เพื่อนรักเพื่อนร้ายลายดอก...สีทอง

วลาลีรายา

วลาลีรายา

youTube

ฝากกดไลน์กดแชร์เพจเป็นกำลังใจให้กันบ้างนะคะ

รักตลอดขอเสมอ

วลาลี รายา&พิรุฬห์แสงส่อง

บทนำ

คฤหาสน์ ทรัพย์สุริยะ

พ.ศ.2546  มกราคม

ดึกแล้ว แต่ร่างเล็กบาง แต่หน้าท้องกลับนูนเด่นจนเห็นได้ชัด ว่า เธอคนนี้ตั้งท้อง ถึงจะผอมบางร่างเล็กแต่ก็ดูออกจากความอุ้ยอ้าย ว่าคงใกล้คลอดในอีกไม่นานนี้แล้ว ใบหน้าสวยหวาน เรียวเล็กผิวสวยเนียนอย่างสาวเหนือ บัดนี้มองเวลาที่นาฬิกาเรือนใหญ่4ทุ่มแล้ว สามียังคงไม่กลับมา...คนท้องแก่เฝ้ารอด้วยดวงใจเจ็บลึก เธอรู้ พชร หนุ่มใหญ่วัย40ต้นๆสามีของตนป่านนี้คงกำลังสนุกอยู่กับผู้ของเขา ไม่คนใดก็คนหนึ่งใน เมืองนครสวรรค์นี่แหละ!  เจ็บหรือ? ...มันเลยจุดนั้นมานานมากแล้ว ...ถ้าหากว่าคนที่สามีเธอกำลังคั่วอยู่ จะไม่ใช่คนใกล้ตัวของตนเองเหลือเกิน อิงอร เพื่อนสนิท ที่เพิ่งเลิกกับสามีชาวญี่ปุ่นเพราะทนไม่ไหวกับรสชาติของกามซาดิตจนต้องมาขอหลบลี้หนีภัยมาขออาสัยความช่วยเหลือจากเธอ  ฤดีมาศทรัพย์สุริยะ วัย37ปี แต่เพราะรูปร่างเล็กบางจึงยังดูสาวกว่าอายุจริงอยู่มากทั้งที่ลูกชายคนแรกของเธอกับพชรจะมีอายุถึง16ปีแล้วก็ตามแต่ความสวยก็ไม่อาจหยุดสามีจอมเจ้าชู้ของเธอได้เลย และเธอคงจะแกล้งทำตามืดบอดต่อไป หากคน ใหม่ จะไม่ใช่เพื่อนสนิทคิดทรยศของตนเอง!...

ในที่สุดเสียรถก็ดังขึ้นมาทีละน้อยในความมืดและเงียบสงบของเขตตัวเมื่องที่ห่างจากชุมชนมาไกลพอสมควร ฤดีมาศเดินช้าไปที่หน้าต่าง เธอ เห็นคนขับรถลงมาเปิดประตู รถหรูราคาสมฐาณะของคหบดีใหญ่แห่งเมืองสี่แควที่ใครๆต่างก้รู้จักดี...รถมาจอดเทียบด้านหน้าทางขึ้น ก่อนที่ลุงอ้วนจะลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายใหญ่ แต่แล้วภาพที่เธอไม่นึกว่าคนสองคนที่เธอรักหมดใจ...จะกล้ามาแสดงออกยังที่นี่...บ้านซึ่งยังมีทั้งตนเองและลูก รวมถึงคนรับทำงานในบ้านอีกหลายชีวิต อิงอร และพชรแทบจะอุ้มกันขึ้นมาบนตึกนี้...ตึกที่มีนางโง่ เช่นเธอ ที่ยอมทนทุกข์ และอดทน แต่เหมือนยิ่งเธอยอม มากเท่าไหร่ หนุ่มใหญ่ก็ไม่เคยหยุดหรือพอ!... จนต้องมาทบทวนถามตัวเองทุกวันว่าเธอจะทนไปเพื่ออะไร?...และอีกนานไหน กับความทุกข์นี้?...คำตอบทุกอย่างมันมาลงที่ลูก...เธอแค่ไม่อยากให้ลูกบ้านแตก...แต่ยามนี้ที่แตกจนแหลกละเอียดคงเป็นหัวใจช้ำๆเหม็นเน่าเพราะบาดแผลที่ไม่เคยจางหายมากว่า14ปี...

