วุ่นวาย(ใจ)นายนักธุรกิจ

สำหรับพวกคุณ 'คำขอโทษ' คืออะไร??? มันเป็นคำพูดที่สื่อถึงการแสดงความเสียใจ เมื่อเราได้กระทำผิดต่อบุคคลอื่นโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แล้ว 'ความสุข'ล่ะ คุณว่ามันหมายถึงอะไร?? มันคือการที่ได้ทำในสิ่งที่เราต้องการ สิ่งที่เราชอบ สำหรับผม...คำ 2 คำนี้ ผมคิดว่ามันมีความหมายที่ดี มันไม่ควรที่จะพูดไปมั่วๆถ้าคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ เอาล่ะครับ ผมจะเล่าเรื่องในอดีตของผมให้ฟัง ผมน่ะ ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ 2 คน ตั้งแต่จำความได้ ผมอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ผมจำได้ว่าแม่เคยสอนผมทำเค้กในวันคริสมาสต์ ตอนอายุ 10 ปี นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำเค้กจริงๆหลังจากที่เคยขอแม่หลายรอบ ผมจำได้ว่าผมยิ้มกว้าง มากๆเลยล่ะ อ้อ...แม่ผมเปิดร้านเค้กด้วยนะครับแล้วก็ขายพวกกาแฟด้วย อยู่หน้าปากซอยของหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่เนี่ยแหละ แม่ชอบพาผมออกไปทำงานด้วยตอนเด็กๆ มีบ้างที่แม่ให้ผมเอาเงินทอนออกไปให้ลูกค้าแทน เพราะไม่มีคนว่าง พอผมโตขึ้นก็เริ่มออกไปช่วยงานเยอะขึ้น เสิร์ฟบ้าง ถูพื้นบ้าง เช็ดโต๊ะบ้าง พนักงานของแม่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกนักศึกษาในมหาลัยนั่นแหละครับ เพราะหมู่บ้านที่ผมอยู่มันไม่ไกลจากมหาลัย แถมตอนพักเที่ยง หรือตอนเย็นก็จะมีนักศึกษาเข้ามาซื้อทั้งกาแฟแล้วก็เค้ก แต่ความสุขมันก็มักจะผ่านไปไวเกินกว่าที่เราจะคาดถึงอีกนะ.....เมื่อคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมได้จากไป....

ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อนหน้า

-พักเที่ยง-

"ผมไม่ยอมหรอกนะ!!เด็กคนนี้มันมาทำร้ายลูกผมได้ยังไงกัน!!คุณต้องเอาเด็กคนนี้ออกไปจากโรงเรียนนี้ เพื่อเป็นตัวอย่างไม่ให้เด็กคนอื่นทำตาม แล้วก็ต้องรับผิดชอบแผลบนหน้าลูกผมด้วย!!" มีเด็กนักเรียนผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องปกครองในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง โดยที่ไม่รู้ว่าตนทำผิดอะไรถึงได้มานั่งอยู่ข้างในนี้ ใช่ครับ ผมเอง

"นายทำร้ายเขาจริงหรือเปล่า นาย 'นิรภัทร' " ผมจะต้องตอบเขาอีกกี่ครั้งกันว่าผมไม่ได้ทำ แถมไม่รู้เรื่องด้วยเลยว่าเพื่อนเขาไปมีเรื่องกับใคร พอดีตอนนั้นเขาไปเข้าห้องน้ำแล้วเจอเพื่อนตัวเองเดินมาจากทางหลังตึกก็เลยเข้าไปช่วยพยุง แต่เพื่อนที่ไม่ชอบผมเขามาเห็นพอดีก็เลยคิดว่าผมเป็นคนทำ เรื่องมันเลยเป็นแบบนี้แหละครับ

