นางร้ายกับหญิงชายผู้เฝ้ามองทั้ง 6

ในตอนจบของมนุษย์ทุกคน จะกลายเป็นซากศพอันน่ารังเกียจสุดแสนจะน่าขยะแขยง 

'ไม่แปลกเสียหน่อย?... มนุษย์ทุกคนย้อมเป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ?' 

'มนุษย์มักชอบเพ้อฝัน..ถึงอนาคตที่สวยหรู' 

'เหมือนดังตอบจบของบทละครไม่ใช่หรือคะ?..ที่ทุกอย่างสวยงามดั่งปรารถนา' 

'ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง ชั่งน่าขันที่ยังคงมีความหวัง' 

'ความสิ้นหวังและความหวังในโลกใบเล็กนี้ก็ต้องมีมันอยู่ไม่ใช่หรือครับ?' 

'มันคือสัจธรรมที่ไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้..' 

พวกเราคือผู้เฝ้ามอง.. 

มองทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น 

มองทุกสิ่งที่เริ่มสูญสลาย 

มองการเริ่มต้นและการจบสิ้น 

ทุกสรรพสิ่งที่ก่อเกิดและแตกดับ 

ความวุ่นวายนำไปสู่ความขัดแย้ง  

ความขัดแย้งนำไปสู่ความแตกหัดไร้ความเชื่อใจ 

ความแตกหัดไร้ความเชื่อใจนำไปสู่การทรยศซึ่งกันและกัน 

การทรยศซึ่งกันและกันนำไปสู่การฆ่าฟันเพื่อการอยู่รอด 

และวกวนการนองเลือดไร้ที่สิ้นสุด 

พวกเราไม่มีคำพูดที่สวยหรูมาอ้างในความจริงเหล่านั้น 

เพียงเพราะพวกเราคือผู้เฝ้ามองที่ไม่มีหน้าที่จักต้องเปลี่ยนแปลงการวกวนนั้น 

ใช่แล้ว พวกเราหาใช่พระเจ้าที่เป็นอมตะไม่มีวันตาย 

หาใช่พระเจ้าที่สร้างทุกสิ่งได้ตามใจนึก 

หาใช่ผู้ที่ต้องนึกร้อนเมื่อมวลมนุษย์ลำบาล 

ขอย้ำพวกเราคือผู้เฝ้ามอง.. 

ที่ไม่จำเป็นต้องนึกร้อนในสิ่งที่มนุษย์จักต้องเจอ.. 

คืนวันผ่านพ้นพวกเราเฝ้ามองมนุษย์อย่างไร้ความรู้สึก 

จนไปต้องตาเด็กสาวคนหนึ่ง แม้นจะงดงามแต่กลับร้ายกาจ 

แม้นจะยิ้มแย้มแต่คิดฆ่าฟัน 

แม้นจะไร้พลังแต่กับดิ้นรน 

แม้นจะต้ำต้อยและถูกเหยียด​ย้ำแต่กับไม่แยแส 

แม้นจะรักชายหนุ่มสุดใจแต่กับถูกฆ่าและตายอย่างน่าเวทนา 

พวกเราไม่คิดจะส่งสารแต่กับยิ้มเยาะและสนุกสนานเด็กสาวที่เหมือนกันแต่กลับได้ดีกว่า 

หากเปลี่ยนแปลงล่ะ? 

หากเด็กสาวคนนั้นไม่ตายและมายิ้มแย้มให้ชายหนุ่มอีกครั้ง 

เพียงเด็กสาวต่อหน้าชายหนุ่มนั้น 

ไร้ความรู้สึกรักและหวังครอบครอง 

มันคงจะเป็นละครเวทีที่น่าสนุกไม่น้อย 

จริงไหม:)