มาร์ติงเกล และเพื่อนไม่สนิท

เรื่องราวบทที่ 3 ของเรื่องฝนตก สวนหย่อม และเพื่อนไม่สนิท 

ต่อจาก เสื้อผ้าเปียกชื้น และ เพื่อนไม่สนิท 

ผมยืนอยู่บนริมฟุตบาทข้างๆรถยนต์คาดิลแลคสีดำ รถคันดังกล่าวมีที่นั่งฝั่งคนขับอยู่ด้านซ้ายของตัวรถ ในตอนนี้ตัวผมกับบุคคลที่อยู่หลังพวงมาลัยจึงอยู่ห่างกันราวๆเจ็ดสิบเซนติเมตร 

   ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อมองหน้าชายที่นั่งอยู่ในรถยนต์ บุคคลที่ผมกำลังจะเปิดปากทักทาย เขาคือเจ้าของร้านกาแฟท้ายสวนหย่อมที่ผมมักจะไปเสมอในวันอาทิตย์ที่มีฝนตก สาเหตุที่ผมใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการระบุตัวตนได้ว่าเขาเป็นใครนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าผมไม่ค่อยจะรู้จักผู้คนในเป็นวงกว้างเท่าไหร่นัก ยิ่งถ้าเปรียบเทียบเขากับบรรดาผู้คนที่ผมรู้จักแล้ว