"ผมไม่ได้ทำครับอาจารย์" ผมตอบออกไปด้วยคำเดิมตลอด

"ถ้าแกไม่ได้ทำ แล้วใครมันจะทำ ห่ะ!! ฉันก็ว่าแล้วเชียว..ว่าแกต้องเป็นเด็กไม่ดี ฉันน่าจะห้ามลูกชายฉันไม่ให้คบแกเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก...เด็กที่ไม่มีพ่อสั่งสอนแบบแกน่ะ..มันเป็นเด็กขาดความอบอุ่น" นี่หรอคือคำพูดของคนที่เป็นพ่อแม่คน นี่หรอคำพูดของคนที่เขาเคารพมาตลอด

"ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อนนะครับ อย่าเพิ่งใช้อารมณ์กันเลยนะครับ" อาจารย์ห้องปกครองพยายามห้ามปราม

"ผมยืนยันคำเดิมครับว่าผมไม่ได้ทำร้ายเขา" ไม่ว่าผมจะพูดยังไงทางฝ่ายนั้นเขาก็ไม่ยอม ก็เลยเป็นผมที่ต้องยอมรับผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิดเดียว อย่างน้อยก็แค่ได้ล้างห้องน้ำหรือไม่ก็เก็บขยะรอบโรงเรียน ผมไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้

-หลังเลิกเรียน-

ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วครับ ผมกำลังเก็บของเพื่อกลับบ้าน ครืด~~

"ขอคุยด้วยหน่อยสิ" 'เฟล' คือชื่อของคนที่พ่อแม่ของเขาว่าผมเมื่อตอนพักเที่ยงนั่นแหละครับ เขาเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ทางฝั่งขวาของผมออกแล้วเขาก็นั่งลง ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

"วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้นายต้องโดนด่าอ่ะ แล้วต่อไปนี้เราก็ทำเหมือนเราไม่รู้จักกันนะ" พอพูดจบเขาก็เดินออกไปทันที ถึงเขาจะพูดว่าขอโทษแต่สายตามันไม่ใช่แบบนั้นเลยซักนิด มันเป็นสายตาที่ดูถูกดูแคลน สายตาที่ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อน หรือเป็นเพราะผมที่ไว้ใจมากเกินไป

-กลับบ้าน-

"กลับมาแล้วครับแม่..." นี่เป็นกิจวัตรประจำวันที่ผมทำประจำตั้งแต่ที่ผมเริ่มไปโรงเรียนเอง

"กลับมาแล้วหรอปลา...แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว มากินข้าวกันลูก" แม่ผมก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละบอกว่าไม่ต้องทำก็ไม่เคยเชื่อผมเลย "ค๊าบบบบ...แม่อ่ะ ไม่เคยฟังปลาเลย" ก็ได้แต่ทำหน้ามุ่ยใส่นั่นแหละครับ ใครจะกล้ากันหล่ะครับ แม่เชียวนะ หลังจากนั้นพวกเราก็กินข้าวเย็นกัน เสร็จแล้วแม่ก็ไล่ผมขึ้นไปอาบน้ำทำการบ้าน อาจารย์กลัวผมไม่รู้หรอครับว่าอาจารย์มีความรู้เยอะขนาดไหน สั่งงานไม่เกรงใจลูกศิษย์อย่างพวกเราเล้ยยยยย ก็ได้แต่บ่นนั่นแหละครับ แต่มือนี่จดๆๆๆๆ จดแล้วจดอีก เฮ้อ~~

-กลางดึก-

ขณะที่ผมกำลังงัวเงีย ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่หน้าบ้าน

' กูบอกแล้วไงว่ากูจะเลิก'

'กูไม่ให้เลิก แล้วถ้ามึงไปจากกู กูจะฆ่ามึงทิ้ง!!!' ผมได้ยินเพราะมันเงียบมาก แล้วผมก็เดินลงมาข้างล่างอย่างงัวเงียเพื่อมากินน้ำ ผมเลือกที่จะไม่สนใจ เสียงเอะอะโวยวายนั้น

"อ้าว!! 'ปลา' ยังไม่นอนอีกหรอลูก"

"นอนไปแล้วครับแม่..แต่พอดีหิวน้ำน่ะครับก็เลยลงมากิน" ผมบอกกับแม่ไป

"แล้วแม่ละครับลงมาข้างล่างทำไมหรอครับ"