"นอนห้องอรนะคะคุณพชร นะ...นะคะ"  เสียงแะอ้อนออดช่วนขมคอสำหรับฤดีมาศเป็นยิ่งนัก...และภาพที่เห็นเหมือนมันถูกมีดคมๆกรีดลงมาช้าๆที่หัวใจของหญิงสาวใหญ่ นั่นนะหรือ เพื่อนตาย...แล้วนั่นก็คือคนที่ตนเองรักสุดหัวใจยอดขัดใจกับบิดา ยอมถูกตัดออกจากครอบครัวก็เพื่อเขา...นี่ล่ะหรือที่พวกเขาตอบแทน ความรักและวางใจของเธอที่มอบให้ แค่ได้ยินคำนิาทา มันไม่สู้ได้เห็นชัดๆด้วยสองตาตนเองหรอก...

ฤดีมาศยืนแง้มประตูดูทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงพร้อมจูบกันไปมานัวเนีย จนลับหายเข้าไปยังห้องนอนของเพื่อนสาวพราวเสน่เช่นหม่ายสาวใหญ่อิงอร... ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอเดินช้าๆ ไปยังห้องนั้นด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา นี่หรือรักเธอที่สุด...แต่ที่พวกเขากำลังร่วมกันกระทำ มันไม่ใช่เลย... มือเล็กเรียวในแบบลูกคุณหนู เอื่อมไปทีประตูช้าๆแน่นอนมันไม่ได้ล็อกแต่อย่างใดตรงข้าม กลับปิดไม่สนิทอีกต่างหาก มือเรียวล่วงล่นตกลงมาข้างๆลำตัวอย่างสิ้นแรง อยากถามเหลือเกินว่าพวกเขาทำกับเธอขนาดนี้ได้อย่างไร...จะกินกันเธอไม่ว่าหรอก...แต่นี่มันบ้านใหญ่ที่พชรเคยบอกเสมอว่าตรงนี้เขามีมันเอาไว้ให้คนที่เขารักที่สุดเช่นเธอและลูกเพียงเท่านั้น ... ถึงเขาจะออกไปมีรายทางแต่มันจะจบเพียงข้างนอก ... ซึ่ง16ปี เขารักษาสัญญาได้ดีมาตลอด ถึงเธอจะเจ็บปวดและเสียใจมากเพียงใดที่สามีปันใจ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะเจ็บปวดเท่าครั้งนี้อีกแล้ว...

ภาพระเริงสวาทที่ตนเองไม่เคยกล้าทำมันกับเขา แต่ อิงอรทำมัน และ สิ่งที่ พชรไม่เคยกล้าทำทำตนแต่...เขามอบมันให้อิงอร  เสียงแห่งบทเพลงสวาทดังก้องจนไม่จำเป็นต้องแอบฟัง...ยิ่งภาพต่างๆเธอไม่จำเป้นต้องแอบดู...และไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนไหนที่มันสิงให้ฤดีมาศลูกคุณหนูผู้ขี้อายจึงนั่งมองภาพนั้นจนเกือบรุ่งสาง หรือที่จริงแล้วร่างบางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะก้าวเดินเพื่อกลับไปยังห้องนอนของตน ... น้ำตามันไม่มีจะหลั่งรินอีกแล้ว เธอนั่งมองพวกเขาเหยียบย่ำหัวใจของตนด้วยความเจ็บจุกจนพูดไม่ได้ เอ่ยอธิบายความเจ็บออกมาเป็นคำไม่ถูก จนกระทั้ง... "แม่...มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ครับ?"

มือหนาเก้งก้าง อย่างเด็กชายเพิ่งเริ่มโตแตกหนุ่มวางลงบนบ่าบอบบางของมารดาแล้วทรุดลงนั่งขุกเข่าลงตรงหน้าของฤดีมาศ  เขาคือ รัชชานนท์ทรัพย์สุริยะ ในวัย15เกือบๆจะเต็ม16ในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี่แล้ว หน้าตานั้นกลับถอดแบบลุงแท้ๆของเขาซึ่งเป็นพี่ชายใหญ่ของเธอเองอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็เป็นไปแล้ว...และด้วยสาเหตุนี้ พชรที่เดิมทีไม่เคยถูกกับพี่ชายและพ่อตาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลยเหมือนจะมาพาลลงที่ลูกชายตนเองไปด้วย แน่ล่ะว่าเขารักลูก แต่ก็ไม่อยากมองหน้าลูกไปในเวลาเดียวกัน ซึ่งตรงกันข้ามสำหรับฤดีมาศ  เพราะยามเห็นหน้าลูก เธอเหมือนได้พบเจอที่พึ่งทางใจเข้าแล้วเสียทุกครั้งไปยามที่เธอเสียใจหรือทุกข์ถาดถมเข้ามาใส่เช่นตอนนี้...

