“ เชฟ...พี่อยากหาน้ำเย็นๆกินอ่ะ มีร้านแถวนี้แนะนำไหม? “ ผมเอ่ยปากถามน้องชายหลังจากที่พวกเราสองคนซ้อมบาสเก็ตบอลที่มหา'ลัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ มีดิไอ้พี่เชร ผมขอแนะนำร้านของน้องรหัสผมเลยคร้าบบบ”
หลังจากที่ผมกับเชฟพากันเดินมาจากมหา'ลัยได้สักพักใหญ่ กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่ว่าเวลาก็ล่วงเลยตกเย็นเสียก่อน ด้วยความที่ท้องฟ้านั้นมืดสนิททำให้หน้าร้านถูกประดับประดาโดดเด่นไปด้วยดวงไฟหลอดเล็กๆส่องแสงสีส้มอ่อนๆออกมา ตัวร้านถูกสร้างขึ้นมาจากไม้ทั้งหมดพอมองเข้าไปในร้านก็มีการตกแต่งสไตล์วินเทจ มีนาฬิกาเก่าๆบ้าง มีของเล่นเก่าบ้าง มีตู้เก่าๆบ้าง ดูๆไปแล้วบรรยากาศชวนย้อนยุคอยู่ไม่น้อย “ อ่ะ พี่เชรนี่เมนู”
เชฟหยิบเมนูที่ถูกจัดวางไว้อยู่หน้าร้านนำมาให้ผม เราสองคนพี่น้องเดินไปหาที่นั่งดีๆที่อยู่นอกร้านซึ่งตกเย็นขนาดนี้แล้วคงจะมีดาวให้ดูสักดวงสองดวล่ะมั้ง?....
“ จะรับอะไรดีคะ อ้าว! สวัสดีค่ะพี่เชฟ” หลังจากที่บุคคลนิรนามเห็นไอ้เชฟก็รีบยกมือไหว้ทันที ว่าแต่...ใครวะ?
“ สวัสดีค่ะน้องชาไทย^^ เอ่อ...คนนี้เป็นพี่ชายของพี่เองชื่อเชรน่ะ”
“สวัสดีค่ะพี่เชร” คนที่ชื่อชาไทยยกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม ส่วนตัวผมก็รับไหว้ไปตามมารยาท หลังจากที่พวกผมทั้งสองสั่งน้ำเสร็จก็พากันนั่งรอ คุยนั่นนี่ตามประสาพี่ชายน้องชายทั่วๆไป...
จู่ๆสายตาของผมก็ดันไปสดุดเข้ากับคนๆหนึ่งที่อยู่ข้างในร้าน เจ้าของเรือนร่างเล็กๆกำลังทำงานอย่างขมักเขม่นโดยไม่สนใจอย่างอื่นเลยนอกซะจากเครื่องปั่นที่อยู่ตรงหน้าของเขา หยดเหงื่อไหลลงอาบแก้มสีขาวนวลอย่างช้าๆและไล่ลงมายันถึงตนคอ ผมเผลอมองเขาจนตาไม่กระพริบเลยแม้แต่น้อยจนน้องชายผมเห็นท่าไม่ดีจึงนำมือมาปัดๆตรงหน้าผม “ พี่เชร...พี่เชร...ไอ้พี่เชร!”
“ ห๊ะ!...ม มีอะไร?” ผมหันมาหาไอ้เชฟทันที
“ พี่มึงมองไรอ่ะ?” มันหันไปมองด้านในร้านเหมือนผม
“เชฟ...คนที่กำลังชงชานั่นใครอ่ะ” ผมชี้ไปยังเจ้าของเรือนร่างเล็กๆ
“ อ่อ! คนนั้นเป็นเจ้าของร้านคนใหม่น่ะ ชื่อ’หลง’ ”
“โคตรน่ารักเลย...”
“ หา!?”
Guest
