"เจ้าผู้นั้นหยุดเดี๋ยวนี้! ! ข้าบอกให้เจ้าหยุดดดดดด. . . " นั้นคือเสียงเรียกจากใครกันนะ?
แดดยามเช้าส่องผ่านรูเล็กๆของผ้าม่านสีชมพูสดใส พอมองถัดออกมามีเปเล็กๆที่คลายกับเปเด็กน้อยและเตียงที่กว้างใหญ่เหมาะสำหรับนอน 2 คนน่าจะได้ บนเตียงนั้นมีผู้หญิงนอนอยู่เธอทำท่าเหมือนจะวิ่งหนี้อะไรบางอย่างและบ่นพึมพำว่า "อย่า! อย่าตามฉันมาเลย" และแล้วเสียงเคาะปะตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียก "แตงไทยลูกตื่นได้แล้ว" ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นมาเปิดปะตูในทันที เมื่อเปิดปะตูออกมาเธอก็เจอกับแม่ของเธอ เธอบ่นพึมพัมกับตัวเองแม่ของเธอได้ยินเลยสับมะเงกลงที่หัวของเธอหนึ่งที "โอ้ย! แม่อ่ะหนูเจ็บนะ" จากนั้นแม่ของเธอก็ไม่พูดอะไรรีบไปยกเปเด็กน้อยในห้องของเธอทันที เธอเห็นแม่ของเธอกำลังจะยกเปนั่นออกนอกห้องเธอจึงรีบวิ่งไปห้ามทันทีก่อนที่จะไม่ได้เห็นน่ามันอีกตลอดกาล เพราะเปเด็กน้อยอันนี่เป็นสิ่งที่เธอใช้มาตั้งแต่เด็กเวลาเธอนอนในเปนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีคนคอยเฝ้ามองดูและเล่นกับเธอตลอดเวลาที่ใช้เปนั้นมา "เดี๋ยวๆแม่จะเอาเปของหนูไปไหน" แม่เธอตอบทันที "แม่ว่าจะเอาไปให้ลูกของเพื่อนแม่เขาพึ่งคลอดเมื่อวานนี้ ลูกก็โตแล้วจะเก็บเอาไว้ทำไม" หลังพูดจบแม่เธอก็รีบยกเอาเปนั้นลงบันไดและเปิดปะตูเอาขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที เธอได้แต่ยืนดูผ่านหน้าต่าง สักพักเธอก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงอันกว้างใหญ่และเธอก็คิดเรื่องที่เธอชอบฝันเห็นบ่อยๆตั้งแต่เด็กจนตอนนี้เธออายุได้ 20 ปีแล้ว ความฝันของเธอก็ยังเหมือนเดิมจนเธอเริ่มจะชินกับมันแล้ว เธอพูดกับตัวเอง "ผู้ชายคนนั้นเขาคือใครนะ"
Guest
