ชายิกาสองเงา

ร่างอวบอิ่มแต่ไม่ถึงกับเข้าขั้นอ้วนกลม บิดตัวไปมาบนเตียงนอนไล่ความง่วงและเมื่อยขบหลังจากตื่นนอน 

"เฮ้ย...ทำไมวันหยุดมันหมดเร๊วเร็ว ที่วันทำงานละนานจังเลย"

เจ้าของร่างที่ยังคงกลิ้งไปมาบ่นกับตนเองเบาๆ แต่ในที่สุดเธอก็สามารถแงะเจ้าความขี้เกียจและสลัดเจ้าความง่วงงุนออกไปจากกานจนได้อาจเป็นเพราะเธออายุ25ปีแล้วอยู่ในวัยทำงานแถมยังเป็นหัวหน้าแผนกความรับผิดชอชจึงต้องมาก่อนเสมอ เธอ 'กานต์ดาชาตชัยเชื้อ' สาวสายเลือดชาวข่อนแก่นแท้ๆลุกขึ้นจากเตียงบิดซ้ายขวาอีกครั้งแล้วจึงเตรียมตัวทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะลงไปช่วยพี่สาวที่มีอายุมากกว่ากานต์ดาถึง12ปี นามว่า "มีนา ไตรภูมิ" ทำอาหารมื้อเช้าทั้งเอาไว้ทานกันเองในสมาชิกของบ้านหลังน้อยๆนี้4ชีวิต โดยมีตัวเธอเองพี่สาวพี่เขยนามว่า"พิภพ ไตรภูมิ"และหลานชายวัย7ขวบเศษนามว่า"พีรวัฒน์ ไตรภูมิ"หรือน้องภีมของทุกๆคนในบ้านนั่นเอง รวมถึงทำเพื่อใส่บาตรในยามเช้าของทุกวันไม่เคยได้ขาดตั้งแต่บิดาและมารดาของเธอทั้งสองพี่น้องจากไป...

 "พี่มีน ทำอะไรคะวันนี้หอมไปถึงบนห้องของดาเลยแนะไหนๆขอดูหน่อย"

ว่าจบใบหน้ากลมๆก็มองข้ามไหลของพี่สาวไปดูกระทะที่มีนากำลังผัดอะไรสักอย่างอยู่บนเตา

"อ่อมไก่ จะเสร็จแล้วละไปตักข้าวไปเดี๋ยวพระคงใกล้จะมาถึงแล้วละ โน่นๆเสียพี่อ่ายกับหลานน้อยแกลงมากันแล้วไปๆเดี๋ยวพี่ขอไปอาบน้ำแปบเดียว"

มีนาตักกับข้าวใส่ถุงแยกเอาไว้ใส่บาตรก่อนจากนั้นจึงตักใส่ถ้วยเพื่อทานกันต่อไป

"ไปโลดพี่มีนเดี๋ยวตรงนี้ดาจัดการล้างทำความสะอาดต่อให้เอง"

บ้านหลังเล็กๆแต่ความอบอุ่นไม่เคยเล็กและเบาบางตามขนาดของบ้านจัดสรรขนาดกลางราคาไม่ถือว่าถูกหรือแพงมากจนเกินไปในย่านเขตชานกรุงฯที่ซื้อผ่อนกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่เมื่อท่านจากไปจึงยังคงเหลือเอาไว้เป็นมรดกชิ้นเล็กๆให้สองพี่น้องได้อยู่อาสัยกันอย่างไม่ต้องยากลำบากนักกับเงินก่อนเล็กๆอีกหนึ่งก่อนทำให้มีนาที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเปิดปีสุดท้ายและกานต์ดากำลังจะขึ้นม.ปลายไม่ต้องบากหน้ากลับไปแย่งที่แย่งสมบัติกับพวกญาติๆของทั้งฝังบิดาและมารดาได้อย่างสบายบ้านมีให้อยู่ความรู้ก็มีในวันนั้นมีนาจึงเลือกจะต่อสู้และส่งเสียน้องสาวคนเดียวจนเรียนจบถึงปริญญาโทโดยที่ฝ่ายผู้เป็นน้องเองก็ไม่ได้งอมืองอเท้าอ้าปากรออาหารจากผู้เป็นพี่แต่ฝ่ายเดียวตรงกันข้ามงานอะไรที่ถูกกฏหมายและไม่ผิดศีลธรรมกานต์ดาก็ทำมันทุกอย่างที่ว่างเว้นจากการเรียนเพราะพวกเธอมีสายเลือดนักสู้มาจากพ่อแม่เต็มกายนั่นเอง จนในยามนี้เหมือนว่าทุกอย่างลงตัวสวยงามไปหมดทุกอย่างมีนาแต่งงานมีครอบครัวที่ดีสามีเองก็ไม่ใช่พวกที่จ้องจะงาบแต่น้องเมียตรงกันข้ามเขากลับมองเห็นว่ากานต์ดาเองก็เป็นประดุจน้องสาวของเขาเช่นกัน การที่พี่เขยแต่งเข้าบ้านจึงไม่ใช่ปัญหาใดๆเลย ตรงกันข้ามกลับมีผลดีต่อสองสาวด้วยซ้ำไปที่อย่างน้อยก็ยังมีผู้ชายอยู่ในบ้านให้อุ่นใจ ยิ่งยามนี้มีหลานวัยกำลังน่ารักความสุขจึงเหมื่อนจะเติมเต็มในบ้านหลังน้อยนี้จนหมดแล้ว...

