ภีมพล:

“น้ำเปล่าขวดนึงครับ”

“12 บาทค่ะ”

ผมวางขวดน้ำดื่มบนเคาน์เตอร์คิดเงิน หยิบแบงค์ยี่สิบส่งให้แคชเชียร์ในร้านมินิมาร์ทเพื่อชำระเงินค่าสินค้าก่อนหยิบขวดน้ำดื่มมาเปิดระหว่างรอเงินทอน

แกร๊ก!

“อ๊ะ! ขอโทษครับ” ผมออกแรงบิดฝาขวดน้ำมากไปหน่อยทำให้น้ำกระเด็นออกมาเปียกชุดกีฬา ผมขยับตัวหลบน้ำจนทำให้เซไปชนกับคนข้างหลังที่เอื้อมมือมาจับตัวผมไว้พอดี

ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่าหน้าตาหล่อเหลา ดวงตาเรียวเฉียบคมที่ดูนิ่งไม่สั่นไหว จมูกโด่งสวยได้รูปรับกับริมฝีปากบางสีชมพูของเขา ดูจากเสื้อผ้าราคาแพงและสไตล์การแต่งตัวจัดว่าเป็นคนรสนิยมที่ดีเลยทีเดียว ผมจ้องหน้าเขาในระยะใกล้อย่างพิจารณา แต่คนอย่างเขาจะมายุ่งกับเด็กมหา’ลัยอย่างผมทำไม?

“ปล่อย!...นี่คุณจะตามผมไปถึงเมื่อไหร่กัน?!” ผมสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกัน...เขาตามไซโคผมมาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว

“ผมถามคุณไม่ได้ยินหรือไง”

“.....”

เงียบสนิท...ไม่มีคำตอบใดๆ ออกจากปากบางสวยได้รูปของเขานอกจากดวงตาสีดำสนิทที่จ้องมาที่ใบหน้าผม “กวนตีน” ผมพูดใส่หน้าเขาก่อนคว้าขวดน้ำดื่มเดินกระแทกไหล่หนาออกออกมานอกมินิมาร์ทด้วยความโมโห

“เดี๋ยวค่ะคุณ! เงินทอนค่ะ” แคชเชียร์ในร้านมินิมาร์ทตะโกนเรียกไล่หลังผม ร่างสูงสง่าเอื้อมมือไปคว้าเหรียญเงินทอนในมือของแคชเชียร์สาวเท้ายาวๆ ก้าวตามผมออกมาหน้าร้าน

หมับ!

“เฮ้ยย...คุณจะทำอะไรน่ะ!” มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่เอวของผมจนสะดุ้ง เขาดึงตัวผมจนปลิวไปกระแทกอกแกร่งที่มีเสื้อผ้าที่สวมบดบังอยู่แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่แน่นแข็งแกร่งภายใต้ร่มผ้านั้น เพียงพริบตาเดียวฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงกีฬาขาสั้นของผม ปลายนิ้วยาวเรียวขยับแอบลูบไล้ต้นขาของผมจนรู้สึกขนลุกขึ้นมา กริ๊ง! เสียงเศษเหรียญกระทบกันอยู่ภายในกระเป๋ากางเกง ผมหันควับกลับไปจ้องหน้าเขาที่ใช้สองมือผลักผมออกจากอกพอดี แต่ก็ยังไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากเขาเหมือนเคย นอกจากหางตาที่มองผมมาแว้บหนึ่งก่อนเดินจากไป

“ให้ตายสิ! ไอ้ผู้ชายคนนี้เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่นะ”