..ณัฐวี...อ้าาา!..เจอแล้วอยู่ห้อง321” ฉันรีบเดินขึ้นห้องไปเพื่อไปสำรวจห้อง ในห้องเงียบสงัดจนดูวังเวงไม่มีใครอยู่ในห้องเลยสักคนนอกจากฉัน
“นี่ฉันมาเช้าไปหรอเนี่ย”ฉันพร่ำบ่นกับตัวเองก่อนจะไปนั่งที่แถวหน้าสุดริมหน้าต่าง ก่อนจะฟุบตัวลงนอนราบกับโต๊ะ ทันใดนั้น
แอ๊ด.....
ฉันเหลือบตามองคนที่เดินเข้าประตูมา เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมากนัยตาสีดำ ผมสีดำเหยียดตรง ผิวขาวและสูงพอๆกับฉัน เธอเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าฉัน
“เอ่อ..สวัสดีฉันชื่อป่านนะ..แล้วเธอล่ะ”ฉันพูดพรางยิ้มแห้งๆด้วยความที่วางตัวไม่ถูกกับการที่เจอคนใหม่ๆ ที่พึ่งเจอกันครั้งแรก
“อ่า ฉันชื่อเอม” เอมพูดเรียบแสดงได้เห็นถึงความเย็นชาแบบที่ไม่เคยพบมาก่อน
“อื้อออ..!! เอมนั่งด้วยกันมั๊ย” ฉันรีบชิ่งพูดก่อนที่เอมจะเดินไปนั่งโต๊ะแถวกลาง เอมหันกลับมาด้วยใบหน้านิ่งเฉยก่อนจะตอบฉันว่า
“ได้สิ” เอมตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินมานั่งตรงโต๊ะที่ว่างข้างๆฉัน
เวลาล่วงโลยมาจนถึง7โมงกว่าๆ ฉันกับเอมไม่ได้คุยอะไรด้วยกันมากนักด้วยบุคคลิกของเอมที่เป็นคนนิ่งเงียบเย็นชาอยู่แล้วทำให้ฉันไม่ค่อยกล้าที่จะคุยกับเธอเท่าไหร่
ทุกๆคนเริ่มเข้ามาในห้องจนครบและในห้องก็เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังทำความรู้จักและพูดคุยกัน จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้คุยกับเอมเลย
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน
“เอมมมม ไปกินข้าวด้วยกันนะ” ฉันชวนเอมไปกินข้าว เอมหันมาสบตาฉันด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชา แต่ถึงเอมจะมองฉันอย่างงั้นฉันก็รู้สึกว่าเธอก็น่ารักดีเหมือนกัน
“เร็วๆละกันนะคนเยอะ” เอมตอบฉันด้วยประโยคสั้นๆ
จนเวลานี้เป็นเวลาที่เรากินข้าวด้วยกัน ฉันคิดว่าฉันกินข้าวคนเดียวซะอีก เอมสวยมากจริงๆ แต่เธอช่างเย็นชาซะเหลือเกิน
เวลาล่วงโลยมาถึงตอนเลิกเรียน ทุกคนในห้องกลับหมดแล้ว เหลือเพียงฉันกับเอมที่ยังคงอยู่ในห้องด้วยกัน2คน บรรยากาศช่างเงียบสงัดบวกกับความเย็นชาของเอมทำให้ฉันชวนเอมคุยเรื่อยเปื่อย
“เอมเคยมีแฟนมั้ยอ้าา” ฉันถามเอมเพื่อทำลายความเงียบ
“ของแบบนั้นฉันไม่เคยมีหรอก” เอมตอบด้วยเสียงเรียบและเย็นชา
“ก็ฉันเห็นเอมสวยก็นึกว่ามีนี่นาถ้าเอมมีแฟน แฟนเอมต้องหล่อแน่ๆ!” ฉันพูดพรางขมวดคิ้ว
“ฉันเกลียดผู้ชาย” เอมพูดเสียงเรียบและเดินมาประชิดตัวฉันที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้
“ทำไมล่—-อื้ม...” ฉันสิ้นเสียง เอมจูบฉันอย่างนุ่มนวลก่อนผลักร่างฉันให้นอนราบไปกับเก้าอี้2ตัวที่ติดกัน
ตัดจบ!!!
Guest
