เกิดใหม่ในโลกแฟนตาซี

[ บทที่1]

สวัสดีครับผมชื่อ''นัตสึกะ"ครับ   ผมเป็นโอตาคุธรรมดาๆคนนึงที่ชื่นชอบในเกมและหนังสือการ์ตุนเอามากๆ

ผมมีเพื่อนผู้หญิงอยู่คนนึงเธอชื่อ'โอริเนะ'เธอเป็นที่ชื่นชอบของคนในที่ทำงานเอามากๆเธอมีดีทั้งหน้าตาและฐานะแต่แปลกน่ะมีคนในบริษัษตั้งเยอะแต่เธอดันเลือกที่จะมาคบผมเป็นเพื่อนนี่สิ

''นี่ๆนัตสึคุง''ผมหันไปมองด้วยความสงสัยว่าใครเรียก  แน่นอนว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโอริเนะแน่ๆ

''ยิ้ม''ผมหันไปมองพร้อมส่งรอยยิ้มให้เธอเบาๆเธอทำหน้าเขิลพร้อมกับหลบหน้าผมไป ผมทำหน้างงๆก่อนจะเอ่ยถาม

"มีอะไรงั้นหรอ...."เธอลุกลีลุกลนก่อนจะเอ่ยออกมาว่า..

''อะ...อ๋อ....ป่าวๆวันนี้อากาศดีเนอะ แฮะๆ"ผมพยักหน้ากลับเธอหน้าแดงก่ำไม่รู้ทำไมแต่เธอจะหน้าแดงทุกครั้งที่มาคุยกับผมคงเพราะว่าผมเป็นพวกโอตาคุไม่สนโลกใช้ชีวิตทำงานเล่นเกมไปวันๆล่ะมั้งแต่วันนี้ไม่รู้อ่ะไรดลใจให้ผมพูดคำนั่นออกไป

"คุณโอริเนะถ้าไใ่รังเกรียจวันนี้กลับบานด้วยกันน่ะครับ"หลังพูดจบโอริเนะมีเนะมีท่าทางแปลกๆเธอหน้าแดงและดูเหมื่อนว่าเธอะยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลยเธอดันวิ่งหนีไปซะก่อน ผมได้แต่พึมพำกับตัวเอง

"พวกผู้หญิงเนี่ยนเข้าใจยากซะจริง"............

18:30

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผมต้องเลิกงานซะที

"คิดถึงเกมชะมัด"ผมคิด

ปกติผมกลับบ้างทางรถไฟฟ้าแต่ดูเหมื่อนว่าโชคจะไม่ค่อยเข้าข้างผมสักเท่าไหร่ ผมจึงต้องเดินกลับแต่สายตาผมดันไปเห็นเพื่อนร่วมงานที่ผมรู้จักเพืยงคนเดียวซะได้ท่าทางของเธอดูเป็นกังวนเอามากๆผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอ

"เอ่ออ...คุณโอริเนะครับ"ผมทักเธอแต่ดูเหมือนว่าเธอจะตกใจ ผมจึงพูดไปอีกว่า

"เอ่อ..ผมนัตสึเองครับ"หลังจากที่พูดจบเธอก็หนันมามองพร้องทำหน้าแดงก่ำ

"คะ...คะ"เธอพูดตอบกลับมา

"มีอะไรให้ช่วยรึปล่าวครับคุณโอริเนะ" ผมถามไปด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไร

เธอจึงมาบอกผมว่าเธอกลัวตวามมืดไม่อยากกลับคตนเดียวอะไรทำนองนี้แต่ผมก้มีลางสังหอนไม่ดีขึ้นมาซะอย่างนั่นเหมื่อนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นต่อจากนี่

แต่ผมก้ไม่ได้คิดอะไรมจึงอาสาไปส่งคุณโอริเนะถึงบ้าน เพราะส่วนตัวผมเป็นคนรไม่ต่อยเชื่องเรื่องผีอะไรทำนองนั้น

ผมเดินไปส่งคุณโอริเนะจนถึงแยกไฟแดงลางสังหอนไม่ดีของผมมัน้พุดขึ้นมาอีกและสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก้มาถึง......

คุณโฮริเนะเธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงพอสมควรในโลกอินเตอรืเน็ตจึงต้องคอยเช็คโทรสัพมือ๔ืออยู่บ่อยครั้งเะอจึงเล่นไปเดินข้ามถนนไปนี้แหละสิ่งที่ผมไม่คาดคิด

คุณโอริเนะกำลังจะถูกรถชนจากรถบันทุกที่เสียกหลักจึงไม่รุ้เลยว่ากำลังมีรถวิ่งมาด้วยความเร็วสูงรถคันนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆเธอยังคงเดินเอื่อยๆ

"ไม่ได้การและ"

ผมจึงวิ่งไปผลักเธอออกด้วยความที่แรงกระแทกจากรถบันทุกมีจำนวนมากจึงทำให้ผมเสียชีวิตคาที่ น่ะตอนนี้นผมไใ่คิดอะไรแล้วเพราะว่าผม...ไม่มีอะไรให้เสียแล้ว

ผู้คนที่อยุ่บริ เวณนั่นต่างจองศพองมที่กำลังถูกโอริเนะโอบด้วยสายตาอันหวาดกลัว.......ผมไม่ได้ยินสิ่งสุดท้ายที่โอริเนะพูดเพราะผมนั่นได้ตายไปแล้ว

แต่เมื่อผมได้เห้นแสงสว่างที่ค่อยๆใกล้เค้ามาหาผม..ผมจึงได้รุ้ว่าที่ๆผมอยุ่ช่างไม่คุ้นตาและ..มัมไม่เหมื่อนสิ่งที่ผมคิดไว้เลยแม้แต่น้อยเพราะมันไม่ใชาทั้ง"นรกแล้วก็สววรค์"

แต่มันกลับเป็น..............................โลกแฟนตาซี...............

____________________________________________________________________________________________________________________________

แฮร่...เป็นยังไงกันบ้างคะสนุกมั้ย;3ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่เนื่อเรื่องตอนนี้สั้นไปหน่อยTTwTT......ยังไงก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เข้ามาอ่าน//รักคนอ่านน่ะ