คิดแล้วก็ตลกดี! กับความชุลมุนชายหนึ่งหญิงสอง อีกคนก็เป็นเมียแถมมีลูกด้วยกันอยู่กินกันตั้งห้าปี ส่วนอีกคนก็เป็นคนรักที่คบกันมาเป็นสิบปี แถมเป็นเจ้าสาวที่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตอีก แต่ตอนนี้ผู้หญิงทั้งคู่ที่รักผู้ชายคนเดียวกัน ดันมาเกาะติดราวกับว่ารักกันมาก ทั้งๆ ที่ควรจะเกลียดกันและเป็นศัตรูกันมากกว่าด้วยซ้ำ
มาคิดๆ ดูแล้ว จะว่าไอรดาไปแอบคบกับคนรักของฉัน..ก็ไม่ใช่ เพราะหล่อนและฉันต่างก็โดนเขาหลอกเหมือนกัน ต่างกันตรงที่เขารักฉัน แต่เกลียดไอรดา ทำให้ฉันยิ่งเห็นใจสงสารคนเจ็บมากขึ้นไปอีก ยิ่งหล่อนได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ฉันก็ยิ่งอยากรับผิดชอบไอรดามากขึ้นเข้าไปอีก ฉันไม่สามารถสลัดเรื่องของหล่อนทิ้งไปได้เลย เรื่องของไอรดาอยู่ในหัวฉันตลอดเกือบทุกวินาทีด้วยซ้ำ
ถึงเขาจะรักฉันมากแค่ไหน แต่ฉันก็รับไม่ได้ในสิ่งที่คนรักฉันทำกับไอรดา ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมฉันถึงเห็นใจหล่อนได้มากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ แค่เห็นแววตาของคนเจ็บ ผู้หญิงที่มีดวงตากลมโตปานกลางขนาดพอเหมาะ แต่มีแววตาที่ดูเศร้าหมองยิ่งนัก ทำให้ฉันไม่อาจละความสนใจที่ฉันมีต่อหล่อนได้เลย
แต่ความรัก..มันไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย มีแต่คนเรานี้แหละ..ชอบทำให้มันซับซ้อน ชอบเอาปัจจัยภายนอกมาเป็นตัวแปรในการตัดสินใจความรู้สึกของเรา ทำให้เราสับสนไม่แน่ใจ จนทำให้เราไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเราเองและคนที่รักเรา จนอาจทำให้ความรักความรู้สึกดีๆ ได้หลุดลอยหายไป
ความรู้สึกของเพลงพายมันคงก่อตัวขึ้นพร้อมกับความสงสาร เห็นใจ ห่วงใย แปรเปลี่ยนเป็นความใส่ใจ จนรู้สึกหวงแหน เฝ้าทะนุถนอม อยากดูแลจนก่อตัวเป็นความรัก..แบบไม่รู้ตัวกับไอรดา
Guest
