ดวงใจพายุ

😉ดวงใจพายุ😉

ณ.บ้านปัญจรักษ์โภคิน...

พายุหนุ่มน้อยวัยสิบสี่ลูกชายคนเล็กของบ้านปัญจรักษ์โภคินกำลังเล่นบาสเกตบอลด้วยความสนุกสนาน ในระหว่างนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็น สาวน้อยน้องสาวต่างมารดากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนไม่ไกลนัก ด้วยความหมั่นไส้พายุจึงแกล้งปาลูกบาสใส่สาวน้อยจนเธอตกใจ..

"กรี๊ด.."
     "อะ..ไม่ตั้งใจมานั่งเกะกะทำไมตรงนี้ฮะ"
     "พี่พายุแกล้งพิมทำไมคะ"
     "ใครแกล้งเธอ เธอมานั่งเกะกะแถวนี้เองทำไม เอาลูกบาสฉัน คืนมาด้วย"

พิมดาวน้องสาวต่างมารดาทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเธอโดนแกล้งอีกแล้วเธอมักจะโดนพายุแกล้งเป็นประจำ เพราะพายุไม่พอใจแม่ของเธอที่เข้ามาอยู่ในบ้านนี้แทนที่แม่ของเค้า...

"พิมไม่คืน พี่พายุต้องขอโทษพิมก่อน"
       " ไม่ทำไมฉันจะต้องขอโทษยัยเด็กกาฝากอย่างเธอด้วยฮะ... เอาของฉันคืนมา"

พายุไม่ขอโทษเด็กหนุ่มพยายามแย้งลูกบาสจากสาวน้อยจน เธอล้มลง  พิมดาวร้องไห้ด้วยความเสียใจ ไม่ใช้เพราะความเจ็บแต่เป็นเพราะคำพูดของเค้า เพราะเธอไม่ชอบให้เค้าเรียกเธอแบบนี้...

" พายุ!!!แกทำอะไร "
      " พี่ธี!!! "
       เด็กหนุ่มตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกของนที พี่ชายวัยสิบแปดปีของเค้า กำลังเดินเข้ามาด้วยความไปพอใจ...

"แกแกล้งน้องอีกแล้วหรอ"
      "ผมเปล่า ยัยนี้สำออยเองต่างหาก"
      "ขอโทษน้องซะ"
      " ไม่ ผมไม่ขอโทษ"
      "พายุ!!! พี่บอกให้ขอโทษน้องซะ"
       เสียงเข้มของนธียิ่งทำให้พายุโมโหพิมดาวมากขึ้น นธีเข้าไปปลอบพิมดาว เสมือนเป็นน้องสาวแท้ๆจนพายุไม่พอใจที่เหมือนเค้าจะถูกแย้งความรักไป...

       " ไม่ ผมไม่มีวันขอโทษยัยขี้แย้นี้หรอก"
       พูดจบพายุก็วิ่งออกไปจนนธีได้แต่ส่ายหน้า เค้ารู้นิสัยน้องชายเค้าดีว่าเป็นอย่างไร...
       "เป็นไงบ้างพิมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
       "ไม่คะ ขอบคุณพีธีนะคะ"
        "พี่ขอโทษเราแทนมันด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับมันเอง น้องรีบเข้าบ้านเถอะเริ่มมืดแล้ว"
        "คะ^^"

นธีเดินตามหาพายุที่แอบหนีมานั่งที่สวนดอกไม้หลังบ้านคนเดียว...

" พายุมานั่งทำอะไรตรงนี้"
       " พี่จะมาว่าอะไรผมอีก ผมมันไม่ได้น่ารักเหมือนยัยน้องสาวของพี่นิ"
       " นี้แกหัดเป็นเด็กขี้อิจฉาเมื่อไรกันฮะ"
       "ไม่รู้!!!"

นธีส่ายหน้าขำๆกับท่าทีของน้องชาย กำลังจะโตเป็นหนุ่มยังแต่ยังติดนิสัยเด็กๆไม่หาย...
       " พี่รักแกนะพายุ"
       "แต่คงรักยัยเด็กนั้นมากกว่าใช่มั้ย"
      " ใครว่า... แกคือที่หนึ่งของพี่เสมอ ส่วนพิมก็เป็นน้องสาวของพี่คนหนึ่งที่พี่ต้องปกป้องดูแล เธอเป็นเด็กผู้หญิงยังไงซะเธอก็ไม่มีวันสู้แกได้ พี่ไม่อยากให้แกกลั่นแกล้งน้องอีก พี่อยากให้แกเป็นน้องชายที่น่ารักของพี่แบบนี้ตลอดไป"
     " พี่ธีจะไม่ทิ้งผมไปไหนใช่มั้ย"
     " แน่นอน!!! พี่จะไม่มีวันทิ้งแกไปไหน  พี่จะดูแลแกแทนแม่เอง... พี่สัญญา"

สองพี่น้องนั่งกอดกันท่ามกลางแปลงดอกไม้สีสวยซึ้งเป็นดอกไม้ที่พวกเค้ากับแม่เคยช่วยกันปลูกร่วมกัน...

  "แน่นอน!!! พี่จะไม่มีวันทิ้งแกไปไหน  พี่จะดูแลแกแทนแม่เอง... พี่สัญญา"

     คำสัญญาของพี่ชายเพียงคนเดียวยังคงดังก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มทุกครั้ง...เค้าวางดอกไม้ที่ป้ายหลุมศพพี่ชายของเค้า แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าและเคียดแค้น....