“รักไม่ล้ำลึกจึงไม่รู้รัก เมื่อไม่รู้รักจึงไม่เจ็บปวด”
ไม่รู้เหมือนกันว่าใครกล่าวไว้ แต่มันก็จริงแหละ…
.
‘เมื่อไม่รู้รักจึงไม่เจ็บปวด…’
: พอเถอะซัน อย่ามาทำลายความรักครั้งใหม่ของพี่เลย
‘เขา’ ผู้ที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันไปถึงจุด ‘นักเขียนอัจฉริยะ’ กลับทิ้งฉันไปอย่างไม่ใยดี
เป็นเพราะอะไรกันนะ? ฉันถามตัวเองอยู่ในพันครั้ง เป็นเพราะฉันสนใจเขาไม่มากพอ เป็นเพราะฉันไม่มีเวลาให้เขา เป็นเพราะฉันรักเขาน้อยเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะเพื่อนรักของฉัน….
: ขอร้องล่ะซัน ฉันแอบรักพี่เขามานานแล้ว ขอให้ฉันมีความสุขกับพี่เขาเถอะนะ
มันน่าตลกสิ้นดีที่เพื่อนรักคุกเข่าขอแฟนของฉันอย่างน่าสงสาร ฉันควรทำอย่างไรดีนะ? ควรจะจัดการตบสั่งสอนให้นอนหยดน้ำข้าวต้นไปเลย หรือจะส่งเสริมความสุขของเขาทั้งคู่ดี?
หลายคนบอกว่า ‘เราจะเห็นคุณค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็ต่อเมื่อเราได้เสียสิ่งนั้นไปแล้ว’
ก็จริงแหละ เมื่อมีเขา ฉันมีทุกอย่าง เขามาพร้อมกับแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายรักของฉัน และเมื่อเขาไป เขาก็เอาความสามารถในการเขียนนิยายรักของฉันไปด้วย นักเขียนที่ไม่สามารถเขียนงานได้งั้นหรอ? ตลกสิ้นดี…
ด้วยเหตุผลบางประการ ทำให้ฉันต้องเริ่มต้นเขียนนิยายรักของฉันอีกครั้ง! ทำอย่างไรดี? ใครสามารถช่วยฉันได้บ้าง
'เขา' คุณหมอผู้สร้างปฏิหารให้กับชีวิตคนไข้ที่หมดหวัง ผู้ครอบครองฉายา 'คุณหมอน้ำแข็ง' ทายาทแห่งโรงพยาบาลอินซอง โรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี ซึ่งได้รับหน้าที่จากคุณแม่บังเกิดเกล้าให้ดูแลเด็กอย่างฉัน เขาจะช่วยต่อความหวังให้กับฉันได้ไหมนะ...
: พี่หมอขา ช่วยหนูหน่อย..
: ฉันเป็นหมอผ่าตัด ไม่ใช่จิตแพทย์
: ฮื่ออออ
และแล้วนิยายรักครั้งใหม่ของฉันก็เริ่มต้นขึ้น ณ ต่างแดน เอาอย่างนี้ดีไหม? เขียนเกี่ยวกับ นักเขียนนิยายรักผู้หมดไฟกับคุณหมอน้ำแข็งวัย 32 ปี อ่า…. ความรักต่างวัยของเขาทั้งคู่จะเป็นอย่างไรกันนะ?
: พี่หมอขา หนูเจ็บ
: อดทน...
: พี่หมอ.. เลือด
: หลับตา...
: ฮื่ออออ
เขาจะช่วยให้นิยายรักของฉันสมบูรณ์แบบรึเปล่านะ?
: ทำไมถึงเขียนนิยายรักไม่ได้ล่ะ
: ตอนหนูเริ่มเขียน หนูมักจะคำนึงถึงตอนจบเสมอ..
: แล้วเรื่องนี้ล่ะ ตอนจบมันจะเป็นยังไง
: ไม่รู้สิคะ หนูก็กลัวอยู่เหมือนกัน
: ไม่ต้องกลัวหรอก…. เชื่อพี่…
ตอนจบของเรื่องนี้มันจะเป็นแบบไหน ฉันผู้เขียนก็ไม่อาจรู้ได้… ทำได้เพียงปล่อยให้มันเป็นไปตามแบบที่มันควรจะเป็น แล้วคุณล่ะ คิดว่านิยายรักเรื่องนี้จะจบลงแบบไหน....
: พี่หมอจะปล่อยให้หนูตายจริงๆหรอคะ?
: ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์…
: งั้นพี่ก็อยู่กับจรรยาบรรณของพี่ไปเถอะ...
Guest
