เรื่องบังเอิญไม่มีจริง
บทนำ
“แฟ!” เสียงใครสักคนตะโกนมา ทำให้ผมและผองเพื่อนต้องหยุดมองไปทางต้นเสียง
ผู้หญิงคนนึงที่ผมคุ้นหน้ากำลังวิ่งมาทางนี้ ถ้าจำไม่ผิดเธอคนนี้เรียนอยู่รัฐศาสตร์
“บังเอิญจังเลยที่เจอพวกมึงตอนนี้!”
“ว่าไงแพรว” ไอ้แฟถาม
“กำลังจะไปไหนกันอะ” แพวถามกลับพลางยืนหอบอยู่ใกล้ ๆ
“กำลังจะกลับซุ้ม มีไรเปล่า?”
“ฝากเด็กหน่อยดิ พอดีกูต้องไปทำเรื่องยืมอาคารใช้รับน้อง ตอนนี้จะไม่ทันแล้ว”
“อ่าว!” ไอ้เก้าเริ่มเกาหัว
“แพรว มึงแบ่งงานให้คนอื่นทำบ้าง ไม่ใช่รับ ๆ มาทำคนเดียว เหนื่อยตายห่า” ไอ้ก้องบอก
“ก็แบ่งแล้ว แต่วันนี้เพื่อนไม่สบาย หนังสือยืมห้องอยู่กับมัน กูต้องรีบไปเอา” แพรวอธิบาย
“เออ ๆ แค่ฝากเด็กไว้เฉย ๆ หรอ?” ไอ้แฟหันไปรับปาก
“พาน้องไปกองพัฒฯ หน่อย น้องมีธุระที่กองพัฒฯ”
“เออ ๆ ขับรถดี ๆ ล่ะมึง” พูดจบแพรวก็รีบขอบคุณแล้ววิ่งออกไป
“มึงพาน้องไปหน่อยละกัน พวกกูต้องไปประชุมกับรุ่นพี่ต่อ” ไอ้แฟหันมาบอกผม
“หะ?”
“เป็นว๊ากก็งี้แหละ งานยุ่งวุ่นวาย กูฝากหน่อยนะ น้องไปกับพี่คนนี้เลยนะครับ” ไม่พูดเปล่า ไอ้แฟยังหันไปบอกกับน้องผู้ชายที่แพรวพามาทิ้งไว้
“จริง ๆ พี่บอกทางผมก็ได้นะครับ ถ้าพี่ไม่ว่าง” ผมมองหน้าน้องที่กำลังยืนก้มหน้าให้พวกเรา
พวกเราเงียบกันไปพลางกับมองหน้ากันไปมา
“เดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้น้อง” สุดท้ายผมจึงตัดสินใจพูดออกไป
“ว่าแล้วต้องใจอ่อน” ไอ้ก้องพูด
“ไม่รอดหรอก” ไอ้เก้าเสริมบ้าง
“รีบไปประชุมเลยไอ้สัด” ผมหันไปด่าเพื่อน แล้วก็หันไปยิ้มให้น้องอย่างเป็นมิตร “ตามมาเลยน้อง”
“ไปทำอะไรที่กองพัฒฯ หรอน้อง?” ผมถามน้องในขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปยังที่หมาย
“ไปติดต่อเรื่องค่าเทอมครับ”
“ยังไงอะ?”
“พอดีผมผ่อนผันค่าเทอมไว้ครับ ตอนรายงานตัวไม่มีตังมาจ่าย”
“เอ้า! แล้วตอนนี้มีรึยัง”
“มีแล้วครับ พอดีแม่เพิ่งโอนมาให้” น้องพูดพลางกับตบกระเป๋ากางเกงให้ผมดู
“อ่อ ดีแล้ว”
“ว่าแต่พี่ล่ะครับ”
“พี่ ทำไมเหรอ ?” ผมขมวดคิ้วแล้วมองหน้าน้องอย่างสงสัย
“ดีกับแฟนหรือยังครับ ?”
“หะ ?”
“ใช่พี่มั้ยที่ทะเลาะกับแฟนเมื่อวานที่ร้านของหวาน” คนตรงหน้าถามผมด้วยสีหน้าสงสัย
“รู้ได้ไงวะ?”
“ผมนั่งโต๊ะใกล้ ๆ”
“หืม”
ไอ้เด็กข้าง ๆ ยิ้มให้ผมด้วยสีหน้าที่ผมเดาอารมณ์ไม่ถูก
“รู้สึกว่าชักจะกวนตีนแปลก ๆ” ว่าแล้วผมก็ชี้นี้ไปที่กองพัฒฯ ให้มันดู “กองพัฒฯ อยู่ตรงนั้น เดินไปเองก็แล้วกัน”
“เอ้าพี่! ทำไมพี่มาทิ้งผมกลางทางแบบนี้ล่ะครับ”
“ไม่รู้ล่ะ กูเริ่มรู้สึกว่ามึงไม่ได้มาดี” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาทันที
“มะกี้พี่ยังพูดกับผมดี ๆ อยู่เลย ทำไมตอนนี้ขึ้นกูมึงล่ะครับ”
“เดินไปเองละกันนะ” ผมไม่ฟังอะไร แล้วพยายามที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น
“เดี๋ยวก่อนสิครับพี่” ว่าแล้วไอ้เด็กรัฐศาสตร์ก็คว้ามือผมเอาไว้
“ปล่อยกูนะ”
“พี่ก็อย่าหนีดิ”
“ก็มึงกวนตีนกู”
“อะ ๆ ผมขอโทษ” ว่าแล้วมันก็ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ
เราสองคนเดินเงียบ ๆ ด้วยกันไปเรื่อย ๆ ถ้าไม่นับว่าตอนนี้ทั้งมอกำลังร้องเพลงสันทนาการกัน ผมว่าเราสองคนอาจจะได้ยินเสียงถอนหายใจของกันก็ได้นะ
“ผมชื่อภีมนะ” อยู่ ๆ คนข้าง ๆ ก็พูดขึ้น
“อือ”
“แล้วพี่ชื่อไรครับ”
“กูต้องบอกมึงด้วยหรอ?”
“ไม่บอกก็ได้ครับ”
ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่คนข้าง ๆ พูดเท่าไหร่ ในใจก็คิดแต่ว่า ส่งมันเสร็จก็จะได้กลับสักที
“จริง ๆ เมื่อวานผมไปใช้สิทธิ์กินฟรี ผมเพิ่งสะสมตราปั๊มครบ แต่ไปเจอฉากที่พี่ทะเลาะกันพอดี” อยู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมาต่อ
“บังเอิญดีเนาะ” ผมตอบมันไปแค่นี้ โดยไม่ได้สนใจว่ามันจะพูดอะไรต่อ
เราสองคนเดินมาถึงกองพัฒฯ พอดี ไอ้ภีมจึงรีบยกมือไหว้ผมอย่างไม่รีรอ
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับพี่”
“เออ ไม่เป็นไร”
“พี่ครับ”
“อะไรอีก?”
“พี่เคยได้ยินมั้ยว่า…” ไอ้ภีมหยุดพูดแล้วยิ้มแบบเดิมให้ผม
“ว่า?”
“เรื่องบังเอิญไม่มีจริง”
Guest
