วาลุกา แปลว่า ดิน
ช่างฟังดูต่ำต้อยด้อยค่ายิ่งนัก
เหล่าต้นหญ้าคงหัวร่อใส่ เหล่าต้นไม้คงมองอย่างเย้ยหยัน
มิหนำซ้ำยังโดนพวกสัตว์เดินเหยียบย่ำไปมา
แต่ดินที่ด้อยค่าเช่นนี้ หากรวมกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนมากๆเข้าแล้ว
มันจะใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น..
จนกระทั่งกลายเป็นภูเขาสูง ที่ใครก็มิอาจเทียบเคียงได้...

วาลุกา อายุ18 ปี
เธอเก็บหัวใจเอาไว้ให้ใครคนหนึ่งตลอดสิบปีที่ผ่านมา
แต่เมื่อถึงเวลาขึ้นมาจริงๆ เขากลับไม่ยอมรับมัน


ภูผา อายุ28ปี
เขายังคงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นต่อคนรอบข้างอยู่เสมอ
แต่ไม่ใช่กับเธอ ผู้หญิงที่เขาต้องจำใจยอมจดทะเบียนสมรส
ทั้งๆที่เขามีคนอยู่ในหัวใจอยู่แล้ว
“จริงๆแล้วเธออยากแต่งงานกับพี่เพราะอะไร?”
จู่ๆภูผาก็พูดออกมา เป็นเขาที่ทำลายความเงียบนั้น
“เอ่อ..ก็..คุณแม่กับคุณป้า ท่านขอเอาไว้น่ะค่ะ” เด็กสาวพูดออกไปซื่อๆ
“เรื่องนั้นพี่รู้แล้ว พี่อยากรู้ว่า ที่ ‘ยอม’ จดทะเบียนสมรส โดยที่ไม่ขัดขืนอะไรเนี่ย เธอต้องการอะไร”
ภูผาละสายตาจากถนนข้างหน้าหันมามองเด็กสาว
วาลุกาไม่กล้าสบตาคนตัวโต เธอพูดพลางก้มหน้างุด
“ว..วาวา แค่ทำตามความจำนงของผู้ใหญ่
วาวารู้ว่าพวกท่านหวังดี..แต่ก็ไม่คิดเหมือนกัน ว่าพี่ภูจะยอมจดทะเบียนกับวาวา”
ประโยคสุดท้ายวาลุกาเงยหน้าขึ้นมองสบตาภูผา
แต่เขาหันกลับไปมองถนนแทบจะทันที
“เหตุผลที่พี่ยอมจดทะเบียนด้วย เพราะโดนแม่บังคับ
แล้วก็รู้ไว้ด้วยนะว่าพี่ไม่ได้รักน้องวาเลยสักนิด”
วาลุกาได้ยินภูผาพูดจบ เธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่างทันที
เธอไม่อยากได้ยินประโยคนั้น
“เข้าใจแล้วค่ะ” เด็กสาวพูดเสียงแข็ง
“อีกเรื่องที่เธอจำเป็นต้องรู้ พี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้น อย่าหวังว่าพี่จะมาดูแลประคบประหงมเหมือนคู่รักอย่างที่เธอคิด”
วาลุกาหัวขาวโพลน ไม่มีแม้แต่เสียงที่จะตอบกลับเขาไป
มีเพียงแต่ประโยคที่เจ็บ ‘พี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว’ อยู่ในหัวเต็มไปหมด
เธออยากทึ้งหัวตัวเองแรงๆให้ประโยคพวกนั้นกระเด็นออกจากหัวไป
แต่ทำได้เพียงก้มหน้ามองมือเล็กๆของตัวเองไปตลอดทาง..
Guest
