นิยายวายเรื่องสั้นแล้วแต่อารมณ์

การที่เราต้องโดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายและแย่ที่สุดในชีวิตของผม

ครั้นนั้นพ่อแม่ผมเป็นนี้มาเฟียและตอนนั้นบ้านยากผมจนมากกกพ่อแม่ผมก็หนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ปล่อยผมไว้อยู่กับน้องเล็กหนึ่งสองคนแล้วผมก็เป็นพี่คนโตต้องคอยดูแลน้องๆตลอด แต่ดีน้ะที่ผมอายุ 15 ปีพอดีเลยพยายามหางานพิเศษทำเพื่อหารายได้เรียงตัวเองกับน้องๆแต่ถึงจะขยันทำงานขนาดไหนก็ยังต้องอดมื้อกินมื้อ เวลาน้องผมหิวน้องมักร้องไห้ตลอดแต่จะให้ทำไงได้ไม่มีตังค์ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ผมก็สงสารน้องน้ะแต่ขนาดตัวผมเองก็ยังไม่กินอะไรเลยตั้งแต่ชาวจนถึงเที่ยง

พอเวลาผ่านไปซักพักน้องผมเริ่มป่วยและผมก็ได้พาน้องไปหาหมอ หมอบอกว่าน้องผมเป็นโรคขาดสารอาหารต้องนอนโรงบาลเพื่อให้น้ำเกลือ หึ ให้ทำไงได้เพื่อน้องของผม ผมจะต้องทำทุกอย่างเพื่อให้น้องผมหายจากโรคให้ได้ถึงแม้จะใช้เงินเยอะขนาดไหน

แต่ในขณะนั้นที่ผมกำลังจะเดินออกจากโรงบาลก็ได้เกิดอาการหน้ามืดเป็นลมขึ้นมา แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

เมื่อผมเริ่มรู้สึกตัวผมก็รู้สึกอึดอัดช่วงบริเวณลำตัวเหมือนว่ากำลังโดนมัดอยู่ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็ได้พบสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าของผมนั้นก็คือผู้ชายที่มีลักษณะตัวสูงใหญ่ส่วนหน้าตาก็หล่อเอาการเลย แต่ตอนที่ผมเริ่มมองหน้าเขาชัดๆแล้ว หน้าเขาเหมือนกำลังมองผมแบบเอิ่ม...........เหมือนเขาจะเขมือบผมเข้าไปทั้งตัวยังไงยังงั้นเลย

พอเมื่อผมกำลังจะอ้าปาพูดเขาก็รีบประกบปากผมทันที ผมนี่ตกใจมากเลยอะไรกันผมพึ่งเจอหน้าเขาได้แคไม่กี่นาทีเขาก็จูบผมและ