  "อ่านอะไรนะพี่มีน ดูทำหน้าเศร้าๆแต่เช้าเลยไหนดูสิ"

และก็อีกตามเคยที่ผู้เป็นน้องจะหาทางมุดใบหน้ากลมมนไปร่วมดูหน้าหนังสือพิมพ์กับผู้เป็นพี่สาวจนได้ 

"น้าดาชอบเล่นเป็นเด็ก"

พ่อหลายชายแก้มยุ้ยวัยแค่7ขวบแต่พูดจาว่าน้าสาวดังกับว่าตนเองนั้นโตหนักหนาเรียกรอยยิ้มจากทั้งพ่อและแม่จนได้แต่ทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอันใดพิภพยังทานอาหารตรงหน้าต่อให้หมดจาน 

 "น่าสงสารจังเลยนะสิดาเพิ่งแต่งงานยังไม่ทันเข้าหอเลยก็มาตกบันไดอาการสาหัสเป็นตายเท่ากัน นี่ไงสวยมากเลยนะอย่างกับดาราเลย"

ข่าวพาดหัวกินเนื้อที่เกือบครึ่งหน้าพร้อมทั้งรูปภาพเหตุการณ์และมีรูปเล็กๆของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวติดเอาไว้ด้วยกานต์ไล่สายตาอ่านเพียงครู่ก็อมยิ้มก่อนจะบ่นพี่สาวเล็กน้อย

"พี่มีนนี่ละก็...ขี้สงสารคนจริงๆเชียวนั่นนะลูกสาวของเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังระดับประเทศยังไงก็คงไม่มีทางยอมให้ลูกสาวเขาตายง่ายๆหรอกพี่" 

พูดจบก็หันไปยิ้มกับพี่เขยประมาณว่าพี่สาวตนเริ่มจะเข้าโมทดราม่าอีกแล้วเพราะก็รู้ๆกันอยู่ไม่ว่าจะเป็นข่าวหรือละครหากมีฉากเศร้าตนเองกับผู้เป็นพี่เขยต้องคอนถือกล่องกระดาษเช็ดชู่เอาไว้รอคนละข้างเลยที่เดียว

 "แต่พี่สงสารเจ้าบ่าวนะยายดา โธ่เอ๋ยแทนที่จะได้เข้าหอกลับได้เข้าห้องไอซียูแทน น่าเห็นใจจริงๆ"

หลังจากข้าวหมดจานแล้วดื่มกาแฟตามเสร็จพิภพก็ออกความเห็นบ้างจริงๆก็แค่ข่าวที่พวกสามพี่น้องชอบหยิบยกมาเป็นข้อหัวสนทนาก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงานก็เท่านั้นไม่ได้สนอกสนใจจริงจังแต่อย่างใด

 "คุณนี่ละก็ คิดอะไรก็ไม่รู้ เมียเขาเจ็บหนักใครจะมามัวห่วงเรื่องเข้าฮงเข้าหอกันเล่าบ้าแท้ๆเชียว"

มีนาหันมาค้อนสามีตาคว่ำ

 "โอ๊ยๆไม่ตีกันสิค่ะเด็กๆ นี่มันเรื่องของคนรวยกับคนรวยเขาเราคนมีฐานะ...ค่อนไปทางยากจนอย่าไปสนใจเลยค่ะ ไปกันเถอะสายแล้วดายิ่งต้องขับรถไกลอยู่ด้วยวันจันทร์เข้าไปอีกติดชนิดเหยียบเบล็กจนปวดน้องกันเลยละคะไปๆแยกย้ายคร้า"

 คนที่ต้องเดินทางเข้าสำนักงานใหญ่เอ่ยขึ้นมาบ้างด้วยเพราะปกติแล้วทั้งสามคนนั้นก็ทำงานอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมเดียวกันทั้งหมดแต่อาจจะคนละบริษัทก็เท่านั้นเอง

 "แล้วใครจะไปส่งน้องภีมละครับ?"

เด็กชายตัวเล็กเอ่ยขัดขึ้นมาบ้างด้วยปกติของทุกเช้าผู้เป็นน้าสาวจะไปส่งพีรวัฒน์เองตลอดจะมีบ้างก็หากกานต์ดาต้องเข้าสำนักงานใหญ่เช่นวันนี้ก็เท่านั้นที่อาจจะต้องเป็นผู้เป็นพ่อหรือผู้เป็นแม่ใครคนในคนหนึ่งก็เท่านั้นดังนั้นวันนี้เด็กชายจึงถามหาคงไปส่งยังโรงเรียนเพื่อความแน่ใจ

"เดี๋ยวไปพร้อมกันนี่แหละลูกเดี๋ยววันนี้พ่อจะเอารถของเราไปแม่เขาเองจะได้ไม่ต้องไปยืนรอรถของโรงงานมารับไปเร็วเข้าเจ้าหมูน้อยไปรีบไปโรงเรียนกันถ้าเกิดสายอายสาวพ่อไม่รู้ด้วยนะเออ"

พิภพเดินนำไปก่อนส่วนมีนานั้นก็เตรียมปิดบ้านส่วนกานต์ดาก็แยกไปขึ้นรถแล้วแยกย้ายกันตรงหน้าหมู่บ้าน ซึ่งใครเลยจะรู้ว่าการแยกจากกันในเช้านี้จะเป็นเช้าสุดท้ายของครอบครัวเล็กๆแต่แสนสุขครอบครัวนี้...