บันทึก..ชีวิตบนโลกใหม่

บันทึก..ชีวิตบนโลกใหม่

ผู้ใหญ่ทุกคนมักถามเด็กเสมอว่า "โตไปอยากจะเป็นอะไร" ฉันก็ได้แต่ถามตัวเองเพื่อหาคำตอบ เมื่อก่อนนั้น ฉันอาจจะตอบไปว่า อยากเป็นหมอ อยากเป็นตำรวจ อยากเป็นนักร้อง อยากเป็นดารา แต่....ทุกวันนี้เมื่อมีคนมาถามว่าฉันอยากเป็นอะไร ตอบได้เลยว่าฉันยังไม่รู้ แค่อยากทำตามฝัน อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ แต่บางครั้งหนทางของเด็กอย่างเรามันไม่ได้ง่ายเลย บางความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ บางความกดดันที่ไม่อาจมีคนเห็น บางความสามารถที่ไม่ได้รับการสนับสนุน ฉันอยากจะถามว่าเด็กอย่างพวกเรา สามารถเลือกอะไรได้บ้าง เลือกได้มั้ยว่าจะอยู่บนโลกนี้แบบไหน เลือกได้มั้ยว่าเราจะต้องไม่เจ็บปวด เลือกได้มั้ยว่าเราจะมีชีวิตอิสระในแบบของเรา แบบที่เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด แล้วพวกคุณละ ไม่อยากเลือกชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการหรอ??

ฉันมันแค่เด็กมัธยมปลาย ไม่มีความโดดเด่น ไม่มีความสามารถ ไม่มีอะไรเลย แถมยังไม่เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่าง บางอย่างที่ฉันคิดว่ามันดีสำหรับฉันแล้วแต่พอเอาเข้าจริงๆฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยเคยแต่โทษตัวเองเคยแต่ถามตัวเองว่า ฉันไม่ดีตรงไหนแม้พยายามเท่าไรฉันก็ไม่เคยที่จะทำมันสำเร็จสักครั้ง ทุกครั้งที่คิดว่าทำได้ดีแล้วแต่ผลลัพธ์ที่ออกมาฉันก็ไม่อาจก้าวผ่านมันไปได้ จนถึงตอนนี้สิ่งที่ีฉันรับรู้ได้คือความจริงคนเราไม่มีอะไรเท่าเทียมกันสักอย่าง เมื่อก่อนมีคนบอกว่าถ้าขยันก็สามารถทำได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้แค่ขยันอย่างเดียวมันคงไม่พอ โลกนี้มันยังไงกัน มันคือโรงละครโรงใหญ่ที่มีคนควบคุมอยู่งั้นหรอ หรือมันคือเกมส์ที่เราต้องเล่นตามหมากไปเรื่อยๆ จบเกมส์เมื่อไรเราก็ตายเมื่อนั้น

มันมีคำถามมากมายที่ตีกันอยู่ในหัวของฉัน ฉันเกิดมาเพื่อที่จะทำอะไรกัน ฉันมีเพื่อนไว้ทำไมในเมื่อพอถึงช่วงที่เข้ามหาลัยก็ดูเหมือนเราจะต้องแข่งกันใครชนะก็ได้ไปต่อใครแพ้ก็ล้มลงไป แล้วแสงสว่างของเด็กที่แพ้ละ ทางออกของเขาอยู่ที่ไหน หรือต้องใช้เงินเพื่อที่จะได้เข้าไปเรียน แล้วมันรู้สึกดีหรอ เรียนจบแล้วก็ต้องทำงาน ทำงานเพื่ออะไรกันเพื่อนาคตที่ดีหรอ เพื่อสร้างครอบครัวที่มั่นคง เพื่อจะได้มีเงินเยอะๆ แล้วถ้าเราตายไปละเราเอาของที่เรายอมเหนื่อยเพื่อมันมาตลอดชีวิตไปด้วยได้มั้ย ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของฉันถึงจะแค่10กว่าปี มันอาจเป็นประสบการณ์ที่ไม่ได้มากเท่าไรเลยก็จริง แต่คุณสามารถบอกฉันได้มั้ยว่าเราเกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาทำไม เกิดมาเพื่อได้รู้สึกรัก รู้สึกเจ็บ รู้สึกทรมาน รู้สึกมีความสุข ชีวิตนี้มันมีให้เราแค่นี้หรอ เราถูกสอนมาว่าเราต้องเป็นคนดีต้องขยันเรียนต้องเป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ แล้วทำไมบางคนที่เรียนดีบางคนที่เรียนเก่งถึงถูกเพื่อนๆรังแกละเพราะเขาแค่เรียนเก่งหรอหรือแค่หมั่นไสกันละ เขาทำอะไรผิดแล้วความรู้สึกของเขาละคุณไม่แคร์หรอ หรือต้องให้เขาตายต่อหน้าคุณๆถึงจะรู้สึกว่าการที่รังแกคนอื่นแบบนี้มันไม่ดี สิ่งที่ทุกคนบนโลกทำมันก็เหมือนกันหมด เราไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลยสักอย่าง ทำไมถึงไม่แตกต่างละในเมื่อเรามันคนละคนกัน งั้นฉันจะสมมุติให้ละกันนะ การที่คุณมองว่าคนๆหนึ่งต่ำหรือการที่คุณบอกว่าคนนั้นไม่ดีคนนั้นแย่แล้วเอาเขาไปนินทา ลองมองกลับไปที่ตัวเองสิคุณไม่ต่ำกว่าหรอที่เอามุมไม่ดีของเขามาคุยกันเป็นเรื่องสนุกปาก แล้วคนดีๆละอยู่ไหนกันหมด ฉันไม่เห็นว่าคนดีจะมีในเมื่อชีวิตเรายังมีทั้งดีและไม่ดี ทุกคนมีความดีอยู่ข้างในแค่จะเอาออกมาแสดงให้เห็นเมื่อไร ตอนไหนมากกว่า ฉันแค่คิดว่าการที่ฉันมองทุกอย่างต่างจากคนอื่นมันแปลกหรอ ฉันก็มีความคิดที่เป็นของฉันและฉันสามารถยืนหยัดกับความคิดของฉันมาจนถึงทุกวันนี้แล้วคุณละกล้าคิดแล้วกล้าที่จะทำออกมารึยัง เก็บความรู้สึกของตัวเองไว้มันดีนักหรอ ฉันแค่เขียนบันทึกนี้เพื่อแสดงความคิดเห็นในฐานะมนุษย์หนึ่งคนบนโลกนี้เท่านั้น คุณอยากมาบันทึกด้วยกันมั้ย ลองมาระบายมันเป็นตัวอักษรสิเผื่อคุณจะได้สบายใจบ้าง หรือมาบันทึกระบายไปกับฉัน คุณรับฟังฉันแล้ว .และ. [ฉันจะรับฟังความรู้สึกของคุณทั้งหมดเอง^^] แล้วเรา..มาคุยกันนะ

I understand you. Continue to fight together.

ต่อไปฉันจะมาบันทึกเรื่องไหนกันนะ