รุ่งอรุณของวันนี้เบย์ไม่มีแรงแม้จะขยับตัว อยากตะโกนก้องร้องให้คนมาช่วย แต่ตะโกนจนเสียงหายก็คงไม่มีใครได้ยิน ตอนนี้เขาอยู่ในหุบเหวมืดลึกร้างไร้ ห่างไกลกับโลก โดดเดี่ยวเจียนตายเพียงลำพัง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน มีฉากรุนแรงและการใช้ภาษาที่หยาบคาย
บุคคลในภาพไม่เกี่ยวข้องกับนิยาย ไรท์ใช้เป็นแรงบันดาลใจในการเขียนเท่านั้น
ผ้าสีดำผืนบางปลิดปลิวไปตามแรง คนแล้วคนเล่าที่เข้าออกผ่านประตูชั่วคราว จากหลังม่านสู่สายตานับร้อย เสียงเพลงให้จังหวะการเดินดังไม่หยุด เสียงปรบมือมีมาเป็นระยะ คืนนี้เขารับเดินฟินนาเล่ให้แบรนด์หรูที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาน
คอลเลคชั่นนี้กลุ่มเป้าหมายคือผู้ชายวัยยี่สิบกว่าที่ทำงานแล้ว อาภรณ์ที่เสริมให้ผู้สวม มีเสน่ห์ เท่ น่าค้นหา ซึ่งบังเอิญว่าคำจำกัดความนั้นตรงกับนายแบบที่ชื่อเบย์พอดิบพอดี นายแบบดาวรุ่งกับแบรนด์ที่กำลังจะเติบโตเลยเป็นของคู่กัน
ถึงคิวเขาแล้วขายาวก้าวเป็นจังหวะ สง่างาม สะกดสายตา รันเวย์เป็นเวทีโค้งรอบคนดูใช้เวลาเดินมากกว่าปรกติคุ้มกับค่าตัวหกหลัก มือสองข้างซุกเข้าในกระเป๋ากางเกง บางจุดเขาหยุดโพสย้ายมือมาจับสาบเสื้อ ทุกท่วงท่าเรียกได้ว่ามืออาชีพ ดวงตาสีเทาเข้มเจิดจรัสแข่งแสงแฟลช ริมฝีปากยักได้รูปยิ้มแค่ตอนมอบช่อดอกไม้ให้เจ้าของแบรนด์
เริ่มต้นที่ความวุ่นวายจบลงที่ความสงัดเงียบ งานเสร็จแล้วแต่ยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็อยู่คนเดียว เบย์อยู่คนเดียวมาหลายปีตั้งแต่เลิกกับโปรด สนใจแต่งาน ไม่อยากดึงใครมาเจ็บปวดกับคำว่ารักร่วมกันอีก เหนื่อยและสิ้นหวังกับคำว่ารักแท้แล้ว ไม่มีจริงหรอก รักแท้บ้าบอที่ใครว่า
นิยายโดย Symbol A
Guest
