รอยนาคา

คำนำ:ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาจะดูหมิ่นหรือลบลู่ในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ ไม่ว่าจะศาสนาหรือพญานาค หรืออื่นๆเนื้อหาถูกแต่งขึ้นทั้งหมด และเพียงแต่จะให้มองเห็นถึงรักแท้ของพญานาคเท่านั้น ถ้าทำผิดประการใดก็ขออภัยมานะที่นี่ด้วยครับ

บทนำ

งานแสดงภาพวาดปี2562

"ตามตำนานนานมาแล้ว มนุษย์ต่างกล่าวขานและเคารพพญานาค...พญานาคเป็นสัตว์ในตำนานที่ยังไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามีอยู่จริงหรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้นผู้คนก็ต่างเชื่อเรื่องของพญานาคและถือว่าเป็นผู้ที่แสดงสัญลักษณ์ถึงความอุดมสมบูรณ์พญานาคกว่ากันว่ามีทั้งหมด4ตระกูลใหญ่ได้แก่

ตระกูลวิรูปักษ์ พญานาคตระกูลสีทองตระกูลเอราปถ พญานาคตระกูลสีเขียวตระกูลฉัพพยาปุตตะ พญานาคตระกูลสีรุ้งตระกูลกัณหาโคตมะ พญานาคตระกูลสีดำ

ซึ่งมีความเชื่อมาแต่โบราณ ว่า นานมาแล้วมีพญานาคตระกูลสีรุ้งสองตนเป็นคู่รักกันครองรักกันมานานหลายรอยปี พญานาคสีแดงราวกับเลือด มีนามว่า นาวามนตรนาคราช ซึ่งเป็นหลานของพญาอนันตนาคราช พญานาคตระกูลสีทอง ผู้ปกครองมหาสมุทร และพญานาคอีกตนนามว่า วารีฤดี เป็นคู่ครอง ของพญานาวา เป็นพญานาคเพศเมีย ที่สง่างาม ราวกับเทพธิดาไม่ว่าจะมนุษย์เทพหรือครุฑก็ต่างหลงไหลในความงามของนาง เมื่อความงานความนาง ประกาศไปทั่วจนถึงหูของพญาวัชรครุฑ ผู้เป็นใหญ่กว่าครุฑทั้งปวง เมื่อพญาครุฑได้ยินข่าวความงามของนางวารีฤดี จึงตามไปที่น้ำตกในป่าลึกที่นางวารีฤดีเล่นน้ำบ่อยๆ พญาครุฑแปลงร่างกายเป็นกวางสีทอง อยู่ข้างๆลำธาร เมื่อเห็นความงามของนาง พญาครุฑพึ่งพอใจนักจึงอยากให้นางมาเป็นพระมเหสีของตน จึงเปลี่ยนร่างเป็นครุฑบินลงไปจับนางวารีฤดีมา เสียงกรีดร้องดังลั่นสนั่นทั่วป่า พญานาคนาวารีบโผล่ขึ้นพ้นน้ำแล้วเห็นคนรักของตนถูกครุฑจับไป จึงรีบโฉบขึ้นไปกัดขาของครุฑยักษ์ จนพญาครุฑยักษ์ ปล่อยนางวารีฤดี ลงไป พญาครุฑโกรธแค้นจริง จิกกัดพญานาวา จนเกิดแผลเต็มไปหมด จนกระทั่งนางวารีฤดีเห็นท่าไม่ดี จึงแปรงร่างกายเป็นพญานาคสีขาวขึ้นไปกัดจนพญาครุฑ เกิดความโมโหจึงกัดจนเลือดกระอักออกปากของนางรารีฤดี กรงเล็บฉีกร่างกายเป็นแผลกว้าง แล้วปล่อยให้นางร่วงล่นลงน้ำตก พญาครุฑมองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แล้วพูดว่า

"ข้าคิดว่าจะเอาเจ้าไปเป็นมเหสีแต่เจ้ากลับทำร้ายข้าเยี่ยงนี้ก็จงตายเสียเถิดนังนาคชั้นต่ำ" จากนั้นพญาครุฑก็บินจากไป

พญานาวา รีบเข้าไปหาร่างของวารีที่นอนอยู่จมกองเลือดอยู่บนโขดหิน

"เจ้าอย่าตายหนา ดวงใจข้า"

"ท่านพี่ ข้าคงหมดบุญวาสนาแล้ว อึก ข้าจักขอเกิดเป็นเป็นมนุษย์ และข้าจักไม่ขอเกิดเป็นนาคอีกต่อไป"

"ไม่นะ วารีฤดี"

"เพราะถ้าข้าเกิดเป็นนาคอีก ข้าจักหาทนได้ไม่ที่จักต้องจำเรื่องเราได้ ข้าคงจักเศร้ามิใช่น้อย ที่ให้ท่านต้องอยู่เดียวดายนานนักหนา ข..ข้า...อึก..ข้าจักต้องไปแล้วหนา"

"ไม่ อย่าจากข้าไป อยู่กับข้าก่อน!"

จากนั้นร่างกายของนางก็กลับมาเป็นนาคเช่นเดิมแล้วกลายเป็นฝุ่นแล้วหายไปต่อหน้าต่อตาของพญานาวา"

"โฮ้...เศร้าจังเลย...สงสารคุณพญานาคที่ชื่อนาวาน่าสงสารจังเลยนะครับ

"มันเป็นเรื่องเล่าที่มีมานาน คนวาดเขาเลยถ่ายทอดออกมาเป็นภาพนี้นะครับ"

"ขอบคุณมากที่ช่วยแนะนำนะครับคุณไกด์"

"ยินดีครับ"

"อยากจะเห็นหน้าของคนวาดรูปนี้จังเลยนะครับ"

"พูดถึงก็มาพอดีเลยครับ"

เขาเป็นผู้ชายตัวสูง ผมสีดำสนิทชุดสีแดง ใบหน้าที่ดูดุ แต่แฝงไปด้วยความเศร้าและความคิดถึง

"อ่ะรูปของคุณดีมากเลยครับ ผมชอบมากเรื่องเล่าก็ดี"

"ขอบคุณมากเลยครับ ดีใจจังที่คุณชอบ ผมนาวา คุณ???"

"ผมชื่อ นที ครับเป็นนักศึกษาน่ะครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักกันนะครับคุณนที"

"เช่นกันครับ"

"ที!!!กลับได้แล้วโว้ย"

"อ่ะผมคงต้องกลับแล้วไปก่อนนะ บายครับคุณนาวา"

"บายครับ"

"ท่านนาวาท่านจะทำยังไงต่อครับ"

"ข้ารอมานานนักนับเป็นพันๆปี ต่อให้เขาจักไม่ใช่รูปเดิทแต่ข้ารักเขาเช่นเดิม ข้าจักพาเขากลับไปให้จงได้ ข้าคิดถึงเข้าเหลือเกิน วารีฤดี"

#:นาวามนตรนาคราช อ่านว่า นา วา มน ตะ นาก คะ ราช

#โปรดติดตามตอนต่อไป