FicHow Much? รักนี้คิดเท่าไหร่

#บทนำ

@ผับ

นที : ยืนรอเพื่อนเข้าห้องน้ำ

?? : เดินมา “เท่าไหร่?”

นที : มองงง “อะไรเท่าไหร่?”

?? : “ค่าตัวเธออะ ขายเท่าไหร่?”

นที : เบิกตากว้าง โมโห “กูมายืนรอเพื่อน ไม่ได้มาขายตัวโว้ย!”

?? : “จริงเหรอ?”

นที : โกรธ กำหมัดแน่น “ก็เออสิวะ มึงคิดว่าทุกคนบนโลกนี้ขายตัวกันหมดรึไง (-*-)”

?? : “แต่ฉันสนใจเธอจริงๆ นะ ไม่ขายจริงอะ?”

นที : “ไอ้สัสนี่! กูบอกว่าไม่ได้ขายไง รึมึงอยากเจอตีนกูห๊ะ!?” กระชากคอเสื้อ

?? : “โว้วๆ ใจเย็นๆ ไม่ขายก็ไม่ขาย” ยกมือยอมแพ้

นที : ปล่อย ยืนกอดอกพิงกำแพงเหมือนเดิม

?? : “เฮ้อออ น่าเสียดาย” พึมพำเบาๆ เดินจากไป

นที : มองตามตาขวางเพราะได้ยิน “แม่ง!”

พนา : เดินออกจากห้องน้ำ “เป็นไร?”

นที : “เปล่า! รีบกลับโต๊ะเถอะ” เดินนำ

พนา : “เอ๊า! ก็เห็นอยู่ว่าหงุดหงิด” ส่ายหน้า เดินตาม

นทีกับพนาเดินกลับมาที่โต๊ะ

นนท์ : “ไมไปนานจังวะ?”

พนา : “โทษที กูท้องไม่ค่อยดีอะ”

มาร์ค : “แล้วไอ้นทีมันเป็นห่าไร? หน้าบึ้งอย่างกับคนอึ๊ไม่ออก”

นที : “มีคนเชี่ยๆ มากวนตีนกูนิดหน่อยน่ะ”

นนท์ : “มึงไปเชี่ยทางอื่นก็ได้ ไม่ต้องหันมาเชี่ยทางกู” เช็ดน้ำลายที่กระเด็นโดนหน้า

มาร์ค : “กวนไร? อย่าบอกนะว่ามาถามมึงเรื่องขายอีกอะ?”

นที : พยักหน้า สีหน้าหงุดหงิด

พนา : “หาาา โดนแบบนั้นอีกแล้วเหรอ? ทำไมมึงโดนบ่อยจังวะ?” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นทีโดนถามแบบนี้

นนท์ : “ก็ทั้งหน้าทั้งหุ่นมันสเป็คพวกล่าหนุ่มจะตาย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกูลากเข้าห้องแล้วเนี่...โอ๊ย!” โดนตบหัว

นที : ตบหัวนนท์ “กูผิดรึไงที่ได้เชื้อแม่มาเยอะ มันผิดที่พวกโรคจิตอย่างพวกมึงต่างหาก” ยกแก้วเหล้าดื่ม

พนา : “ใช่ๆ พวกโรคจิตอย่างพวกมึงสมควรโดน”

นนท์ : “เดี๋ยวๆ ทำไมมารุมกูงี้อะ กูออกจะบอบบาง”

มาร์ค : “ขนคิงลุกเลยครับ ฮ่าๆๆ”

นที : “อึก” กระดกหมดแก้ว “อ่าาา อย่าให้เจออีกแล้วกัน พ่อจะขยี้หนอนน้อยของมันให้เละคาตีนเลย”

หมายเหตุ :

                 ฟิคเรื่องนี้แต่งลงกลุ่มฟิคใน Facebook ครับ ใครตามมาก็ขอกำลังใจด้วยนะครับ