Fic เสี่ยหลง (เมีย) #หลงน้ำ

แนะนำตัวละคร

ลี่ เฟยหลง (26) : เสี่ยผู้มีอิทธิพล ใครๆ ก็มองว่าเป็นคนโหดร้าย เย็นชา ไร้หัวใจ แต่นั่นคือบุคลิกภายนอกที่เขาตั้งใจแสดงให้คนอื่นเห็น เพื่อจะได้เกรงกลัวในอำนาจของเขา เสี่ยไปเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เห็นว่าเป็นคนดีจึงเก็บมาเลี้ยง ให้ทำงานเป็นพ่อบ้าน แต่ไปๆ มาๆ ก็อยากได้เป็นเมียแทนซะงั้น

“อยากเปลี่ยนจากพ่อบ้านมาเป็นเมียฉันไหม? สบายกว่าเดิมเยอะเลยนะ”

ต้นน้ำ ชลธร วัฒนากิจ (16) : แค่คนธรรมดาๆ ที่จู่ๆ ก็เหมือนสวรรค์เห็นใจ ให้เสี่ยหนุ่มหล่อรับเขาไปเลี้ยงดู ให้เป็นพ่อบ้านคอยดูแลแลกกับที่พักและอาหาร รวมทั้งค่าเล่าเรียน ชีวิตเขามีความสุขดี จนกระทั่งเสี่ยบอกว่าอยากได้เขาเป็นเมียแทน จากนั้นคำว่าสบายที่เสี่ยบอกเขาก็ไม่ได้เคยได้มันอีกเลย

“พอได้แล้วเสี่ย ผมฟ้าจะเหลืองแล้วนะ ฮือออ ไหนบอกว่าเป็นเมียเสี่ยแล้วสบายไง” 

.

.

.

.

.

#บทนำ

ปั้ง! // เสียงปืน

ต้นน้ำ : เพิ่งเลิกเรียน กำลังเดินกลับบ้าน สะดุ้งตกใจ ‘เสียงปืนนี่ ดังมาจากไหนกันนะ’

?? : “ตามมันไป ฆ่ามันให้ได้!”

ต้นน้ำ : หันมองทางต้นเสียง หน้าเริ่มซีด ‘ฆ่าเหรอ? นี่เราเข้ามาพัวพันกับเรื่องน่ากลัวเข้าซะแล้วเหรอเนี่ย’

?? : “มันวิ่งไปทางนั้น ตามมันไป”

ต้นน้ำ : “แย่แล้ว พวกเขากำลังมาทางนี้” หันซ้ายหันขวา เจอที่หลบ วิ่งเข้าไปหลบ ‘หวังว่าพวกนั้นคงไม่เห็นผมนะ’

ฟุบ! // มีคนวิ่งเข้ามา

ต้นน้ำ : เบิกตากว้าง จะร้องด้วยความตกใจ “อะ...อุ้บ!”

เฟยหลง : พุ่งเข้ามาปิดปาก “ชู่ววว อย่าส่งเสียง ฉันกำลังถูกคนร้ายตามล่าอยู่”

ต้นน้ำ : หัวใจเต้นรัว น้ำตาคลอ แต่ไม่กล้าส่งเสียง ‘งื้อออ น่ากลัว ใครก็ได้ช่วยด้วย’ จะก้มหน้าหนี เห็นเลือดที่แขน “อุนอูกอิง!”

เฟยหลง : “ชู่ววว พวกมันมาแล้ว”

ตึก ตึก! ตึก!! // เสียงฝีเท้าวิ่งมา

?? : “มันหายไปไหนแล้ววะ”

?? : “หามันให้เจอ ไม่งั้นนายเล่นเราตายแน่”

?? : “ไป แยกกันหา”

ตึก!! ตึก! ตึก // เสียงฝีเท้าวิ่งจากไป ทุกอย่างเงียบลง

เฟยหลง : “พวกมันไปกันแล้ว” ปล่อยมือจากปากร่างบาง

ต้นน้ำ : “คุณถูกยิง ต้องรีบไปหาหมอนะครับ” หน้าตาตื่นตกใจ

เฟยหลง : “ไม่เป็นไร แค่ถากๆ” ลุกขึ้นยืน

ต้นน้ำ : “แต่ยังไงก็ต้องทำแผลก่อน ตามผมมาครับ อาหมอเปิดคลินิกอยู่ใกล้ๆ นี่เอง” ลากแขนข้างที่ไม่ถูกยิง

เฟยหลง : เดินตาม มองร่างบางที่เป็นห่วงเขาเว่อเกิน ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้ากันแท้ๆ

.

@คลินิก

กร : พันผ้าก๊อซรอบแขน “โชคดีมากนะครับที่แค่ถากๆ เดี๋ยวรับยาไปทานกับคอยล้างแผลทุกวัน ไม่นานก็หายครับ”

ต้นน้ำ : “ค่อยยังชั่วหน่อย ขอให้หายไวๆ นะครับ” ยิ้มสดใส

เฟยหลง : มอง ตาพร่าไปชั่วขณะ ‘บนโลกใบนี้ยังมีคนยิ้มได้สดใสขนาดนี้อยู่อีกเหรอ?’

กร : “คุณเขาไม่เป็นไรมากแล้วล่ะ น้ำก็รีบไปเปลี่ยนแล้วชุดรีบไปทำงานเถอะ”

ต้นน้ำ : “อะ! จริงด้วยสิ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ยิ้ม ยกมื้อไหว้ รีบวิ่งออกไป

เฟยหลง : มองตาม “เด็กคนนั้นเรียนอยู่ ยังต้องทำงานด้วยเหรอ?”

กร : “เขาเป็นเด็กกำพร้าน่ะครับ เลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียนมาตั้งแต่ม.ต้น เป็นเด็กดีและขยันมากๆ เลยล่ะครับ”

เฟยหลง : “คุณไม่ใช่อาเขาเหรอ?”

กร : “เราไม่ใช่ญาติกัน แต่ก็เห็นกันมาแต่เด็กๆ เขาก็เหมือนลูกเหมือนหลานน่ะครับ เดี๋ยวรับยาแล้วกลับบ้านได้เลยนะครับ” ยิ้ม เก็บอุปกรณ์

เฟยหลง : “ขอบคุณ” เดินออกไปรอหน้าห้อง คิดถึงเด็กหนุ่มที่ช่วยเขาวันนี้ ‘เป็นเด็กที่... น่าสนใจดีแฮะ’

.

.

.

.

.

สวัสดีครับ ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่แต่งลงกลุ่มใน Facebook นำมาอัพเพื่อให้ผู้อ่านคนใหม่ได้เข้ามาอ่านในตอนแรกๆ จะได้ไม่ต้องเลื่อนคอมเม้นต์ให้เสียเวลา ฝากติดตามด้วยนะครับ