รักในรอยมาร

ภาคินัย ผู้ชายเย็นชาที่โอบอุ้มความแค้นไว้กับตัว 

ถึงจะมีใจ... แต่ด้วยที่เธอเป็นลูกสาวของนังมารร้าย

คนที่ทำให้ครอบครัวเขาพังไม่เป็นท่า

ไม่มีวันที่เขาจะมอบหัวใจให้...

รติรส ที่หลงไปรับผู้ชายใจร้ายแบบนั้น

จึงได้แต่แหงนหน้ารับผลกรรมและโชคชะตาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

“ฟานเป็นได้แค่นั้นใช่ไหมคะ ไม่มากไปกว่าผู้หญิงที่คุณเคยนอนด้วย...แค่ผู้หญิงต่ำๆ ในสายตาคุณ” สะอื้นไห้ เต็มไปด้วยความเจ็บ เจ็บที่ในอก ปวด...ปวดที่ใจ

“เอาล่ะ จากนี้ไปคุณจะไม่ต้องกังวล ฉันกับลูกจะไม่...มากวนใจ

คุณอีก เราสองคนจะไปอยู่ที่อื่น ไปให้พ้นจากสายตาคุณโดยที่คุณไม่ต้องมาเอ่ยปากไล่ จะไปให้ห่าง หน้าก็จะไม่โผล่มาให้เห็น” รติรสแผดเสียงดังลั่นอย่างสะเทือนอารมณ์ ทั้งๆ ที่ตลอดชีวิตไม่เคยสักครั้งที่จะตะโกนใส่หน้าใคร

“ใครบอกว่าให้เธอไปได้ ฉันสั่งแล้วหรือไง ถ้าไม่ก็อย่าหวังว่าจะไปได้เลย” แม้จะรู้ว่าตัวผิด แต่ก็ไม่อาจยอมเสียหน้าต่อบุคคลที่สาม และตะคอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าใคร

“คุณนี่นะเป็นคนแบบไหนกันแน่ ปากก็บอกเกลียดนักเกลียดหนา แต่ทำไมไม่ปล่อยฉันเสียที จะมาอยู่ด้วยกันให้เซ็งหน้ากันทำไม ลูก...คุณก็ไม่ได้เต็มใจรับแกตั้งแต่ต้น แต่พอมาทีนี้ก็จะมาทำว่ารัก เด็กที่คุณบอกว่ามันเกิดมาเพราะความร่านของฉันน่ะ คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ใช่ลูกของไอ้ผู้ชายห่วยๆ ข้างถนน ฉันจะไม่ขอทนอยู่กับคนอย่างคุณอีกแม้แต่สักนาที!”