ขายพรมจรรย์
โดย...ลภัสรินทร์
“คืองี้ ลุงของฉันเคยเลี้ยงเด็กอยู่บ่อยๆ และเขาก็สนใจแก”
“แล้วเขาเคยรู้จักฉันเหรอ”
“เขาเคยเห็นรูปที่แกโพสต์ลงเฟสในโทรศัพท์ของฉัน”
“แล้วแกคิดว่าฉันควรจะได้ค่าตัวเท่าไหร่”
“รูปร่างหน้าตาอย่างแกก็น่าจะสูงอยู่นะ ยิ่งถ้าแกไม่เคยทำงานนี้มาก่อน หรือว่าเป็นสาวบริสุทธิ์ด้วยแล้ว ฉันว่าแกเรียกได้เต็มที่เลย”
ปวรินทร์ฟังเพื่อนไปก็ใช้ความคิดไป ตอนนี้เธอกำลังมีความจำเป็นต้องใช้เงิน พ่อแม่กับน้องๆที่อยู่ทางบ้านก็กำลังลำบาก ถ้าได้เงินก้อนโตๆสักก้อน ปัญหาที่มีอยู่ก็จะหมดสิ้นไปในพริบตา
การเป็นเด็กเสี่ย มันไม่ใช่งานที่ดีหรือมีเกียรติหรือสังคมยอมรับเลย แล้วไงล่ะ ตอนที่เธอลำบาก สังคมช่วยอะไรไหม และอาชีพนี้ก็เป็นที่รู้กันวงในว่าพวกนักศึกษาบางคนแอบทำกันมานานแล้ว
“งั้นฉันขอครั้งแรกหนึ่งล้าน ต่อไปเดือนละหนึ่งแสนตลอดสัญญาว่าจ้าง ฉันไม่เคยทำงานนี้และยังเป็นสาวบริสุทธิ์”
ฟังสรรพคุณของเพื่อนแล้ว อัคพลก็แอบน้ำลายไหล
......................
งานเขียนเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ตามกฎหมายทุกประการ
ห้ามมิให้ผู้ใดทำการคัดลอกหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของงานเขียนเล่มนี้เพื่อนำออกเผยแพร่ไม่ว่างช่องทางใดก็ตามโดยไม่ได้รับอนุญาต
มิฉะนั้นจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์และถูกดำเนินการตามกฎหมาย
Guest
