Intro
คน เห็น ผี!!
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าผ้าใบของผมกำลังดังกระทบพื้นถนนระหว่างทางเดินเข้าหอพัก ในยามวิกาล เพราะความหิวทำให้จำเป็นต้องออกมาหาอะไรกินกลางดึก
ด้วยเพราะผมพึ่งจะได้ย้ายมาอยู่ใหม่เลยขนของจัดของซะเพลินจนลืมเวลากินข้าวของตัวเอง เลยต้องมาเดินมืดๆกลับหอคนเดียวแบบนี้
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าของผมยังกระทบพื้นถนนมาเรื่อยๆ อีกแค่ไม่กี่เสาไฟก็จะถึงหอพักแล้ว แต่สองเท้าของผมก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะมีร่างๆนึงยืนพิงเสาไฟต้นข้างหน้า แถมไฟดวงนั้นเองก็ติดๆดับๆ...
"หรือว่าจะเป็นโจรดักปล้นวะ..." ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะพยายามเพ่งมองคนตรงหน้า เพ่งมองอยู่นานจนสายตามาหยุดที่เท้าของอีกคน ไม่มีเท้า?...
"ย้ายเข้าหอวันแรก เห้อ..." ผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปเพื่อเข้าหอพักของตัวเอง และพยายามไม่หันไปมองร่างที่ยืนอยู่ข้างเสาไฟเมื่อเดินผ่าน แต่จนแล้วจนรอด ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวจนได้
"จะรีบไปไหน" อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยเสียงยานๆ ก่อนที่ผมจะรููสึกขนลุกไปทั้งตัวเพราะมีลมเย็นๆ มารดที่หลังคอ
"....." ผมทำเป็นไม่ได้ยินและรีบเดินต่อไป แต่ก็โดนดักหน้า ร่างตรงหน้าเป็นผู้ชาย สภาพไม่ค่อยดีนัก เพราะมีมีดเล่มใหญ่ปักที่คอ โชกเลือดไปหมด กลิ่นเลือดเองก็คลุ้งจนผมต้องยกมือปิดจมูก
"มึงมองเห็นกู!!" ร่างตรงหน้าตะโกนเสียงดังก่อนจะพยายามพุ่งตัวเข้ามาหาผม
"หยุด!! อย่าเข้ามาใกล้ มันเหม็นคาวเลือด..." ผมบอกออกไปก่อนจะถอยหลักออกมาสองสามก้าว แล้วจึงสูดอากาศบริสุทธิเข้าปอด
ร่างตรงหน้ามองผมอย่างงงๆก่อนจะมีสีหน้าโกรธๆที่เห็นผมทำแบบนั้น ก็มันช่วยไม่ได้ กลิ่นเลือดคลุ้งซะขนาดนั้นต่อให้ผมเจอบ่อยก็ยังไม่ชิน ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่อ้วกออกมา
"หลบด้วยครับ จะเข้าหอพรุ่งนี้มีเรียนเช้า"
"กูไม่หลบ ปากดีนักนะมึง!!" ร่างตรงหน้าตะโกนเสียงดังพยายามจะพุ่งเข้ามาหาผมอีกรอบ
พลัก!! ตุบ!!
ผมยกเท้าขึ้นมายันก่อนจะต่อยเข้าที่หน้าอย่างแรง ใช่ครับ...ผมต่อยผี ก็อยากมาทำตัวเป็นผีอันธพาลก่อนทำไม ผมแค่ป้องกันตัว ถือว่าไม่ผิด
ผีมีดแทงคอมองผมด้วยสีหน้าเหวอๆที่โดนต่อยจนเซ คงไม่คิดว่าคนจะต่อยผีได้ล่ะสิ
"จบยังครับ" ผมถามออกไป
"มึงไม่กลัวกูหน่อยหรอ" ร่างตรงหน้าถามออกมาด้วยความสงสัย
"ไม่ครับ ทีหลังอย่ามาหลอกคนอีกนะครับ มันบาป" ผมบอกออกไปก่อนจะเบี่ยงตัวหลบร่างโปร่งแสงแล้วเดินต่อเพื่อเข้้าหอพัก
"เป็นผีกูยังซวยมาเจอคนแบบนี้อีกหรอวะเนี่ย..." เสียงบ่นตามสายลมเมื่อผมเดินห่างออกมา ช่วยไม่ได้อยากมาหลอกผิดคนเอง
มาถึงตรงนี้คงจะสงสัยว่าผมคือใคร ทำไมถึงได้กล้าขนาดนี้ ผมชื่อศิลา แสงสุข ชื่อเล่นว่าหิน ผมเป็นนักศึกษาปีสองมหาลัยดังแห่งนึงในกรุงเทพ ไม่ใช่ว่าไม่กลัวผีแต่ผมเห็นผีมาตั้งแต่เด็กๆ
ตอนนั้นแทบบ้าเลยด้วยซ้ำ ครอบครัวก็ไม่รู้จะทำยังไงมืดไปหมดแต่ก็ได้หลวงตาท่านนึงมาช่วยเอาไว้ ทำให้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ จนตอนนี้....ก็อย่างที่เห็นผมชินแล้ว แถมหลวงตายังให้คาถาแล้วก็ของดีไว้ป้องกันตัวอีกมาก สบายหายห่วง ฯลฯ
********นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชายนะคะ ถ้าหากไม่ชอบสามารถกดออกได้ค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ*********
Guest