"พอดีแม่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายน่ะ ก็เลยลงมาดู" ว่าจบแม่ก็เดินไปแง้มประตูออกไปดูเหตุการณ์ แต่ความโชคร้ายก็เกิดขึ้น...เมื่อมีลูกกระสุนซึ่งไม่รู้ว่ามาจากทิศทางไหน มันโดนทางด้านซ้ายของตัวแม่

"แม่!!!!แม่!!! ช่วยด้วยครับ!!ช่วยด้วยแม่ถูกยิง!!! ฮึก ฮึก แม่...อย่าเป็นอะไรนะครับ ฮึก ฮึก แม่...."

"เป็นอะไรปลา น้าได้ยินเสียงตะโกน"

"น้าทศ..ฮึก ช่วยแม่ด้วย..แม่โดนยิง" พอผมพูดจบเท่านั้นแหละน้าทศก็รีบไปเอารถออกแล้วชาวบ้านที่ได้ยิน ก็เข้ามาอุ้มแม่ขึ้นรถน้ายศไปโรงพยาบาลทันที ผมก็รีบขึ้นรถตามทันที เมื่อมาถึงโรงพยาบาลก็มีรถเข็นมารอรับเพราะน้าสาภรรยาของน้ายศโทรฯมาแจ้งไว้แล้ว ตอนที่แม่เข้าห้องฉุกเฉินผมพาวนาขอให้แม่ปลอดภัย แต่ทำไม...คำขอของผม...ถึงเป็นไปไม่ได้กันล่ะ

-วันต่อมา-

"กินข้าวบ้างเถอะนะปลาลูก หนูจะได้มีแรง" น้าสาเอ่ยบอกผม แต่ผมไม่อยากกินอะไรตอนนี้ ผมตอบกลับไปได้เพียงแค่ว่าผมไม่หิว ป้าสาก็ไม่ได้ตื๊ออะไรอีก เพราะแกเข้าใจว่าผมเสียใจขนาดไหนที่ต้องเสียแม่ไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ผมก็ได้แต่นั่งร้องไห้...เท่านั้น ตำรวจจับคนร้ายได้แล้วเป็นผู้ชายที่ทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นแหละครับ คนร้ายบอกว่าเพราะผู้หญิงหนีออกจากบ้านก็เลยมาตามกลับ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอม ก็เลยยิงปืนขู่แต่เขาไม่คิดว่าจะมีคนเปิดประตูออกมา และที่ไม่ได้ยินเสียงปืนเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นมีที่เก็บเสียงปืน ไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษหลุดออกจากปากของคนร้ายเลย เขาบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้โดนแม่ผมแต่เพราะแม่ผมเปิดประตูออกมาดูเอง ชาวบ้านที่อยู่ข้างๆกันก็ช่วยผมเรื่องดำเนินคดี ผมเคยบอกไปแล้วว่าไม่เป็นไรผมเกรงใจ แต่ว่า เพราะทุกคนให้เหตุผลว่า แม่เคยช่วยพวกเขาไว้ตั้งมากมาย เรื่องแค่นี้พวกเขาก็อยากช่วยเต็มที่เพราะมีหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็เลยเป็นพยานอย่างดี ตอนแรกคนร้ายจะสู้คดีแต่เป็นเพราะมีพยานที่เห็นเหตุการเยอะแล้วก็จากกล้องวงจรปิดอีก ศาลก็เลยตัดสินให้เขาติดคุกไปหลายปีและให้เสียค่าชดเชยให้แก่ผมเป็นจำนวนเงิน 700,000 บาท อีก 2 วันก็ต้องเผาศพแม่แล้ว ผมยังไม่พร้อมเลย ผมได้แต่นั่งปล่อยน้ำตาให้มันค่อยๆไหลลงมา ผมจะคิดถึงแม่ตลอดไปนะครับ...ผมสัญญาว่าผมจะเข้มแข็งให้ได้

===เพิ่งหัดแต่งน้า ติชมกันได้จ้า===