ไม่มีคำพูด แต่ฤดีมาศโถมกายบอบบางที่มีท้องนูนๆขั้นกลางกอด ร่างบุตชายทันที แล้วน้ำตาที่เธอคิดว่ามันไม่มีจะไหลอีกแล้ว...แต่ยามนี้มันกลับพลั่งพรูลงมาบนบ่าของรัชชานนท์อีกครั้ง เธอสะอื้นเหมือนจะขาดใจ แต่คนในห้องที่คงเหนื่อยกับเกมสวาทก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมารับรู้ว่าพวกเขาร่วมมือกันฆ่าใครอีกคนให้ดับดิ้นไปทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่...

และแน่ล่ะว่าเด็กหนุ่มก็ได้เห็นที่มาของน้ำตามากมายของมารดาตนเองเต็มสองลูกตาเลยที่เดียว มือที่โอบกอดกายสั่นด้วยแรงสะอื้น ค่อยๆกำเข้าหากันจนเห็นข้อนิ้วขาวๆนั้นชัดเจน กรามถูดบดเหมือนอยากจะเข้าไปกระชาก อีหน้าด้านดอกทองเช่นอิงอร ออกมาบดบี้ให้แหลกเป็นฝุ่นผงเสียณ.ตอนนี้เสียเหลือเกิน อีงูพิษ!!!... เลี้ยงไม่เชื่อง...

แม้แต่หมามันยังไม่เคยกัดคนให้ข้าวให้น้ำมัน...แต่อีร่านงูพิษนี่มันขบกัดมารดาของเขาเข้าแล้ว ...

"ยะ...อย่า...นนท์ กลับห้อง อึก...แม่อยากกลับไปที่ห้อง"

เสียงพูดที่อู้อี้จนแทบฟังไม่รู้เรื่องกระซิบบอกเด็กหนุ่ม...เพราะตนเองรู้นิสัยลูกชายตนเองดี...รัชชานนท์เป็นพวกอารมณ์ร้าย เรียกว่าถ้าหน้าตาถอดเบ้าของลุงเช่นสุริยะราช สรวงยศการณ์ มาแล้วล่ะก็ นิสัยนั้นเด็กหนุ่มรับมรดกมาจากผู้เป็นตาเช่นพ่อเลี้ยงแสนเมือง สรวงยศการณ์ มาดีดีนี่เอง ฉะนั้น เธอยังไม่อยากให้เด็กหนุ่มอารวาดจนบ้านลุกเป็นไฟตั้งแต่ยามเช้าเช่นนี้ ด้วยตนเองห่วงว่าพ่อลูกจะต้องมาทะเลาะกันให้ เด็กหนุ่มได้มีบาปมีกรรมต่อบิดา ... เรื่องนี้ เธอเป็นผู้ดึงไฟร้อนร้ายเข้ามาที่บ้านด้วยตัวของเธอเอง เธอก็จะ จัดการ มันด้วยตัวของเธอเองเช่นกัน...

หากเขาผิดสัญญากับเธอก่อน ฤดีมาศก็ไม่เห็นว่าตนเองจะมาเล่นบท เมียหลวงแสนดี ไปเพื่ออะไร!...

ต่อจากนี่...ฤดีมาศ ผู้ที่เอาแต่ก้มหน้า ปิดตา ทำเป็นหูหนวก ผู้ไม่เคย ที่จะยอมเปิดตาและเงยหน้ามามองความจริงเอาเสียเลยว่า ผัวนอกกายมานานเพียงใด เอาแต่นั่งหน้าเชิดอยู่บนหอคอยงาช้างหรือจะเปรียบว่าที่นี่เป็นตำหนักของมเหสีเอก ไม่สิ ต้องเรียกว่าที่นี่คือที่ของฮองเฮา ที่สามีหนุ่มใหญ่มอบมันให้กับเธอมากว่า15ปี แต่บัตรนี้ ที่ของเธอมันจะไม่ได้มีเธอเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวอีกแล้ว....

ป.ล.ฝากเรื่องคำผิดด้วยนะคะไรท์เองจบการศึกษาแค่ประถมปีที่6เท่านั้นยินดีน้อมรับฟังคำชี้แนะค่ะ