ของที่เธอไม่ได้รัก

สวัสดีค่ะ ฉันเปรมมิกา ศิริการกุล ชื่อเล่นว่าน้ำขิง อายุ21ปี

ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯเนี่ยแหละค่ะ

พ่อกับแม่ของฉันอยู่ต่างจังหวัด ฉันเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาการออกแบบ ปีที่3

ฉันฝันว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องมาร้านหรือบริษัทที่จัดทำการออกแบบให้ได้ แต่ฝันนั้นช่างไกลเหลือเกิน

เพราะฐานะทางบ้านของฉันจัดอยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น ฉันจึงพยายามหางานที่ตัวเองพอทำได้เพื่อช่วยเหลือครอบครัว

คือฉันทำงานพาร์ทไทม์อยู่ในร้านกาแฟของพี่ที่ฉันรู้จัก มันก็พอมีเงินเก็บที่จะไม่ต้องพึ่งพาอาศัยคนทางบ้านอยู่ได้บ้าง

ฉันจึงไม่ค่อยได้ของเงินจากทางครอบครัวสักเท่าไหร่ เรื่องของฉันก็ดำเนินไปแบบนี้ทุกวัน เรียน ทำงาน ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ก็จะทำงานวันละ7-8ชั่วโมง เพื่อที่จะได้มีเงินเก็บ

พอจนมาวันหนึ่งฉันเผลอซุ่มซ่าม ทำกาแฟผิดไปให้ลูกค้าคนนึง ซึ่งเขาเดินเข้ามาและพูดกับฉันว่า

"เธอ ทำกาแฟอะไรไม่ได้เรื่องเลย ห๊ะ!"เขาเดินมาต่อว่าฉันหน้าเคาน์เตอร์

"ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันทำกาแฟผิดไป เดี๋ยวฉันเปลี่ยนให้ใหม่ค่ะ" ฉันตอบเขากลับไป

"ไม่ต้อง เก็บความหวังดีของเธอไปซะ เพราะฉันคงไม่มาร้านนี้อีก"เขาบอกมา

ด้วยความที่ว่าไม่อยากเถียงกับลูกค้า ฉันเลยเลือกที่จะเงียบ หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย ผู้ชายหน้าหวานแต่ปากหมาคนนั้น............